Op de fiets door Yangshuo

Goedemorgen dames en heren, welkom aan boord van deze bus, met als eindbestemming Guangzhou zuid station. Als u wilt kotsen, spugen of uw afval wilt deponeren, hier hangen de zakjes. Ik verzoek u uw riemen vast te doen en voor de rest wens ik u een fijne reis en welterusten.

De man naast mij heeft zijn eigen plastic zakje meegenomen en ik hoop van harte dat hij niet gaat overgeven of nog erger, de hele reis gaat roggelen en in dat zakje gaat spugen. Maar nee, hij zet zijn stoel achterover en valt in slaap, het plastic zakje verdwijnt onder zijn bovenbeen. Guangzhou is voor mij een tussenstation voor de hogesnelheidstrein die ik twee dagen later neem naar Yangshuo.

Laat ik beginnen met het feit dat het heet was. Heet en vochtig overal. In China en in Taiwan, de hele zomer lang. Elke dag kwam ik buiten en liep ik weer tegen die muur van warmte en vochtigheid op. Zweten, het zweet droop soms van mijn gezicht af en als ik mij had ingesmeerd met zonnebrand, smolt dat er ook na een kilometer wandelen of fietsen weer vanaf, vochtige kleren, witte zout vlekken op mijn t-shirts aan het einde van de dag en onfrisse geurtjes die naar boven dwarrelden. En dat dan elke dag…….. Zo, nu heb ik mijn beklag daarover gedaan, hoef ik verder over de hitte niet meer te zeuren in dit reisverslag.

Bij het ontbijt met een pannenkoek met banaan en jasmijnthee luister ik naar een kakofonie aan geluiden. Vogels, krekels, cicaden, kippen, een vlieg die vlakbij bij mijn oor vliegt. Ik kijk gebiologeerd naar de langzaam dalende jasmijnbloemen in de glazen theepot. Af en toe waait er een fris briesje over het terras. Ik zit op rood gebloemde kussens aan een laag tafeltje op een houten vlonder. Het uitzicht bestaat uit groen. Groene struiken met fladderende vlinders en verderop de met struiken begroeide rotsen in donker groene tinten.

Ik huur deze dag opnieuw een fiets van het hotel, maar ben niet van plan om weer door de met uitlaatgassen gevulde tunnel te fietsen. Ik ga op zoek naar het pontje. Het hotel waar ik verblijf heet Riverside hotel (al is de rivier vanaf het hotel niet te zien) en ligt aan de andere kant van de rivier ten opzichte van de stad en de bezienswaardigheden. Yangshuo is groter dan ik dacht en lijkt ook steeds groter te worden. Hotels worden overal uit de grond gestampt. Sommigen al in gebruik met slechts twee kamers op de eerste verdieping, terwijl de tweede verdieping nog niet af is. Een groot gapend gat van bakstenen, geen pleisterwerk of ramen. Wel handig om daar de was te laten drogen. Ook restaurantjes en straatverkopers poppen overal op. Met watermeloenen, ijsjes, water, hoedjes tegen de zon en plastic bloemenkransen. In de berm staan koelkasten en vriezers om het spul koel te houden, het aanbod is groter dan de vraag. De prijzen zijn twee keer zo hoog. De verkopers brengen het grootste gedeelte van de dag slapend door in een hangmat of met het hoofd op de vriezer. Verkopers zijn opdringerig en ik koop mijn water vooraf in een supermarkt.

Ik ga Moon hill beklimmen. Nou ja, beklimmen is hier een groot woord, ik ga trappen lopen, naar boven. Het is een zware wandeling. Hijgend, puffend en even uitblazen, een slokje water en weer door. Zelfs bovenop de berg zitten drie oude dametjes en ze hebben van alles te koop. Ansichtkaarten, ze kunnen zelfs ter plekke foto’s afdrukken (als ik het goed heb begrepen) en of ik misschien nog wat water wil kopen. (“Nee, dank u, ik heb water”, wijzend op mijn rugzak. “Very little” zegt mevrouw. “Nou, mevrouw, u gelooft het misschien niet, maar in dit kleine tasje passen twee anderhalf liter flessen, ik heb dus genoeg.”) Iedereen wil een graantje meepikken en ik snap dat heus wel, maar ik vind opdringerige mensen niet zo leuk.

