YuJing

Na het afscheid van de familie in Douliu, verblijf ik twee nachten in een hostel in Tainan. De eerste middag fiets ik naar Sunset point, waar ik, zoals iedereen, naar de zonsondergang kijk. De zonsondergang is niet erg spectaculair, maar daarna veranderd de lucht aan de horizon in een prachtige roze gloed. ´s Avonds is er een cocktailparty in de kelder van het hostel. Ik verwacht een sfeervol verlichte bar in de kelder, waaraan je op een barkruk kunt hangen en cocktail na cocktail kunt bestellen, maar het blijkt een tl verlichte ballet/yoga ruimte te zijn, waar 5 mensen op een bank zitten, die punch uit een kom scheppen, die moet doorgaan voor de cocktail.

De tweede dag fiets ik in de brandende zon naar het westen om een boottocht te maken in het mangrove kanaal. Ik ga erheen omdat het er op de foto’s zo mooi uitziet. Het is echter maar een klein doodlopend kanaal. Er staat wel een bordje langs het kanaal met ´Fort Zeeburg´, weer een stukje Nederlandse geschiedenis. Ik zie echter geen fort, maar het zal er vroeger wel gestaan hebben. Op de terugweg moet ik ergens in een convenience shop even afkoelen, het is behoorlijk zweten in de zon op een te kleine fiets.

Op zaterdag vertrek ik al vroeg met de bus naar mijn nieuwe vrijwilligers adres (Ananda Suruci). De bus doet er 70 minuten over en het eerste deel, staan we vooral stil voor de grote hoeveelheid stoplichten in Tainan. Bij aankomst op het busstation bel ik, zoals vermeld stond op de website, naar de yoga school/boerderij. Op de site staan 5 telefoonnummers en natuurlijk toets ik de nummers in die volgorde in, waarbij er bij de laatste poging pas wordt opgenomen. “Of ik een taxi kan nemen”, blijkbaar kunnen ze me niet ophalen. De enige taxichauffeur in dit kleine stadje, weet precies waar ik naartoe moet. “Ananda”, zegt hij en binnen 10 minuten ben ik er. Ik loop naar het hoofdgebouw waar op dat moment een detox retreat aan de gang is. De mensen lijken een beetje verbaasd dat ik ben op komen dagen, terwijl ik toch zeker wel vooraf heb aangegeven dat ik zou komen. Een vrijwilliger (van het detox retreat) brengt me naar mijn kamer, aan de andere kant van de straat, op de boerderij. De farm manager, die op vrijdag zou terugkomen van zijn vakantie uit Vietnam, is er niet. Daarom geeft deze vrijwilliger aan dat ik om 13:00 wel weer naar het hoofdgebouw mag komen, om te komen lunchen.

Ik loop mijn kamer binnen. Het is een vrijwel lege kamer met een donker gelakte houten vloer, met in een hoek een matje op de grond en tegen de muur verschillende schuimrubberen matten, die blijkbaar bedoeld zijn om op te slapen. Ik besluit mijn eigen slaapplek dan maar vast in te richten. Ik leg twee matten op de grond, daarbovenop een bamboo mat en daarbovenop een kleed, die dan maar dienst moet doen als laken. Die bamboo mat is veel te hard voor mij en haal ik er al snel weer vanaf. Ik schuif een tafeltje naast mijn bed die dienst gaat doen als nachtkastje en de ventilator die het minste lawaai maakt, zet ik aan het voeteneind.

Daarna ga ik in de gezamenlijke ruimte (woonkamer) zitten op een bank. Het is er best een zooitje. Overal liggen kleren en schoenen, allemaal achtergelaten door voorgaande vrijwilligers. Ik snap heel goed dat mensen spullen en kleding doneren, soms moet je gewoon van overbodige spullen af, maar om je handdoek en je T-shirt nu midden in de kamer te laten liggen? De rest van het terrein ziet er overigens prachtig uit. Een laan met kokospalmen (pas op voor vallende kokosnoten) en verschillende bloemen langs het pad. Een gereedschapshok, een opslagruimte, een stekruimte voor planten. Alles is hier mooi opgeruimd en hangt netjes op zijn plaats, goed georganiseerd, lijkt me zo. Ik wandel een beetje rond over het terrein en maak kennis met al mijn nieuwe dierenvriendjes. Rudy het varken, Teddy de hond en Tiger de poes.

