Een gezicht is drie delen hoog en vijf ogen breed

Een gezicht is drie delen hoog en vijf ogen breed. Met één gefronste wenkbrauw en een opgetrokken wenkbrauw kijk ik naar mijn telefoon schermpje. Zouden ze dit nu echt bedoelen of zou het een grapje van de vertaal app zijn? Ik kijk op van mijn telefoon naar het grote scherm waarop een gezicht wordt geprojecteerd en het gezicht is inderdaad verdeeld in drie horizontale vlakken en vijf verticale vlakken. Dat de ogen precies in het midden van het hoofd liggen, zoals ik dat vroeger bij de tekenles heb geleerd, daar wordt hier niet over gesproken. Ik zit in de tattoo cursus, waar we in de eerste maand tekenles krijgen.

Ik blijf er over nadenken. Als een gezicht uit 3 gelijke delen bestaat, dan zitten de ogen op een derde in het gezicht. En als het westerse feit dat de ogen precies in het midden van het hoofd zouden liggen, hoe hoog is dan het stuk boven de haarlijn. En hoe zit dat dan bij iemand die, zoals ik, een heel hoog voorhoofd heeft (of zoals Heleen zei ‘a fivehead’). Gaat dat Chinese feitje van de drie delen hoog, dan nog wel op? Of heb ik die tekening nu niet goed bekeken?

Mango?

Ik word geroepen door de leraar, of ik wel even op wil letten, vraagt hij in het Chinees. Ik versta er natuurlijk niets van. Hij heeft een vraag, als het hoofd met een kwartslag draait en het andere oog draait weg en wordt daardoor optisch gezien de helft kleiner. Als dit oog 6 cm is, hoe groot is dan het andere oog? Ik steek 3 vingers in de lucht en zeg ‘san’. De leraar is tevreden. Een andere student trekt mijn antwoord in twijfel en er ontstaat een discussie.

De tattoo cursus is geheel in het Chinees. Ik ken alleen getallen, kleuren en paar andere woordjes in het Chinees, waardoor het toch wel erg lastig is om het gehele verhaal te volgen. Gelukkig worden alle Powerpoint pagina’s vertaald met een vertaal app en af en toe vertaalt de assistent-lerares een woord of zin naar het Engels.

De tekenopdrachten zijn duidelijk, teken dit of dat na. Er zijn drie lessen per week, maar ik kan alleen op de zaterdag naar de lessen komen. Op de dinsdagen en de donderdagen krijg ik mijn huiswerk toegestuurd op de app. Waar ik wel elke keer zelf om moet vragen. Het wordt namelijk niet automatisch toegestuurd.

Na een maand tekenen, beginnen we in de tweede maand met het tatoeëren op synthetische huid. Alle benodigdheden voor het tatoeëren moeten in rap tempo worden aangeschaft.

Ik krijg een boodschappenlijstje toegestuurd en zal de spullen allemaal zelf kunnen aanschaffen online. Omdat ik de woorden niet uit het bestandje kan kopiëren, moet ik alles navragen. Wat is dit en wat is dat? Als ik er na een uur nog niet uit ben, vraag ik maar eens of ze alle benodigdheden misschien los naar me toe kon sturen in aparte berichtjes, zodat ik het kon kopiëren naar de webshop. Maar dat wil ze niet. Ik begrijp echt niet wat het probleem is. Is het mijn vraagstelling, is het de vertaling? We hebben de gehele avond heen en weer lopen appen, maar het boodschappen lijstje in losse woorden naar me toe sturen wil ze niet.

Of ze het misschien voor me kan bestellen, vraagt ze, dat is volgens haar makkelijker. Maar ik denk dan, we hebben de hele avond lopen communiceren, al mijn tijd is daar in gaan zitten en haar tijd ook. Had ze dit niet kunnen bedenken voordat ze de boodschappenlijst naar me toestuurde. Dus ik zeg, met mijn koppigheid, “nee, ik kan het zelf wel. Ik vraag het mijn collega morgen wel.” Ik wilde het aan James gaan vragen die beter Chinees kan lezen dan ik. Dat vond ze een goed idee, dan zou ze morgen wel met mijn collega willen praten. Waarom ze wel met mijn collega wil praten en mij niet het losse boodschappenlijstje wil sturen begrijp ik echt niet.

