Ik heb wel zin in een bootreisje

Dat waren mijn woorden in mijn vorige blog.

Nou, het verliep allemaal een beetje anders dan verwacht.

(Vanwege een miscommunicatie zit ik nu in een guesthouse. Okasan heeft me verteld dat mijn veerboot om 6:30 zal vertrekken. Omdat ik niet zeker wist of er op dat vroege uur al een bus rijdt, heb ik een guesthouse geboekt naast de haven. Mijn gastvrouw in het guesthouse zegt echter dat alle boten altijd om 9:20 vertrekken. Voor de zekerheid controleert ze het nog eens voor mij.)

Als ik om 8:45 aankom bij de haven, ligt daar een briefje met mijn Japanse naam erop. Er staat op dat ik ongeveer 3000 yen terug krijg, omdat ik nu een andere ferry ga nemen, die goedkoper is. Maar ik krijg geen 3000 yen terug. Ik krijg te horen dat er geen wisselgeld is en dat mijn veerboot al om 7:30 vertrokken is en dat ik een nieuwe veerboot moet boeken en een ticket moet betalen. Ik sta immers aan de balie van een andere veerbootmaatschappij.

Als ik de vertaalapp lees van de vrouw achter de balie en lees dat mijn veerboot al vertrokken is, kan ik wel door de grond zakken. Ik houd mijn adem in en krijg bijna tranen in mijn ogen. Wie moet je geloven over de vertrektijden van de veerboot? De vrouw aan wie je 5 keer hebt gevraagd of de boot de volgende dag aankomt en ze 5 keer antwoordt dat de veerboot dezelfde dag aankomt of de vrouw die bij de haven woont en bevestigd, zoals het ook op internet staat, dat de boot er 23 uur over doet? Moet je de vrouw geloven die met de veerbootmaatschappij heeft gebeld of de vrouw die aan de haven woont en die elke dag de boten ziet vertrekken? Ik geloof dat ze allebei het beste met mij voorhadden en me wilden helpen en dus geloof ik de vrouw die bij de haven woont, met als gevolg dat mijn veerboot een uur eerder, zonder mij, is vertrokken.

Ik weet even niet wat ik moet doen, want de andere ticket is al betaald en ik weet niet of ik het geld terug kan vragen. Ik bedenk dan dat ik het altijd kan gooien op overmacht, dat mijn veerboot is gecanceld vanwege het slechte weer. Ik trek mijn credit card tevoorschijn en koop een nieuwe ticket.

Een mevrouw op de boot wil mijn ticket zien en geeft me een sticker. Ze zegt tegen mij , ik breng je naar je stoel. “Stoel?” Zeg ik, “geen bed”. (Het is immers 23 uur reizen, ik ga toch geen 23 uur op een stoel zitten). Ze brengt me naar een slaapzaal en ik denk ‘neeeeee’, dit is nu net wat ik niet wilde, een slaapzaal met 30 matjes op de grond. Maar ja, ik zal het ermee moeten doen. Ik leg mijn tassen op mijn matje, er is nergens anders plek om ze neer te leggen en ik ga naar boven, naar het dek.

Op het dek ga ik zitten met de gedachten, NOOIT, nooit meer geef ik het kopen van een ticket uit handen. Als we vertrekken probeer ik mijn gedachten te kalmeren. Ik wil niet piekeren over dat geld wat ik terug moet gaan vragen, ik wil genieten van deze bootreis. Ik probeer mijn gedachten tot rust te wiegen op het schommelen van de boot en snuif verse zeelucht op. Zwalkend loop ik naar binnen, om toch nog een mail naar Okasan te sturen of ze alsjeblieft met A-line ferry wil bellen voor een teruggave van mijn geld. Zwalkend loop ik weer naar het dek. De zee lijkt rustig, maar de boot schommelt nogal.

