The newspaper man

Het is, in mijn ogen, een gave dat je je huis openstelt voor alles en iedereen. Kungfu studenten, jongeren en gezinnen verblijven hier regelmatig een paar nachten en vrijwilligers uit alle windstreken worden met open armen ontvangen. Ik vind het knap hoe deze ´extended´ familie reilt en zeilt, dat iedereen gewoon kan mee-eten en kan blijven slapen. Toen er familie kwam eten en He had gekookt en sushi had gemaakt, kwamen ze de volgende dag terug om ons te bedanken met nog een etentje. Het werd zelfs als onbeleefd beschouwd toen ik zelf wat fruit had gekocht. Ik wilde graag wat meer fruit eten, maar ik denk dat ik het beter had kunnen vragen i.p.v. het zelf te kopen.

Zo komt er elke week een jongen die een beetje speciaal is en die graag wat klusjes doet in en om het huis. De jongen is erg geïnteresseerd in de Japanse cultuur. Hij leert de Japanse taal en luistert de gehele dag naar Japanse muziek en dan alleen naar de Japanse Idols band Keyakizaka46. Met de gehele dag, bedoel ik ook zo´n beetje de gehele dag. Om 6 uur ´s ochtends gaat zijn wekker af, of met andere woorden de muziek gaat aan en dan een uur lang hetzelfde nummer. Om 7 uur gaat mijn wekker, die ik direct uitdruk en twee minuten later gaat de wekker van He, die daar rustig doorheen slaapt. De wannabe Japanner verschijnt met zijn mobiel aan de ontbijttafel, bakt in een trance eieren voor het ontbijt voor iedereen en luistert af en toe met zijn hoofdtelefoon op, als hij even niet met andere mensen wil praten, maar het liefst laat hij iedereen meegenieten. Als hij klusjes doet staat Keyakizaka46 aan en als hij na een lange dag in bed ligt, valt hij met Keyakizaka46 in slaap. Ik heb één keer zijn slaapkamerdeur dicht gedaan, omdat ik niet in slaap kon komen vanwege de muziek.

In het weekend komen er vaak 3 Kungfu studenten, om te trainen. Eén van die studenten traint al 10 jaar met Nono en is de beste Kungfu fighter van Taiwan. De ´Japanse´ jongen blijft deze week wat langer hangen en is er ook nog in het weekend en wil hij in de avond een potje vechten met de nummer één van Taiwan. Een lachwekkend spektakel om naar te kijken. De Japanse jongen met zijn bril en lange haar staat met zijn jas aan op de mat. Met zijn box handschoenen aan en een helm op, is hij klaar voor de strijd. Ik vraag of het niet handig is of hij zijn bril afzet of misschien die jas uitdoet, maar zonder bril ziet hij niets, zegt hij, en die jas heeft hij nou eenmaal altijd aan. Toch zet hij zijn bril al snel af, daarna gaat de helm af en zijn haar in een staart. Hij slaat als een wilde om zich heen zonder zijn tegenstander te raken en zijn jas vliegt als een cape van een superheld achter hem aan. Iedereen ligt in een deuk, maar hij trekt zich er niets van aan.


De ´newspaper man´ komt en zoals ik heb begrepen gaat de ´newpaper man´ het schuurtje waarin ik een gereedschapsplek heb ingericht, aan de buitenkant bekleden met papiermarche, gemaakt van kranten. Het schuurtje is aan de buitenkant bedekt met asbest, maar zal nu weer ´mooi´ worden gemaakt met een laag papiermarche. Ook al hoor ik Deev, twee weken geleden tegen Nono zeggen dat hij het schuurtje niet moet gaan bekleden met papier en ik heb er zelf ook mijn bedenkingen bij, in dit vochtige klimaat. Toch heeft Nono, zijn vriend, de man die alles kan maken van papiermarche, uitgenodigd.

De ´newspaper man´ bekijkt het schuurtje eerst van binnen en buiten en gaat dan aan de slag met de reparatie van de bosmaaier. Ik snap niet wat hij met de bosmaaier wil gaan doen, maar bedenk later zelf dat hij misschien de kranten en het water ermee wil gaan mixen. Maar nee hoor, een kwartier later staat hij ergens planten weg te snoeien en haalt een paar metalen stellages vanonder het onkruid vandaan. Als ik een half uur later nog eens langsloop en nieuwsgierig naar rechts kijk heeft hij ook een limoenboom kort gewiekt. Ik heb mijn grootste bedenkingen bij deze man die alles kortwiekt, maar die nog geen krant in handen heeft gehad.

Nono laat me zien wat de man, die naar blijkt ook hovenier te zijn, gaat maken. Hij gaat een huisje maken in de vorm van een wespennest van papiermarche. En die limoenboom die was overigens in de ogen van de hovenier gewoon te groot en zal nu weer uitgroeien tot een mooie kleinere boom. Hij heeft een schaalmodel gemaakt van klei van het wespennest ontwerp, maar op welke manier hij dat nu aan het vierkante gebouw wil plakken blijft voor mij nog een raadsel.

Nono verteld dat de ´newspaper man´ het een mooi gebouwtje vind en hij denkt dat het later wel geschikt zal zijn als B&B. Ook daar heb ik mijn bedenkingen bij. Er staat een prachtig huisje op het terrein, die gebruikt wordt als opslagruimte en niet bewoonbaar is vanwege alle spullen. Waarom nog een huisje erbij bouwen, als er nog steeds teveel spullen zijn en er niets wordt weggegooid? (De grote berg afval ligt er ook nog steeds)

Al moet ik toegeven dat ik eigenlijk net zo’n verzamelaar ben als deze mensen, alleen tegenwoordig op kleinere schaal. Toegegeven, ik reis rond met drie flessen shampoo, vier tandenborstels, een elektrische tandenborstel met zes nieuwe opzetstukjes verspreid door mijn tas, vijf scheermesjes, drie lege notitieboeken, waarin ik de laatste weken nog geen woord heb geschreven en nog steeds teveel kleding. Waarom? Omdat ik ooit dacht dat het handig was……, maar eigenlijk is het alleen maar ballast en ik heb alleen mezelf ermee. Ik ga proberen om toch een paar spullen weg te gooien/ te geven, voordat ik naar het volgende adres ga.