Ik kies voor mezelf de mooiste design tattoo machine uit. De lerares wil weten of het gelukt is met bestellen en welke tattoo machine ik heb gekocht. Ik stuur haar een foto. Als ik de volgende les trots met al mijn spulletjes aankom, zie ik dat de rest niets zelfs heeft besteld, maar alles aangereikt krijgt door de lerares, vanuit een grote kartonnen doos. En Iedereen heeft dezelfde design tattoo machine als ik.

Het in elkaar zetten van de machine met de naalden vind ik leuk. Dit is een belangrijke les. Ik vind het leuk om een nieuwe vaardigheid te leren. Echter gaat het tatoeëren op de synthetische huid, dat ik vervolgens thuis ga doen, niet goed. De lijnen zijn te kronkelig, het is niet zwart genoeg en voor de bloemen had ik niet de kleinste naald moeten gebruiken. Ik heb moeite met de inkleur techniek, schaduwen lijken vlekkerig en ik weet niet hoelang ik die naald in die huid moet laten ronddraaien. Ik vraag om een video waar mij op wordt voorgedaan hoe het moet, maar het blijft er bij mij vlekkerig uitzien. Ik heb er wel plezier in om te oefenen, maar ben niet tevreden over het resultaat. Het is natuurlijk ook gewoon een leerproces.

De lerares geeft aan dat het misschien handig is als ik toch in de shop kom oefenen. Dan kan ik al mijn vragen direct stellen. Op een zaterdag sleep ik al het materiaal naar de shop. De andere studenten zitten hier overigens elke zaterdag de gehele middag. Ik installeer me aan een wiebelig tafeltje en maak de machine klaar. De leraren zitten inmiddels buiten op het terras te roken en te eten. Ik zet de machine aan en begin aan een nieuwe opdracht en ik voel 5 paar ogen van studenten en een binnendringer naar me staren. Ik voel mijn gezicht warm en rood worden. Ik voel me ongemakkelijk als er zoveel mensen naar me staren. Ik krijg het warm en koud en ik voel me benauwd. Dan druipt plotseling iedereen af. De andere studenten zitten niet meer naast me, ik zit er helemaal alleen. Ik weet niet wat ik hier doe, ik voel tranen achter mijn ogen branden, ik wil hier weg, ik wil gewoon naar huis.

Ik pak gelijk mijn spullen weer in. Er staat nog bijna niets op de huid. Als ik naar beneden loop zitten de andere studenten op de bank met hun telefoon te spelen. Ik ga naar huis.

De tattoo cursus loopt van 15 november tot en met 15 februari, dwars door het Chinese Nieuwe Jaar heen. Ik vraag in december maar eens of we ook een vakantie hebben in februari. Ik heb namelijk 4 weken vakantie van school. Men weet van niets. Terwijl volgens de maanstand het Chinese Nieuwe Jaar wordt ingeluid op 5 februari, een eeuwenoude traditie in dit land, weet men in de tattoo shop nog niet wanneer ze naar hun familie zullen gaan.

Omdat ik toch geen achterstand wil oplopen, kies ik ervoor om niet op vakantie te gaan, maar om me als een voorbeeldige studente te gedragen en in de vakantie drie dagen per week te komen. In januari geef ik aan dat ik over twee weken vakantie heb en dat ik dan naar elke les zal komen. De eerste dinsdag dat ik aankom, kijk men verschrikt op. De andere studenten zitten er al, maar de leraar is nog niet gearriveerd, wordt mij verteld. “Maar de leraar zit toch beneden” zeg ik. Nee, een andere leraar. Ik krijg zomaar een privé les in Photoshop, terwijl de andere studenten niet mee luisteren. Ik zeg dat ik Photoshop al een beetje ken en dat ik liever een Youtube turorial bekijk in het Engels. Ik krijg een opdracht mee en ik kan weer vertrekken. Ik ben een beetje geïrriteerd, want het kost me anderhalf uur om daar te komen en nu sta ik binnen een halfuur alweer buiten.