Na de lunch en als mijn eten wat gezakt is, pak ik de enige ‘goeie’ fiets en zet het zadel wat omhoog. Alle andere fietsen hebben lekke banden. Als ik weg wil fietsen, merk ik echter dat dit het meest oncomfortabele zadel ooit is, ik heb het zadel nog niet aangeraakt of ik heb al zadelpijn. Ik fiets eerst richting de bergen, maar bedenk dan dat ik toch even wil kijken wat er in het stadje te doen is. Ik ben stiekem op zoek naar een gezellig theehuisje waar ik een keer lekker een fruit thee kan drinken in de airconditioning, maar helaas, die hebben ze hier niet.

YuJing wordt de mango hoofdstad van Taiwan genoemd, maar het mango seizoen is al over. Op het eerste gezicht is hier niets te doen, al is het er qua mensen die over straat lopen toch best druk. Ik fiets weer terug, niet wetende wat ik voor de rest nog in het stadje kan doen. Er zit ook geen slot op de fiets en ik weet niet of ik de fiets onbeheerd achter kan laten.

Om 18:00 hoor ik voetstappen op het grind buiten. Een meisje doet mijn deur open en stapt naar binnen met kreten als “Huh, huh, Hey, Heeeeeey, Hello, weet je wie ik ben?”. Ojee, denk ik, nog steeds niet goed in het onthouden van Aziatische gezichten. Ze zegt, “we hebben elkaar gesproken op het treinstation.” Maar ik heb helemaal met niemand gesproken op het station. Dan herinner ik me dat ik tijdens de cocktailparty met een Japans meisje heb gesproken die ook vrijwilligerswerk doet en ik gok dat zij het is. “Jij bent het meisje uit Japan.” Gelukkig heb ik goed gegokt. Ze zegt dat haar vriendje buiten staat. De jongen buiten stelt zich voor als Wang, dat moet dan wel de farm manager zijn. Ik vraag aan hem of hij de farm manager is, maar hij zegt van niet en zegt dat hij ook een vrijwilliger is. Als ik later zie dat hij snoepjes heeft meegebracht uit Vietnam, moet het toch wel dezelfde Wang zijn. De farm manager die niet weet dat hij farm manager is.

We lopen samen naar de overkant van de straat, maar we gaan niet eten in het hoofdgebouw. Wij, boerderij vrijwilligers, hebben onze eigen keuken. Een prachtige nieuwe, grote, schone gaarkeuken. Wang en Arisa maken het eten klaar, terwijl ik wel mee wil helpen, maar niet zo goed weet wat ik moet gaan doen.

De volgende dag brengen de tortelduifjes samen door, het is zondag en dus onze vrije dag. Ik ben weer rusteloos door het niets doen en besluit mijn eigen projectje te starten voor de uurtjes dat ik me verveel. Ik ‘open’ mijn eigen fietsenreparatie zaak en ga banden plakken. Er staan 4 fietsen met lekke achterbanden. Hopelijk zit er één tussen die fijner rijdt dan die andere fiets.

Ik krijg de code van het slot van het schuurtje met gereedschap. Ik vind lijm, plakkers en bandenlichters. Echter droogt de bandenplaklijm voor geen meter en of het nu oude lijm is of dat het niet droogt door het vochtige klimaat, ik wil nieuwe lijm gaan halen. Ik kleed me om, kondig aan dat ik even naar de stad ga om lijm te halen, maar Wang zegt dat dat niet hoeft, want er is vast nog wel ergens andere lijm. Ik vraag of die lijm dan bestemd is voor rubber, maar dat weet hij niet. Ik krijg een Epoxy lijm, waarvan ik eigenlijk vermoed dat die niet gaat werken. Als ik de lijm op de band smeer en na een uur weer kijk, zie ik dat deze lijm nog slechter droogt dan de bandenplaklijm.

Ik snap wel dat ik niet zomaar spullen voor het bedrijf moet gaan aanschaffen, want dan moeten zij dat vergoeden, maar ik wil gewoon goede lijm hebben om die fietsen te repareren en ik ga het gewoon kopen en dan zeg ik wel dat ik deze lijm ergens heb gevonden. Inmiddels zijn Arisa en Wang weg om te lunchen en ga ik me toch weer omkleden om op die vervelende fiets naar het stadje te rijden. Het is alweer druk in het stadje en ik volg een rij auto´s om te zien wat er zo interessant is in YuJing. Dan zie ik tegenover een parkeerplaats een mango-ijs-salon. Het ziet er behoorlijk modern uit en het is er erg druk op de zondag. Misschien ga ik hier de volgende keer eens een ijsje eten op een doordeweekse dag. Tevens vind ik de juiste lijm in een ‘bouwmarkt’.

