Het hoog(s)te punt

De volgende ochtend vertrek ik om 7 uur naar de luchthaven. Het regent en waait nog steeds, maar het vliegtuig stijgt gelukkig wel op. Precies 12 uur later sta ik bij de shuttlebus balie op Xi’an airport. Meneer vraagt waar ik naar toe wil, ik zeg ‘de zuid poort van de stadsmuur’. Meneer vraagt of ik naar Xi’an hotel wil. In een reflex zeg ik ‘ja’, al weet ik niet waar Xi’an hotel is. Als het maar in de buurt van een metro station is.

De locatie op booking.com klopt niet en ik kan het hostel niet vinden. Ik bel maar eens even en het meisje zegt dat ik gewoon rechtdoor moet lopen. Dat vind ik een beetje vreemd, want hoe weet zij nou waar ik vandaan kom. Ik zeg dat ik bij een bepaalde bar sta en dat ik liever heb dat ze me de juiste locatie stuurt of dat ze me op komt halen. Ze geeft aan dat ze me komt ophalen. Ik blijf wachten, maar de muggen krijgen mijn benen in de gaten. Als ik een paar keer ben gestoken en er nog niemand is gekomen, heb ik het helemaal gehad en loop ik toch ‘rechtdoor’, al blijkt dat niet de juiste richting te zijn. Ik bel nog een keer en dan stuurt ze me de locatie via Wechat en kan ik het uiteindelijk toch vinden. Het is de goedkoopste accommodatie van de hele reis en ik zie meteen waarom, het is er verschrikkelijk smerig. Op de foto’s zag het er zo mooi uit, een nagemaakte straat en de kamers lijken op kleine huisjes. De straat zit in de kelder, er is geen frisse lucht, er loopt een kat en een hond rond (wat ik op zich wel heel huiselijk vind) en alles zit onder het stof.

Even denk ik, waarom moest ik ook alweer zo nodig naar Xi’an. Ja, ik wil een bergwandeling gaan maken over een smalle plank boven een afgrond, maar had ik toch niet beter naar huis kunnen gaan. Het komt allemaal door de lange vermoeiende dag. Ik eet mijn avondeten pas om 22:00.

12 jaar geleden was ik ook Xi’an. Ik heb toen de Bell tower en de Drum tower bezocht en het Terracotta leger. Dat Xi’an een stadmuur heeft die in een ongelofelijke goede staat verkeerd en waar je met de fiets overheen kunt fietsen, wist ik toen niet. De volgende dag ga ik maar eens een fietstochtje maken over de muur.

’s Avonds lijkt er wat gaande te zijn bij de Zuid poort van de stadsmuur. Luide muziek en van een afstand zie ik vlaggen bewegen en mensen in kostuums. Er verzamelt zich een grote menigte aan mensen bij de hekken, maar blijkbaar moet je er een kaartje voor kopen, anders mag je niet naar binnen. De volgende dag ga ik een kaartje kopen en op de derde dag loop ik achter een geweldige theater voorstelling aan die begint buiten de poort en die op een podium in de stadsmuur wordt afgerond met een prachtige lichtshow op de muur en de meest geweldige Chinese kostuums. De voorstelling gaat over de zijderoute die ooit begon in Changan (de voormalige naam van Xi’an). De route waarover zijde werd verhandeld met het Midden-oosten. In de voorstelling komen daarom ook kamelen en buikdanseressen voorbij.

De dag erna is het dan zover en ga ik naar Huashan, de berg met de plank-walk. Ik heb mijn treinkaartjes besteld op het internet. De berg ligt op een halfuur reizen met de hogesnelheidstrein van Xi’an af. Ik had een eerste klas kaartje gekocht, maar de coupe en de brede stoelen lijken meer op Bussines class. De man naast mij en ik zitten ongemakkelijk naast elkaar, terwijl alle andere stoelen leeg zijn.

In het dorp waar ik uit stap, ga ik op zoek naar een bus. Ik kan met bus 1 of 2. Bij de bus aangekomen beeld ik met mijn handen een berg uit en vraag of de bus naar Huashan gaat. Het blijkt de goede bus te zijn. Ik ga net zoals de andere mensen zitten wachten, terwijl er nog geen chauffeur is. Ik vraag hoeveel de bus kost, maar het blijkt een gratis bus te zijn. Later als we rijden, begint de man naast mij in het Engels tegen mij te praten. Hij legt uit dat er twee ingangen zijn, de noord-ingang en de west-ingang. Hij legt uit dat we bij de ingang eerst een bus moeten nemen en dat je daar al moet kiezen welke ingang je wil en dat je daarna met de kabelbaan omhoog gaat. Meneer geeft aan dat hij via de west-ingang gaat, want dan hoef je minder ver te lopen naar de top, dat is makkelijker. Dat is wel handig zo’n meneer die wat informatie geeft, anders had ik het niet geweten. Bij mij gaat direct een lampje branden. Kies nooit voor de makkelijke optie, want die kiest iedereen. Ik kies dus voor de noord-ingang. Ik krijg twee kaartjes mee en loop naar de uitgang, die ook direct de ingang is van het busstation en ik zie direct dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Bij de bushalte van de west-ingang staat een mega lange rij. Bij de bus die naar de noord ingang gaat, staat geen rij en ik kan direct plaatsnemen in de bus.

