Koud, nat en pizza

Het wordt steeds een beetje kouder op Okinawa. Het begint in de avonden als de zon achter de horizon zakt. Ik trek ´s avonds alvast een extra laagje kleren aan en sokken of ik kruip met een boek onder de dekens. Een paar dagen later komt er een koude wind uit het noorden, welke ook nog eens veel regen meebrengt en al snel trek ik mijn jas en wintertrui van onder uit mijn tas. De huizen op Okinawa zijn gebouwd voor het subtropische klimaat en er is geen verwarming in huis.

Twee weken geleden zijn er twee nieuwe vrijwilligers gekomen op Kiyuna farm, Oleguer en Amandine. Ze reizen de wereld rond op hun motoren. Vier maanden geleden startten ze in respectievelijk Barcelona en Geneve en in die vier maanden zijn ze door Europa, Koerdistan, Azerbeidzjan, Kazachstan, Mongolië en Rusland gereden. Aangekomen in Vladivostok, in het uiterste oosten van Rusland, hebben ze de motoren op de boot gezet, op weg naar Chili, maar zelf bleven ze nog even hangen in de Filippijnen, Zuid Korea en nu in Japan. Aangezien de motoren zo´n twee maanden onderweg zijn, hebben zij nog tijd om in Azië wat rond te reizen.

Gezien de hoge prijzen in Japan, besluiten ze om vrijwilligerswerk te gaan doen, met kost en inwoning, op die manier hopen ze geld te besparen. Terwijl ik op Kiyuna farm een WorkAway account aanmaak voor Okasan, voor haar boerderij en als gastgezin, (omdat ze, naast haar WWOOF account, meer vrijwilligers wil aantrekken), zijn Oleguer en Amandine op hetzelfde moment op zoek naar een plek waar ze twee weken kunnen vertoeven en op die manier worden zij de eerste twee WorkAway vrijwilligers op Kiyuna farm.

De eerste paar nachten slapen ze echter niet zo goed. Ze slapen in een bijgebouw en ´s nachts lopen de ratten over hun heen. Amandine voelt koude voetjes op haar gezicht en een andere rat nestelt zich tegen Oleguer’s buik aan. Ik heb in het huis ook een rat zien lopen en een vleermuis zien vliegen, maar gelukkig nog niets op mijn gezicht gehad. Ik vraag aan Okasan of het misschien een goed idee is om een paar vallen of wat gif neer te zetten. Twee dagen later komt ze met een tas vol lijmvallen terug. De derde nacht loopt er een rat in en daarna blijft het stil in hun slaapkamer. Otousan cremeert de rat, BBQ voor de katten, grapt hij. Als er de volgende dag ook een rat in de val onder de koelkast loopt, rooster ik die rat ook in een vuurtje.

Het klikt goed tussen ons drieën, we zijn alle drie avonturiers, ik ben onder de indruk van de reis die zij maken op de motor en zij zijn onder de indruk van mijn reis. Zij zullen een jaar gaan reizen, ik heb hun verteld dat ik nog geen einddatum heb. Nadat ik ze het werkschema heb uitgelegd en hoe het reilt en zeilt op de boerderij, vraag ik aan Okasan of ik misschien een tweede dag vrij mag hebben die week. Dat mag gelukkig.

Oleguer en Amandine hebben geen ervaring met een boerderij en het allerliefste willen ze nog een kalfje geboren zien worden. Al is dat vrij lastig op deze boerderij, waar de koeien ´s avonds weer het land in worden gestuurd, maar wie weet, hebben ze geluk. Op een ochtend zegt Okasan dat een van de koeien, die met de meest witte vacht en een paar zwarte vlekken, waarschijnlijk een dezer dagen een kalf zal krijgen, ze kan dat zien aan de uier.

Op mijn laatste dagje vrij, waarop ik wat later uit bed stap dan de rest, stap ik het huis uit en kom ik Amandine tegen in haar regenpak, die op weg is een kruiwagen te halen, want er is een kalfje geboren. Op mijn sportschoenen loop ik met haar mee naar het land. Niet om te helpen, maar gewoon om te kijken. Oleguer is in zijn nopjes en tilt het kalf in de kruiwagen en rijdt het terug naar de boerderij. De koe volgt ons door de wei terug naar de stal.

De volgende dag, als we met z´n drieën om 5:45 de koeien zoeken in het land en we er maar 15 tellen, loop ik nog maar weer eens door naar het derde perceel. Ik hoor een koe loeien en als ik haar vind, zie ik naast haar een kalfje lopen. Het is een koe met een witte vacht en een paar vlekken zwart, dat moet dan wel die andere koe zijn, die bij de droge koeien stond. Ik loop terug om hen het goede baby nieuws te vertellen, maar als ik in de stal kom, zie ik daar de andere koe staan (met haar slappe uier). ‘Hè’, zeg ik, ‘hoe kan dat nou?’. Pas dan dringt het tot me door dat de nieuwe moeder van gisteren, dezelfde koe in het weiland is als vandaag en dat ze een tweeling heeft gekregen. Ik heb de koe laten staan, maar een halfuur later staat ze ineens hongerig in de stal, zonder haar kalf. We brengen haar naar de melkstal.

Als het licht wordt lopen Oleguer, Amandine en ik terug naar het weiland met een kruiwagen om het kalf te zoeken op de plek waar ik het vanochtend heb gezien, maar er is geen spoor van het kalf te vinden. We besluiten om eerst te gaan ontbijten en daarna de moeder terug in het weiland te sturen en haar te volgen. Hopelijk brengt ze ons naar het kalf.
De moeder, die eerst een afleidingsmanoeuvre uitvoert en in het tweede perceel helemaal naar achteren loopt, komt later toch naar het derde perceel gelopen. Ze loopt naar het bos. Ze gaat staan loeien en wij lopen voorzichtig het bosje in. Het is nogal een klein bosje, met aan de randen een steile afgrond. Ik loop stilletje langs de randen van het bosje, maar er lijkt geen kalf te zijn. Yoshi, de melker, is ook meegekomen. We kijken allebei om ons heen, maar nog geen spoor van het kalf. Ik verdenk de moeder koe ervan ons weer op het verkeerde spoor gezet te hebben. Ik luister heel stilletje of ik misschien ergens een geluidje hoor, maar ik hoor niets. De moeder blijft maar loeien. En dan ineens zie ik rechts van mij, op nog geen meter afstand, het kalfje op de grond liggen, weggedoken onder een varen, volledig opgegaan in de kleuren van de donkere natte aarde. “HIER IS ‘IE”, schreeuw ik, waarop het kalf van schrik opspringt en naar de moeder loopt.

Na een snelle fotoshoot in het bos, van dit prachtige tafereel, mag Oleguer hem ook in de kruiwagen tillen en naar huis rijden. Al wil het kalf niet zo makkelijk stil liggen, we krijgen hem toch thuis. Okasan heeft gezegd dat we het kalf eerst bij de moeder moeten laten drinken. Wij, als vrijwilligers, willen het broertje, dat we een dag eerder vonden er ook bij zetten, voor het plaatje. Ayano zegt dat dat niet mag, want dat kalf heeft al gedronken. Zo koppig als we zijn, doen we het toch.

Nu heb ik, in een maand tijd, drie nieuwe kalfjes op het bedrijf mogen verwelkomen, maar die poes met haar bolle buik, die bij mijn aankomst al bijna op knappen stond, heeft na een maand nog steeds geen kittens gekregen. En die had ik nou ook juist zo graag willen zien.

Het weer is zo slecht geworden, met regen en vooral harde windstoten, dat mijn veerboot op zaterdag 7 december, naar het eiland Yakushima niet meer gaat. “Wat nu?” denk ik. Ik had al eigenlijk een paar dagen eerder willen vertrekken, maar Okasan had voor mij een rechtstreekse veerboot geboekt, die maar 3 keer per maand gaat. Wachten tot 15 december wil ik niet. Dus vraag ik Okasan of ze dan een plekje op de veerboot wil reserveren naar Kagoshima in het noorden. Het liefst de eerste veerboot die gaat. Ze geeft aan dat er wel een veerboot op zondag 8 december gaat en dus zeg ik tegen haar dat ze die mag boeken.

De laatste avond is aangebroken voor mij. Ik heb aangeboden om nog een keer pizza te maken, want dat was de vorige keer een groot succes. Na een natte koude vrijdag, zitten Amandine en ik groenten te snijden en deeg te kneden. We hebben er een zak chips bij gekregen en kletsen gezellig aan de lage tafel in de keuken, totdat we wel heel dichtbij een koe horen loeien. De melker kan nog lang niet klaar zijn met melken en dus gaat Amandine buiten een kijkje nemen en schrikt zich wezenloos als er een grote koeienkop voor haar neus opdoemt, in het licht van haar zaklantaarn, als ze net de achterdeur heeft verlaten.

Drie koeien uitgebroken, zegt ze. Ik spring op van tafel, doe mijn slippers aan en ren naar achteren. Doe een hek open, ren weer naar voren, onderweg schreeuw ik naar Oleguer dat hij moet komen helpen. Ik stap met blote voeten in mijn laarzen. Gelukkig heeft Amandine de koeien achter een hek, aan de andere kant van de weg, kunnen sluiten. Ik jaag de koeien op, de straat over. Ze rennen als wilden naar de stal en wij rennen er achteraan. 10 minuten later staan ze weer achter het juiste hek en laten we ze daar staan voor de nacht. We weten niet hoeveel andere koeien er zijn uitgebroken, het is te donker om ze allemaal in het veld te kunnen zien. We keren terug naar de keuken en maken onze pizza’s af.

De pizza’s smaken heerlijk en Oleguer maakt voor iedereen een cocktail. De pizza’s smaken zo goed, dat iedereen teveel eet. Okasan maakt een gebaar, dat we allemaal te dik worden, maar ik zeg, met al die uitgebroken koeien waar we achteraan moeten rennen, worden we hier niet dik.

Vanwege een miscommunicatie zit ik nu in een guesthouse. Okasan heeft me verteld dat mijn veerboot om 6:30 zal vertrekken. Omdat ik niet zeker wist of er op dat vroege uur al een bus rijdt, heb ik een guesthouse geboekt naast de haven. Mijn gastvrouw in het guesthouse zegt echter dat alle boten altijd om 9:20 vertrekken. Voor de zekerheid controleert ze het nog eens voor mij.

Okasan vertelde me dat ik dezelfde dag zal arriveren in Kagoshima. Terwijl mijn gastvrouw zegt dat ik pas de volgende dag zal aankomen en zo staat het ook vermeld op het internet. Ik zal het morgen wel zien, ik heb wel zin in een bootreisje.

Op naar het volgende vrijwilligersadres.