Man cave
Blijf op de hoogte en volg Margon
14 Januari 2020 | Japan, Kamikawa
Mark, een Brit, die in Japan werkt en woont, heeft een oud houten huis op het Japanse platteland voor zichzelf gekocht. Hij is een leraar aan een internationale school in Osaka, heeft een huis of appartement in Kobe en is ook eigenaar van dit oude huis. Zoals ik het zie heeft hij dit huis, om het drukke leven in de stad te ontvluchten en om hier zijn jongensdromen uit te laten komen. In zijn eigen ‘man cave’, die hij stukje bij beetje renoveert en waarbij hij de tuin zo wil ontwikkelen dat hij er het hele jaar uit kan eten.
Ik ben een stuk noordelijker gereisd en het is hier een stuk kouder. In huis is het net zo koud als buiten, een graad of 6. Het enige dat warmte afgeeft is een verwarmde tafel, Kotatsu, met een deken onder het tafelblad, dat je over je benen kan leggen en natuurlijk de verwarmde wc bril. Maar Mark zit niet graag binnen, hij is een buitenmens. Hij kookt ook het liefst buiten op zijn houtoventje. Daarom zitten we de tweede avond buiten te eten, samen met een vriendin van hem uit Kobe.
Het is even wennen aan de kou. Als ik met mijn koude billen neerplof op de verwarmde wc bril, wil ik het liefst mijn handen daar ook aan opwarmen. Aangezien het een mannenhuis is, zal die al in geen weken schoongemaakt zijn, dus ik kan mezelf daarvan weerhouden en neem toch maar plaats bij de Kotatsu en drink liters thee om warm te blijven.
Mark heeft slaapproblemen en kan ´s avonds niet slapen. Als ik, als vroege vogel, de volgende dag om 7 uur in de keuken kom, ligt hij onder de Kotatsu te slapen. Zo stilletjes als ik kan kook ik water en rooster ik brood voor mijn ontbijt en dat eet ik op in mijn slaapkamer. Ik begin te werken in de tuin om 8 uur. Ik hoef maar 4 uur te werken en ik wil graag zo vroeg mogelijk klaar zijn. Het werk: stenen opgraven en er een muur van bouwen. Een soort van tetris/puzzel. Mark wil namelijk een ondergrondse kas bouwen. Althans dat heeft hij zijn dorpsgenoten wijsgemaakt. Stiekem gaat hij zijn net aangeschafte Jacuzzi ook in die kas plaatsen.
Die vriendin die probeert de keuken de volgende dag een beetje op te ruimen. Ze neemt de tafel af en stofzuigt de vloer. Maar Mark is een man die dat niet eens lijkt op te merken, want nog geen uur later, legt hij de knoflook uit eigen tuin met een beetje zand eraan, gewoon weer op die schone tafel. Mark en die vriendin vertrekken gehaast naar het station en de volgende paar dagen ben ik alleen in het huis.
Mark is wel een beetje een zeikerd, alles kost hem geld en al die ‘stomme’ vrijwilligers maken al zijn spullen kapot. Ze laten werkhandschoenen en gereedschap slingeren en eentje heeft zijn waterkoker op de grond laten vallen. Maar ik heb allang gezien dat hij er zelf ook wat van kan, van kapot maken. Hij laat namelijk een paar ramen buiten slingeren tegen de garage aan en als de wind erachter komt, worden ze omver geblazen en is er een ruitje kapot. Ik zal waarschijnlijk in zijn reeks ‘stomme’ vrijwilligers de boeken ingaan als dat mens dat teveel elektriciteit en gas heeft gebruikt. Maar ach, als hij geen geld wil uitgeven, moet hij geen vrijwilliger in zijn huis zetten in de winter.
De douche werkt op zonne-energie, maar als de zon niet schijnt, loop ik met teiltjes warm water heen en weer, die ik vervolgens in de koude badruimte over me heen giet. ’s Avonds is het snel uitkleden en vliegensvlug met een kruik het bed in. Gelukkig heb ik wel een dik dekbed, maar die eerste paar minuten is het wel koud in bed en zonder kruik, krijg ik het in twee uur tijd niet warm onder dat dekbed.
Mark moet maandag weer aan het werk en hij komt dan alleen in de weekenden naar zijn grot. Stiekem hoop ik dat er geen andere vrijwilligers komen, ik vind het heerlijk een huis helemaal voor mezelf te hebben. Muurtje bouwen, composthoop omdraaien, bankje maken, broccoli planten en dergelijke en ’s middags de omgeving verkennen.
Op mijn vrije dag ga ik naar een oude ruïne van een kasteel. Het wordt ook wel het ‘kasteel in de lucht’ genoemd, omdat het boven op een berg ligt en in de herfst en winter, als het dal vol met mist hangt, lijkt het kasteel te zweven in de lucht.