Eind januari wordt er aangekondigd dat we twee weken vakantie hebben en de vakantie begint 1 februari. Hadden ze dat nou echt niet eerder geweten? De cursus wordt na 14 februari weer opgepakt.

In de laatste week van januari probeer ik nog steeds de voorbeeldige studente uit te hangen. Voor de zekerheid vraag ik hoe laat de les op dinsdag begint. Zonder het antwoord af te wachten, stap ik in de bus, om pas later te lezen dat er geen les is. “Hoezo is er geen les, had je me dat niet wat eerder kunnen vertellen?” “Je was er zaterdag niet, dus ik was het vergeten te vertellen.” “Nee, ik was er zaterdag inderdaad niet, omdat je me had verteld dat er zaterdag geen les was.” Ik reis toch door naar Houhai. Ik trakteer mezelf op een Indiase lunch en maak daarna een heerlijke fietstocht door een prachtig park langs de baai tussen Shenzhen en Hong Kong in een warm lente zonnetje.

Op woensdag, ruim op tijd, vraag ik of er donderdag een les is. Ja, op donderdag is er een les, maar het zal een simpele zijn, lees ik. Bij het woord ‘simpel’, pak ik de telefoon in handen en wil ik vragen wat ‘simpel’ betekent en of het soms een korte les zal zijn. Bang om toch weer te verdwalen in vertaalfouten, stel ik de vraag niet.

Op donderdag zit ik in de les. In drie minuten worden er acht foto’s getoond op het grote scherm. Daarna volgt er een discussie in het Chinees van exact vier minuten en de les is op die manier na zeven minuten afgelopen. Dit is de drempel, ik ben het zat en heel boos. Dit is toch gewoon zonde van de tijd. Ze weet dat ik drie uur heen en terug moet reizen. Misschien ben ik nog wel het meest boos op mezelf, dat ik toch ben gegaan en dat ik niet eerst heb gevraagd of het een korte les zou zijn. Ze had me die foto’s ook gewoon via de app kunnen sturen.

Ik weet dat het niet beleefd is om in China direct te zijn. Recht voor z’n raap te zeggen wat je ervan vindt, doen ze hier niet. Maar ik wil nu niet schijnheilig eerst weglopen, om daarna om de hoek pas een bericht te gaan sturen. Dus ik stuur, terwijl ik naast haar sta, een bericht, dat ik niet meer terugkom. Ze kan me in het vervolg alle foto’s en opdrachten toesturen via de app. Ze ziet dat ik boos ben en ze verontschuldigd zich, maar als ze vervolgens zegt dat ik haar niet had verteld dat ik zou komen, storm ik de studio uit. Wat maakt dat nou uit, ze laat iedereen opdraven voor zeven minuten, niet alleen mij. Al blijft de rest waarschijnlijk de gehele middag zitten om met hun telefoon te spelen, heb ik wel iets beters te doen. Ik huil al mijn irritatie en boosheid eruit in een toilet. En ga daarna weer naar het park aan de baai om de prachtige fietstocht nog eens te maken.

De hoeveelheid opdrachten die ik na de vakantie over me uitgestrooid krijg, vind ik niet normaal. We zijn begonnen met het ontwerpen van tatoeages. 2 of 3 designs per les, drie lessen per week. De school is weer begonnen en ik werk elke avond aan mijn designs. Ze is onder de indruk, zegt ze, zowel van de designs als van de snelheid waarmee ik het aanlever. Ik heb altijd geleerd om het huiswerk voor de volgende les af te hebben, dus ik probeer het dan ook te halen. Ik weet niet hoe de rest het ervan afbrengt.

Ze vraagt of ik bij hen in de studio aan de slag wil, maar ik zeg ‘nee’. Ik vind de studio met 4 behandeltafels naast elkaar in een etalage niet fijn. Er lopen de gehele dag mensen, opa’s, oma’s en kinderen in en uit, er liggen mensen te slapen op de bank. In zo’n omgeving zal ik niet ontspannen kunnen werken.