Als ik weer beneden kom van de wandeling besluit ik dan maar eens van de gebaande paden af te gaan en mijn eigen weg te zoeken op het platteland van Yangshuo. Eerst volg ik een grote weg en kom in een dorpje uit met een doodlopende weg. De mensen hebben hier restaurantjes opgezet in hun voortuin en ik besluit om eerst te lunchen. Ik ben de enige toerist die afstapt. Er komen veel toeristen op scooters voorbij en na vijf minuten komen ze allemaal weer terug gereden.

Na de lunch ga ik ergens naar links de smalle straatjes van het dorp door. De weg leidt naar een betonpad, door een grote boomgaard. Als het betonpad ophoudt en overgaat in een grindpad, fiets ik door. Aan de andere kant van het grindpad duikt het betonpad weer op. Ik ben van plan om door te fietsen tot ik een brug tegenkom en via de brug naar de overkant van de rivier kan fietsen. Ik ben blij, want ik heb het gevoel dat dit me gaat lukken.

Ik fiets verder en plotseling klinkt er een ‘Hello’ uit een boomgaard. Ik schreeuw ‘Hello’ terug en fiets door, maar ben dan ineens overweldigd door het uitzicht en stop om een foto te maken. Dan staat er ineens een man naast me en met gebaren legt hij me uit dat er geen brug naar de overkant van de rivier is, maar als ik naar de overkant wil, dan wil hij me wel brengen met zijn bamboe vlot. Hij drukt me vervolgens een kartonnetje in de hand en in keurig toeristen handschrift staat daarop geschreven dat de overtocht 10 yuan kost.

Meneer is ervan overtuigd dat ik naar de overkant wil en loopt vast vooruit. Ik daarentegen wil niet met een vlot naar de overkant, maar wil een brug vinden. Ik brabbel naar hem ‘dat zoek ik zelf wel uit’ en ik draai om. Ik fiets langs de rivier naar het westen, maar dan houdt het brede pad ineens op en gaat over in een smal zandpaadje. Meer bedoeld voor wandelaars dan voor fietsers. Ik keer om, in een noodvaart zoef ik langs de boomgaard naar het oosten en weer klinkt er een ‘Hello’. Meneer houdt gewoon de wacht tot er een verdwaalde toerist voorbij komt. Zijn buurman roept ook ‘Hello’. Die wil mij vast ook wel voor 10 yuan naar de overkant brengen. Ik ga nog steeds heuvelafwaarts en sla dan af naar de rivier. Daar is een brug. De brug is een betonnen dam in de rivier en hij is stuk (made in China). Er mist een stuk beton, waardoor oversteken toch een beetje lastig wordt. Er ligt een man te slapen in de schaduw en ik plof er ook even bij neer. Ik maak foto’s en kijk naar het bruidspaar dat foto’s laat maken op het deel van de brug dat nog wel heel is. De man uit de boomgaard is me toch gevolgd,maar als hij ziet dat ik foto’s maak, druipt hij toch af. Ik fiets nog iets verder in oostelijke richting maar ook daar houdt het brede pad op en de brug die daar ooit gelegen heeft is nog meer afgebrokkeld dan de eerste brug.

Ik besluit om terug te fietsen en via de ‘normale’ brug toch aan de overkant van de rivier te komen. Daar maak ik nog een prachtige fietstocht, met uitzicht op het karstgebergte overal rondom mij heen. Ik zie verschillende mensen die een duik nemen in de rivier, om af te koelen. Ik wil eigenlijk ook wel even in het water, maar ik heb geen bh aan. Ik probeer een plekje te vinden waar niemand me kan zien, maar dat is lastig en ik kan niet de moed vinden om er gewoon ergens in te springen. Ik fiets terug naar het hotel en neem een koude douche.

Op dag vier pak ik de fiets weer. Het hotel voelt een beetje als een thuis. Ik mag zelf de fiets pakken uit het restaurant. Ik ga op pad naar Shangri-la (Chinese wonderland), geen idee wat dat is, maar ik zag het op de kaart staan. Shangri-la blijkt een soort openluchtmuseum te zijn met een primitieve stam die dansjes opvoert en een overvolle parkeerplaats met toeristenbussen. Ter plekke besluit ik om niet naar binnen te gaan, maar om door te fietsen naar een ancient stone village, 11 kilometer verderop. De weg is lang en er is geen schaduw. Ik vraag me af of dit wel gezond is om door deze hitte te fietsen en of ik de enige ben. Want de meeste toeristen rijden op scooters en ik ben een van de weinigen die een fiets huurt. Het splinternieuwe, met rood asfalt, aangelegde fietspad gaat slingerend langs rijstvelden en boomgaarden en is versierd met een bloemenmengsel voor bijen en vlinders in de berm. Mijn navigatie geeft aan dat ik naar rechts moet en al snel gaat de weg heuvelopwaarts. Als het te stijl wordt voor mij om nog op de pedalen te staan, ga ik lopen. Het uitzicht is geweldig. Rijstvelden zo ver het oog reikt en in de verte het karstgebergte waar de Yulonghe rivier door meandert. Het is zwaar. Ik probeer mezelf moed in te spreken, door te denken dat de terugreis, heuvelafwaarts, veel makkelijker zal zijn.

Dan zie ik het bord dat aangeeft dat ik ben gearriveerd bij het ancient stone village. Er zit een oude man onder een boom in de schaduw en hij luistert naar Chinese muziek. Ik zie een afgebrokkelde tempel en ik herken de grijze stenen van de foto’s die ik vooraf had bekeken. Maar de tempel is het enige oude gebouw dat ik zie. Ik fiets een stukje door het dorp, maar zie op het eerste gezicht geen enkel ander oud gebouw, alleen maar nieuwere huizen. Wat is dit nu dan? Ben ik dat hele stuk de heuvel op gefietst (gelopen) en hebben ze het oude dorp afgebroken? En ik heb ook niet genoeg water meer voor de terugreis.

Ik moet even weer landen, even een rust momentje inbouwen. Ik verplaats de fiets naar de schaduw en ga op een krukje zitten. Ik staar voor me uit, kijk nog eens naar de man in de schaduw, de tempel, de huizen. Dan zie ik bij een huis een koelkast buiten staan en een paar tafels onder een afdak. Dat is een slimme bewoner. Met de nieuwe gedachte dat er hier dus toch water te verkrijgen is, ga ik toch nog eens aan de andere kant van het dorp kijken. Ik voel me een indringer als ik door de smalle steegjes van dit dorp loopt. Ik kom een oude vrouw tegen die voorovergebogen met een stok loopt en me met één oog aankijkt, het andere oog is geheel wit. Dan kom ik achter de nieuwe huizen toch de oude stenen huizen tegen. Sommigen nog bewoond, maar de meeste zijn vervallen met ingestorte daken. Potten en pannen en andere huisraad ligt er nog en bomen en struiken groeien door het dak en de ramen naar buiten.

Na deze korte dorpswandeling, giet ik mezelf vol met water bij het huis met de koelkast. Inmiddels zijn er ook wat Chinese toeristen gearriveerd. Eén mevrouw wil alles van mij weten. Waar ik vandaan kom, of ik alleen reis, wat er met mijn haar is gebeurd en of die mountainbike van mij is? Met de paar woorden Chinees die ik ken, kunnen we een soort van gesprek voeren en mevrouw weigert dan ook om mijn vertaal app te gebruiken.

Later komt de rest van het reisgezelschap erbij zitten. Het zijn vijf dames en een man. Eén mevrouw komt van oorsprong uit Hongkong en spreekt Engels en vertaald dan toch wat vragen. Mevrouw is getrouwd met de man en de andere vier dames zijn zijn nichten. Ze zijn op een road trip door China, vanaf Shanghai en ze zijn nu weer op de terugreis. De mevrouw die als eerste met me sprak, verteld enthousiast wat ze allemaal van me weet. De rest vraagt zich af hoe ze dat te weten is gekomen. Ze trakteren me op een mungbonen ijsje. Dit is wel het meest vreemde ijsje dat ik ooit heb gegeten. Het is zoet en de mungbonen zijn nog duidelijk als mungbonen herkenbaar, dit geeft een vreemde structuur aan het ijs.

Na het ijsje, zeg ik dat ik maar weer eens terug ga. Nadat we foto’s hebben gemaakt en elkaar hebben toegevoegd op Wechat, stap ik weer op de fiets en zoef naar beneden, de berg af. Na de eerste bocht zie ik twee toeristen met de fiets aan de hand de heuvel oplopen. Ah, ik ben dus niet de enige die zo gek is.