Thuis smeer ik de lijm op één de banden (als test) en laat het een hele nacht drogen, dat lijkt te werken. Op maandag kan ik in ieder geval één fiets weer in het fietsenhok zetten. Het valt nog niet mee om fietsenmaker te zijn in de tropen. Onder een afdak met maar aan twee kanten een muur ga ik aan de slag met de andere fietsen. Met de bandenlichters probeer ik een band te lichten totdat een van de lichters wegschiet, hupsakee het oerwoud in. Shit, die ben ik kwijt. In een ander soort ruimte zou zoiets gewoon terug stuiteren tegen je hoofd aan. Ik kijk nog over de helling naar beneden, maar de helling is te steil, daar durf ik op mijn slippers niet naar beneden te klimmen.

Ik heb geen idee hoe laat ik maandag moet opstaan, niemand heeft me daarover geïnformeerd, maar ik zet de wekker om 7 uur. Ik word echter al wakker van de hanen die om 6 uur kraaien en hoor kort daarna Wang op zijn scooter wegrijden. Ik ga toch maar voor 7 uur eruit om te ontbijten, dan ben ik hoogst waarschijnlijk klaar om te gaan werken als Wang weer terug is.

Wang komt terug en geeft aan wat en hoe de werkweek eruit ziet en wat we vandaag gaan doen. Het komt erop neer dat we elke dag om 6 uur beginnen met werken en we werken dan 5,5 uur per dag. Ik vertel hem dat ik dan om 5 uur zal opstaan. Hij zegt dat ik ook wel om 5:50 mag opstaan, want we gaan ontbijten om 9 uur. Ik geef aan dat dat voor mij niet gaat werken, ik moet echt eerst eten voordat ik aan het werk ga.

We gaan aan de slag in de bananenplantage. Ik ga de dode bladeren eraf snijden en Wang hakt de dode bomen of de bomen die vruchten hebben gedragen om. Honderden muggen vallen ons aan, ze prikken overal doorheen en komen zelfs naar mijn gezicht dit keer. Ik ga muskietenspray halen en spuit alles ermee in, zelf mijn kleding, maar dat spul dat ik heb meegenomen helpt niets. Later haal ik een hoed met een muskieten netje eraan. Ik dacht dat zoiets wel lucht doorliet, maar het is er verschrikkelijk warm onder dat netje. Het plakt aan mijn voorhoofd en mijn neus, maar gelukkig helpt het wel een beetje tegen de muggen.

Om 9 uur brengt Wang zijn vriendin naar het busstation, zij doet nu ergens anders vrijwilligerswerk. Tegen mij zegt hij dat ik wel pauze mag gaan houden (nou dat bepaal ik zelf wel). Ik neem pauze als ik daaraan toe ben. Om 11:00 zegt hij dat de 5,5 uur om zijn en dat ik morgen verder mag. Hahaha, ik weet niet hoor, maar als ik om 8 uur begin met werken, heb ik er om 11:00 nog geen 5,5 uur opzitten. Wang is er echter klaar mee en staat voor 12:00 al onder de douche. ’s Avonds vertelt hij me dat hij aan het vasten is die dag, waarschijnlijk had hij geen energie meer in de ochtend.

De volgende dag laat Wang zijn verstandskies trekken en is daar de rest van de week ziek van. Hij komt nog wel een ochtend uit zijn bed om mij te vertellen dat ik in de bananenplantage aan het werk kan, maar duikt daarna weer het bed in, om vervolgens op 8:00 er weer uit te komen en aan het werk te gaan. Ik denk, `wat moet ik nu nog weer doen in de bananen, alle dode bladeren zijn toch al weg`, maar ik vind die ochtend toch nog 3 trossen overrijpe bananen.

Ook op dit adres ben ik na een paar dagen alweer redelijk gewend. Zelfs het hoedje met netje went. Zelfs zo erg dat ik niet eens doorheb dat ik het op heb. Op donderdag heb ik weer eens zo´n dag dat het snot uit mijn neus maar blijft lopen. Ik snuif het op en schraap het uit mijn keel. In Shenzhen heb ik, als een echte Chinees zou doen, nooit uitgespuugd, maar hier in de natuur waar niemand kijkt, spuug ik het toch uit, recht in het netje. Ik ben zelfs eerst nog een seconde verbaasd dat het snot onder mijn neus blijft hangen, pas dan realiseer ik me dat ik dat hoedje draag.