Macau

Rua de Fransisco Xavier Pereira, Estrada de Vitoria, Avenida da Ponte de Amizade, Informacao Turistica, smalle straten met oude keien, pastelkleurige gebouwen en inwoners die met het temperament van Zuid-Europeanen op scooters door de smalle straten scheuren, maar wel netjes stoppen voor het zebrapad.

Ineens loop ik niet meer in China maar in Portugal…… eeuuhhh….... ik bedoel Macau. Alles staat hier aangeduid in het Kantonees en Portugees en af en toe ook in het Engels. Het zijn niet alleen de oude straatnaamborden die het Portugees dragen, maar ook op de nieuwe afvalcontainers, die zijn bedoeld voor het scheiden van afval, staat netjes vidro, plástico en papel, al vraag ik me in eerste instantie af wie er hier nog Portugees spreekt.

Ik ben net de grens overgestoken vanuit Zhuhai en heb geen idee waar ik naartoe wil. Ik besluit eerst maar eens geld te wisselen. Ook probeer ik later om geld te pinnen, maar zonder Chinese ID kaart kan ik hier met mijn Chinese bankpas geen geld pinnen (met mijn Nederlandse creditcard gelukkig wel). Ik dwaal wat door de stad, die in het gedeelte aan de grens toch het meeste lijkt op (delen van) HongKong.

Ik volg Rua de Fransisco Xavier Pereira in de richting van de ruïne van St. Paul. Als ik langs een wegwijzer loop met daarop een paar toeristische bezienswaardigheden, merk ik ook direct dat ik in de juiste buurt ben. Busladingen met toeristen worden uitgespuugd op straat, allemaal lopen ze achter een vlaggetje aan en ze komen me allemaal tegemoet. Ik ga aan de andere kant van de weg lopen, maar ook daar komen ze me tegemoet. Ik ga op straat lopen. Als ik de hoek om ga staat daar de Policia. De politie in Macau spreekt je niet aan, ze fluiten alleen maar. Het fluitje blijft de hele tijd tussen de lippen geklemd en met handgebaren maken ze duidelijk dat je niet op straat mag lopen. Ze staan met de rug naar mij toe, maar ik spring toch snel de stoep op. (Ook bij de grensovergang spreken ze niet, ook daar loopt de beveiliging met een fluitje in de mond, om iedereen duidelijk te maken achter de gele streep te blijven wachten of om mensen, die al door de douane zijn, als een kudde koeien weg te drijven).

Daar staat die dan, een reusachtige muur, de ruïne van St. Paul. Ik kijk met verbazing naar de muur. Het is de voorkant van wat ooit een kerk is geweest. Ik kijk ook met verbazing naar de hoeveelheid toeristen op de trappen voor de muur en die allemaal met de muur op de foto willen. Er staat ook een oud Portugees fort naast het plein. In het fort lees ik dat de Portugezen alleen kanonnen richting zee hebben geplaatst om de Nederlandse VOC schepen vroeger op afstand te houden (haha, die Nederlanders ook altijd), richting mainland China staan geen kanonnen. Er is overigens nu geen zee meer te zien vanaf het fort, alleen maar gebouwen.

Vanaf de ruïne volg ik de borden via pleinen, kathedralen en kerken, langs pastelkleurige huizen naar het zuidelijkste puntje van Macau (het gedeelte dat aan China vastzit). Vanaf de Penha kerk zie ik de zee en drie lange bruggen die Coloane en Taipa, ook onderdeel van Macau, met het noordelijke stuk verbinden.

De volgende dag reis ik met de bus naar Coloane en Taipa. Dit is het eiland met goudkleurige gebouwen, casino’s, hotels en shopping malls. Alles glinstert en glittert. Ik maak eerst een wandeling in de buitenlucht en kijk vanaf een berg naar de tropische witte stranden in het zuiden.

’s Middags ga ik toch een kijkje nemen in de casino’s met namen als Venetian en Parisian en een casino met het als onderwerp de filmwereld. In een eetruimte, ingericht als een jaren 60 Amerikaanse eetgelegenheid met halve Chevrolet auto’s, die worden gebruikt als banken, een zwart-wit geblokte vloer en misschien stond er ook wel een jukebox in de hoek, zie ik op de menukaart een bananensplit staan en ik krijg ineens zin in iets zoets. Ik pin wat geld, maar omdat alle Chevrolet banken bezet zijn, loop ik verder. Ik zoek een rustig plekje waar ik even kan zitten. Het wordt een lange indoor wandeling over de Champs-Élysées en langs de kanalen van Venetië, waar je zelfs met een gondel kunt varen, langs de duurste kledingzaken en fonteinen, die je vanaf alle verdiepingen kunt bekijken. Uiteindelijk beland ik toch op de overdekte Champs-Élysées en eet ik een Belgische wafel met pure chocolade. Ik vind het casino gebeuren, met alle pracht en praal eromheen, te veel en te overdreven. Het is leuk om het een keer te zien, maar de volgende keer ga ik hier niet nog eens naartoe.

Ik neem de bus terug naar Macau en stap ergens uit. Geen idee waar ik ben, maar ik wil ergens een hapje gaan eten. Ik loop weer in de richting van de ruïne. Hoe dichter ik bij de ruïne kom, hoe meer de omgeving weer op Portugal gaat lijken (ik ben nog nooit in Portugal geweest, maar ik denk dat het er ongeveer zo moet uitzien). Ik zie een vintage winkeltje, een marktje op de stoep, een gezelschap die muziek speelt en een prachtige binnenplaats van Albergue da Santa Casa da Miseriocordia. Op het internet had ik gelezen dat het een populair Portugees restaurant is en dat je vooraf moet reserveren. Ik heb niet gereserveerd, maar ga toch even vragen, misschien hebben ze wel een tafel voor één. Mevrouw zegt dat er wel een plekje om 20:00, maar dat vind ik te laat. Ik zeg tegen haar, dat ik de volgende keer vooraf zal reserveren.

Overigens ga ik de volgende keer wel in Macau overnachten. De grensovergang vond ik veel te druk.