Ik word ineens misselijk. Ik denk dat het misschien een goed idee is om even te gaan liggen. Ik loop naar de slaapzaal, maar als ik mijn maaginhoud omhoog voel komen, duik ik snel de toiletten in. Er komt echter niets. Ik loop toch door naar de slaapzaal, en pak onderweg wat plastic zakjes mee. Ik ga zitten en doe mijn schoenen uit en dan komt mijn maaginhoud toch omhoog en hang ik boven dat zakje te overgeven. ‘Zo’ denk ik, ‘dat is de eerste keer in mijn leven dat ik zeeziek ben’. Het zakje knoop ik dicht en breng het naar de afvalbak in de toiletten. Als ik terug kom in de slaapzaal kruip ik op handen en voeten naar mijn matje. Ik val neer op het slaapmatje naast de mijne. De mijne is immers bezet door mijn tassen. Ik leg mijn hoofd op de deken en blijf zo stil mogelijk liggen. Ik denk dat ik er zo’n twee uur heb gelegen, voordat ik mijn tas opzij schuif en half op mijn eigen matje verder stil blijf liggen, onder een deken. Wanneer mijn maag eindelijk rustig is, pak ik mijn E-reader en ga lezen.

We stoppen bij een eiland, maar ik sta niet op. Ik eet snel een broodje, dat ik had meegenomen in mijn tas en ga snel weer liggen
Bij de tweede stop van die dag (om 14:00), sta ik wel op. De boot ligt stil, mijn maag is rustig en ik koop snel een zakje pinda’s en een flesje water. Daarna vul ik mijn eigen flesje met warme thee. Als de boot weer vaart en ik mijn maag weer voel opspelen, ga ik weer plat liggen. Eigenlijk is het heel relaxed. Mijn hoofd is wat tot rust gekomen en mijn maag ook en ik kan heerlijk de hele dag liggend doorbrengen met een boek. Dat is een keer wat anders dan altijd maar bezig willen zijn.
Tijdens het avondeten liggen we ook stil. Het restaurant is maar 40 minuten open en ik bestel een rijst met curry.

Inmiddels zijn er wel wat meer vrouwen op de slaapzaal gekomen, maar ik ben blij dat niet alle matjes bezet zijn. Ik slaap slecht door het gesnurk en geadem van de anderen.

De volgende ochtend varen we in stille wateren en kan ik tijdens het varen gewoon een ontbijtje eten, zonder naar het toilet te rennen.

Al met al heb ik geen spijt van mijn beslissing op met de veerboot te zijn gegaan. Om 8:30 komen we aan in Kagoshima en moet ik 2 kilometer lopen om bij de andere haven te komen, om daar een nieuw kaartje te kopen voor de veerboot, naar het volgende eiland Yakushima. Als ik mijn kaartje heb gekocht, ga ik zelf maar eens bellen met de veerbootmaatschappij om te vragen om een vergoeding. Okasan heeft terug geschreven dat ze toch mijn bankgegevens nodig zullen hebben en dus zal ik zelf moeten gaan bellen. Ze spreken daar Engels, schrijft ze in haar e-mail.

Ik bel op, Ik vraag of de dame aan de andere kant van de lijn Engels spreek, ze zegt in het Engels van niet. Ik vraag of er dan misschien een collega is die Engels spreekt, maar die vraag begrijpt ze niet. Ik probeer zo langzaam mogelijk te praten en ik vraag om een vergoeding. Dat woord kent ze niet en ze zegt nogmaals dat ze geen Engels spreekt. Ik zeg tegen haar dat ze wel een beetje Engels spreekt en dat dat voldoende is. Ik zeg “ik wil mijn geld terug”, dat verstaat ze gelukkig wel. Maar ja, hoe communiceer je dan verder. Ze wil mijn telefoonnummer en ik wil haar e-mail adres, want het lijkt mij makkelijker communiceren per email. Daar gaat het helemaal mis, op een grappige manier.

Ik: Mag ik uw e-mail adres? Kunt u dat voor mij spellen?
Zij: emme elle emme
Ik: een M of een N
Zij: emme
Ik: de N van Nico
Zij: yes, de M van Mico
Ik: dus het is MLM. Wacht, laten we even overnieuw beginnen
Zij: enne dash elle arre è
Ik: een è van Eduard? Ik noteer: n-lre

Ik denk bij mezelf, dit kan heel lang gaan duren. Een man die langsloopt en wat in de prullenbak gooit, wenk ik naar me toe en ik geef hem de hoorn, pen en papier. Hij begint te schrijven. m-arakaki@aline.......

Dat had ik er echt niet uit begrepen, hahaha. Ik bedank hen beiden en ik ga snel een email sturen naar haar met mijn verzoek.

Dan is het tijd om te boarden op een high speed boot. Op naar Yakushima en ik ben blij dat ik het kaartje zelf heb kunnen kopen.