Ik reis met de trein een stukje naar het noorden. Vanaf het station loop ik de berg op en sta dan voor een gesloten hek. Uit het bord op het hek begrijp ik dat dit pad in januari en februari gesloten is en dus zal ik over de weg er naartoe moeten lopen.
Als ik de heuvel weer afloop, staat er op het perron een man naar mij te gebaren dat ik moet wachten. Maar ik wil helemaal niet wachten, ik gebaar terug dat ik ga lopen. Dan komt er een mevrouw de trap af en staat ook op het perron mij te vertellen dat het kasteel de gehele maand gesloten is. “De hele maand”, vraag ik. “Ja” bevestigd ze. De teleurstelling is van mijn gezicht af te lezen, zelfs zo erg, dat ik mevrouw ervan zie schrikken. Ik maak, naar goed Japans gebruik, een buiging en bedankt haar voor de informatie.
Ik loop verder en mompel in mezelf ‘de gehele maand gesloten, wat stom, net nu ik hier helemaal naartoe ben gereisd’. Ik besluit om toch nog eens verder te kijken, misschien kan ik wel een ander pad nemen. Ik loop richting een tempel en sta dan al snel weer voor een gesloten hek. Ik kijk of ik er misschien omheen kan glippen, maar dat lijkt niet te kunnen. Op het moment dat ik me om wil draaien, zie ik dat ik wel over de deur, die is gemaakt van betongaas, kan klimmen. En hupsakee, ik sta aan de andere kant van de afrastering. Ik loop naar boven en als ik op een weg uitkom, loop ik naar de ingang. Helaas staat er bij de ingang een auto, dus daar kan ik niet naar binnen glippen. Ik draai me om en loop via een andere trap verder naar boven. Halverwege de trap zie ik in de verte mannen in witte pakken onderhoud verrichten aan het kasteel. Ik buk me en loop verder omhoog. Dan sta ik voor een touw, met een bordje eraan, waar waarschijnlijk op staat verboden toegang. Ik stap over het touw heen en sta dan zomaar bovenop de ruïne van het kasteel.
Aangezien ik toch niet zo’n hele grote held ben in dit soort illegale dingen en bang ben dat die onderhoudsmensen iemand zullen bellen, maak ik snel 3 foto’s en weg ben ik.
Overigens kun je het kasteel in de lucht, het beste bekijken van een andere berg. De mooiste foto’s van het kasteel zijn gemaakt vanuit de lucht of vanaf een andere berg. Foto’s met de mistlaag in het dal, foto’s met zonsopkomsten en zonsondergangen en foto’s met op de voorgrond de kersenbloesem. Die maak je niet vanaf de ruïne. Ik besluit daarom om naar de andere berg te wandelen en om vanaf daar het kasteel te bewonderen. Nadat ik heb geluncht en bij het postkantoor ben geweest loop ik naar het park. Het begint te regenen en ik heb geen paraplu. Als ik uiteindelijk een afdakje zie ga ik daar staan wachten totdat de regen ophoudt.
Er stopt een auto voor mij. De man stapt uit rommelt wat in zijn auto en komt dan op mij af met een paraplu. “Nee, nee, nee”, zeg ik, “dat kan ik niet aannemen. (want ik kan hem niet aan u teruggeven).” Maar meneer staat erop, hij wil hem zelfs al tegen de lantaarnpaal aanzetten, dus accepteer ik de paraplu en bedank meneer met een buiging.
Ik loop onder de, naar bloemen geurende, paraplu naar het park. Voor de ingang staan wit-rode slagbomen. Dit ga je toch niet menen, is dit nu ook gesloten. Na wat te hebben getwijfeld loop ik toch door. Maar het blijkt niet gesloten te zijn, want andere mensen lopen ook de berg op. We hebben een prachtig uitzicht op de ruïne in de verte.
Bij terugkomst op de parkeerplaats, vraagt een ouder stel of ik een lift naar beneden wil. Dat wil ik wel. Ik vraag waar ze vandaan komen en ze zeggen Kobe. Kobe ligt ook in het zuiden en ik vraag of ik nog een stukje verder mag meerijden. Ze brengen me tot aan de supermarkt bij het dorp waar ik verblijf. Ze willen nog met mij op de foto. Ik blij, zij blij en een nieuwe paraplu voor Mark.
-
14 Januari 2020 - 21:39
Liesbeth :
En nu ben ik, na alle illegale activiteiten, natuurlijk wel erg nieuwsgierig naar foto's van het kasteel en de ruïne! -
15 Januari 2020 - 10:38
Margon Brink:
Hahaha, ja ik was wat langzaam gisteren, maar ik heb ze nu toegevoegd
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley