Het regent in Kaiping

Na vier dagen in het prachtige Yangshuo, ga ik terug naar Guangzhou, om daar de stad nog wat verder te bekijken. Het is een knussere stad dan Shenzhen. In veel wijken zijn de straten smaller met veel schaduw door de oude dikke bomen die er staan. De gebouwen zijn er lager en als ik over straat loop en in de steegjes kijk, zie ik veel planten en bloemen. Als de schemer valt zetten de eigenaars van de eettentjes, tafels en stoelen op de stoep en straat. Ik logeer in een hostel. De gezamenlijke ruimte is heel gezellig, met een gevulde boekenkast en banken, waar ik ’s avonds lekker in wegzak. Echter het slapen op de vierpersoonskamer valt me wat tegen. Krakende stapelbedden, bellende kamergenoten om 2 uur ‘s nachts en knisperende plastic zakjes van mensen die in de ochtend zo stil mogelijk hun tas proberen in te pakken. Ik probeer met oordoppen te slapen, maar hoor alles erdoorheen en hoor mijn eigen adem daardoor twee keer zo hard.

Drie dagen later pak ik een bus naar Kaiping. Kaiping staat bekend om haar wachttorens en huizen die bestaan uit 3 of 4 verdiepingen, gebouwd door Chinezen die in het buitenland hebben gewoond en die begin 20ste eeuw terugkeerden naar China. Ze bouwden huizen met een combinatie van Chinese en buitenlandse bouwstijl en decoraties en dat geeft een prachtig beeld in de rijstvelden van Kaiping en omstreken.
Aangekomen in Kaiping regent het. Er waren maar een paar hotels te vinden op Booking.com. Ik neem een taxi naar mijn hotel. Het is er schoon, maar de bruine vloerbedekking en de gouden gordijnen zijn een beetje gedateerd, maar ik ben blij dat ik een kamer voor mezelf heb. Het is ’s middags te laat om nog naar het culturele erfgoed te gaan en ik besluit om een wandeling door de stad te maken. Ik kies een tempel uit op mijn navigatie. Meer om een wandeling te kunnen maken, om een doel te hebben, dan om de tempel zelf. Het gaat weer regenen, gelukkig heb ik een paraplu bij me. Ik spring op mijn tenen over en om plassen water heen en schuil een tijdje onder een zeil voor een werkplaats. Aangekomen bij de tempel zie ik dat het de ‘lelijkste’ tempel ooit is, maar ik ga toch naar binnen. Ik loop richting het altaar, loop dan voor het altaar langs en stap in de diepste plas van die middag en zo krijg ik toch nog natte voeten.

De volgende dag regent het weer, maar ik wil niet de gehele dag binnen zitten en ik besluit om naar het culturele erfgoed te gaan. Als ik dan me dan toch nat ga laten regenen, dan maar zo comfortabel mogelijk en ik wissel mijn sandalen om voor sportschoenen. Ik wil eerst naar Chikan, dit is een historisch culturele stad en wordt ook wel filmstad genoemd, omdat er veel films werden opgenomen. Ik loop naar het busstation. Er zijn er twee en ik kies die, die het verste weg is. Als ik aankom zijn mijn schoenen al doorweekt. Mijn navigatie geeft in Kaiping geen informatie over busnummers, dus ik vraag bij het loket welke bus ik moet nemen. Gek genoeg neemt de bus exact dezelfde route terug, die ik daarvoor heb gelopen. In de stad pikken we wat bejaarden op, die buiten de stad weer uitstappen. De bus rijdt over een betonpad dat zijn beste tijd heeft gehad. We stuiteren door plassen en het water spat meters hoog.

Chikan is niet meer. De stad is verlaten en alle gebouwen zijn gesloten. Alle galerijen zijn afgesloten met bamboe stokken. Het zijn wel prachtige historische gebouwen, met galerijen en gewelven, alles zwart van de schimmel en algen en bomen die uit daken en ramen groeien, maar nog wel prachtig om te zien. Ik maak wat foto’s, slenter over een brug. Aan de andere kant zijn ze begonnen met het afbreken van gebouwen. Ik vrees het ergste, wat gaan ze met deze prachtige historische stad doen. Renoveren of afbreken?

Bij het busstation hangen instructies in het Engels, hoe te reizen naar Zili village. Bij de stoplichten uitstappen en oversteken en wachten op de tweede bus. In de tweede bus klets ik wat met de lokale bejaarden. Ik heb geen idee wat ze zeggen en wijs daarom op mijn kaart aan waar ik naartoe ga. Dat is maar goed ook, want ze geven precies aan waar ik uit moest stappen (ik dacht zelf dat ik nog verder moest rijden). Ik moet vanaf de bushalte nog een kilometer lopen naar het park en dan barsten de wolken open. Om mijn tas tegen het regenwater te beschermen, draag ik die op mijn buik. Mijn paraplu is te klein om al het water tegen te houden en het stroomt aan de achterkant via mijn rug over de gehele achterkant van mijn lichaam. Ik kan nergens schuilen, maar ik lig wel in een deuk van het lachen om de gehele situatie. Het water spat via de weg omhoog en mijn broek plakt aan alle kanten aan mijn benen.

Bij Zili village koop ik een passe-partout voor alle parken/dorpen. Deze kaart is twee dagen geldig. De wachttorens zijn huizen en forten. De forten werden gebruikt om het achterliggende dorp te beschermen. De huizen zijn een prachtige mix van westerse en Chinese architectuur. De huizen zijn zo gebouwd dat er drie generaties in kunnen wonen. Elke generatie heeft haar eigen verdieping, met op de bovenste verdieping het familie altaar en een dakterras. Enkele huizen zijn opengesteld om te bezoeken.

Ik krijg trek en kom terecht bij een huisrestaurant. Alle tafels zijn bezet. De menukaart heeft geen plaatjes en kan ik niet lezen. De dochter des huizes wordt er bij geroepen. De dochter wil voor mij een tafel neerzetten in de woonkamer tussen opa en de TV, maar dat wil ik niet. In plaats daarvan krijg ik een klein tafeltje aan de voorkant van het huis onder een luifel. Ik heb uitzicht op een paar wachttorens en de lotusvijver. Ik heb rijst met tomaat en ei besteld. De vrouw des huizes komt even bij me staan en ze ‘voert’ me rauwe lotus zaden. Ik eet ze ook gewoon op.

Als ik, na de lunch, bij de uitgang kom is de gratis shuttle bus is net weg en de volgende gaat pas over een uur. Ik besluit om te gaan lopen naar Li garden, 3 kilometer verderop. Ik volg de Guangdong greenway (De greenway heb je overal in Guangdong provincie en zijn voet- en fietspaden). Ik loop midden tussen de rijstvelden en de kleine dorpjes en ik vind het geweldig. De historische wachttorens staan niet alleen in de parken, maar ze staan overal verspreid in de dorpen en de rijstvelden. De meesten zijn verlaten en niet meer bewoonbaar. Ik vind het zo zonde. Ik fantaseer over het renoveren van enkele van deze gebouwen om er later een hotel of restaurant van te maken, maar misschien is dit niet de juiste regio.

Kaiping is absoluut niet toeristisch. In het hotel staat dat er een zwembad op de vijfde verdieping is, maar als ik daar ga kijken, zie ik een lege betonnen verdieping. Volgens mij heeft hier nooit een zwembad gezeten. Het restaurant waarvoor reclame wordt gemaakt is er niet meer en de supermarkt is ook weg. Toch vind ik leuke ingerichte restaurants met lekker eten vlakbij het hotel. Op de eerste avond zit ik op een schommelbank te eten aan de tafel. In het restaurant op dag twee bestel ik gebakken aardappels en broccoli met gesmolten kaas en er is live muziek. Er is ook een sushi restaurant, waar ik de derde avond eet.

Op dag drie probeer ik het andere busstation uit. Deze is dichterbij mijn hotel. Hier vertrekt ook een bus in de richting waar ik naartoe wil. Ik wil naar Jinjiangli en ik word ergens afgezet aan de kant van de weg en ik moet een eindje lopen naar het park, maar de zon schijnt en het is dus geen straf. Dit oude dorp is goed bewaard gebleven of in ieder geval goed gerenoveerd. Er zijn geen winkels of restaurantjes. Ik beklim een wachttoren die duidelijk als fort gefungeerd heeft. Er staan alleen houten bedden. Geen keukens of badkamers te vinden in dit gebouw. Ik loop nog wat door de rechte smalle steegjes, de huizen lijken wel bewoond, maar ik kom bijna niemand tegen, alleen een paraplu die op straat ligt en twee toeristen.

Ik besluit om de 8 kilometer naar het andere dorp (Majianglong) te lopen. Mijn navigatie, die ‘denkt’ een short cut te hebben gevonden, stuurt mij naar een weg die niet bestaat. Als ik weer naar de grote weg loop begint het te regenen. Ik loop het hele eind langs de saaie weg naar het andere park en heb er een beetje spijt van dat ik geen bus heb genomen. Ik weet nu al dat ik vanavond mijn schoenen weer droog kan gaan föhnen. In Majianglong staan de wachttorens in een bamboe bos. Het geeft weer een heel ander beeld dat de huizen in Zili village. Het is een mooie wandeling door het bos, ook hier zijn enkele woningen te bezoeken.

Na drie dagen Kaiping neem ik de bus naar Zhuhai. In Zhuhai schijnt de zon en de stad heeft prachtige stranden. Ik logeer in Zhuhai om vanuit daar Macau te bezoeken. De prijzen van hostels zijn hier veel lager dan in Macau. Ik neem een taxi naar het hostel, maar als ik uitstap sta ik midden in een woonwijk. Ik denk, hier klopt iets niet. Ik kan het hostel in eerste instantie ook niet vinden, dus ik bel maar eens. Mevrouw stuurt mij de locatie via WeChat. Als ik aankom blijkt dat het gewoon bij iemand thuis is. Er zit een meisje op de bank tv te kijken. Een ander meisje ligt in het stapelbed en ik denk dat ik het stapelbed deel met de dochter. Als ik vraag of ze ook op vakantie is, zegt ze ‘ja’, dus blijkt het toch een vakantieganger te zijn. ’s Avonds zit ik met de eigenaresse en twee anderen aan tafel thee te drinken. Alles wijst erop dat dit een woonhuis is, de knuffels in de slaapkamer, de doucheproducten in de badkamer en de gevulde koelkast. Toch zegt mevrouw tegen een uur of 22:00 dat ze naar huis gaat.