Bij de kabelbaan loop ik enthousiast naar de ingang, maar ik mag niet naar binnen. Ik laat mijn twee kaartjes zien, maar één blijkt voor de entree van het park te zijn en de andere is het buskaartje. Het kaartje voor de kabelbaan moet ik nog kopen.

Aangekomen op de berg blijkt het inderdaad een lange wandeling te zijn. De paden bestaan uit betonnen en stenen trappen en alles gaat alleen maar heuvelopwaarts en ook al was dit de minst favoriete ingang, het is er toch behoorlijk druk. Ik volg de paden en kijk regelmatig op de plattegrond om te kijken hoe ik het snelst op de top kan komen.

Uiteindelijk kom ik om 14:00 aan op een top en ik ga ik een rij staan met andere wachtende mensen, al weet ik niet waar de rij voor is. Ik ga er eerst gewoon vanuit dat het voor de plank walk is. De mensen staan aan de rechterkant in de rij, maar aan de linkerkant loopt iedereen naar boven en weer naar beneden en ik heb het idee dat die mensen allemaal voorkruipen. Ik kijk eens om me heen en de jongste persoon die ik zie spreek ik aan en ik vraag of dit de plank walk is. Hij zegt dat dat klopt. Ik vraag hoe lang we moeten wachten vanaf dit punt en hij zegt twee uur. Oef, het is nu 14:00 en als ik nog twee uur moet wachten dan begin ik om 16:00 aan de plank walk. Heb ik dat ervoor over? Ik denk er even over na, de wandeling was op zichzelf al prachtig, maar ik ben wel speciaal naar Xi’an gekomen en naar deze top gewandeld voor die plank walk. Om nu op te geven en terug te lopen, zou eigenlijk wel raar zijn. En ook al heb ik mijn treinkaartje voor de terugreis al gehaald, als ik die trein mis, dan komt er vast nog wel een andere trein. Met al die overwegingen, blijf ik toch in de rij staan wachten. Dit moet immers het hoog(s)tepunt van de reis worden. Ik ging naar Taiwan om Penghu te bezoeken en ik ging naar Xi’an voor de plank walk.

Dan ineens komt de rij in beweging en nadat ik mijn paspoortnummer heb laten opschrijven, mag ik doorlopen. Iedereen moet de tassen afgeven en we krijgen een harnas aan. Ik begin aan de plank walk om 14:30, dus dat was gelukkig geen twee uur wachten. Daar ga ik dan, via ijzeren treden die in de rosten zijn geslagen, klim ik naar beneden achter de andere mensen aan. Via uitgehakte inhammen in de rots, waar net één voet in past, lopen we langzaam naar de houten planken. We zitten vast met twee touwen die we zelf met karabijnhaken aan de ketting moeten haken.

Op de plank wordt iedereen verzocht om zich even om te draaien voor de foto. Met twee handen houd ik de ketting vast, ik draai me langzaam om. Meneer vraagt of ik op één been kan gaan staan en het andere been en de arm in de lucht kan gooien. Ik houd me nu met één hand vast aan de ketting en mijn knokkels zijn inmiddels wit. Dat been moet nog iets hoger de lucht in volgens hem en ik tover snel een glimlach op mijn gezicht voor de foto. Die glimlach op de foto is dus nep, want zo grappig was het niet. Al ben ik achteraf wel blij dat ik het gedaan heb.

Dan schuifel ik verder. Of ik het eng vind? Ja, ik sta strak van de spanning, want ik heb hoogtevrees. Ik houdt me stevig vast en ook al zit ik vast aan twee touwen, ik wil toch niet vallen en onderaan de houten plank bungelen. Aan het einde van het pad staan allemaal mensen te wachten. Ze wachten op ons, want het is een doodlopend pad en als iedereen over is, mogen we dezelfde pad weer terug lopen. Mijn telefoon heb ik wel meegenomen en ik probeer met één hand een paar foto’s en video’s te maken.

Als ik terugkom bij de uitgang staat de meneer, die naast mij zat in de bus, in de rij te wachten (was ik dus toch sneller dan hem). Ik laat hem de foto zien van mij op de plank. Ik loop naar de westelijke uitgang en neem daar de kabelbaan terug naar beneden, ik pak de shuttlebus naar het treinstation. Het lijkt erop dat ik de trein net ga halen, ik ren naar de stationshal en zie daar dat mijn trein een uur vertraging heeft.
In mijn haast naar de top van de berg heb ik deze dag niet veel gegeten. Ik koop wat M&M’s en wat chips, maar daarmee vult mijn maag niet echt. Aangekomen in Xi’an is het alweer 22:00, bij het eerste restaurant plof ik neer en ik bestel iets te eten. Meneer zegt dat het wel erg pittig is, maar ja wat moet ik anders bestellen. Ik ben moe en heb geen zin om iets anders te gaan zoeken. Het eten is zo pittig dat er geen smaak aan zit. Ik eet hoofdzakelijk de witte rijst op.

De volgende dag voel ik me niet lekker. Ik sleep mezelf wel uit bed en uit dat smerige hostel op zoek naar eten, maar de tosti met mozzarella kaas krijg ik niet weg. ’s Avonds merk ik dat ik koorts heb. Het is genoeg geweest, de zomervakantie is over en de volgende dag vlieg ik naar huis.