Dapeng Fort

De zon verwarmt mijn lichaam. Het water van de azuur blauwe oceaan kabbelt zachtjes tegen het witte parelstrand aan. Een zacht briesje laat de palmbladeren ruizen boven mijn hoofd. Wat is het toch lekker warm. Ik draai me van mijn buik nog maar een keer om en ga op mijn rug liggen, langzaam kom ik omhoog en ondersteun mijn lichaam met mijn ellebogen. Ik kijk naar de golfjes van de oceaan. Er komt een zeeschildpad voorbij gezwommen die naar me knipoogt. Dan zie ik vanuit die helder blauwe zee een zeemeerman boven water komen. Met zijn gespierde armen trekt hij zichzelf over het zand naar me toe tot hij naast mijn handdoek ligt. Zijn zwarte hare plakken aan zijn voorhoofd en met fel blauwe ogen kijkt hij mij aan. Hij opent zijn mond om iets te zeggen, maar ik versta hem niet, het enige dat ik hoor is muziek……………

Mijn wekker gaat af, ik zit bijna rechtop in bed van schrik. ´Fuck, is het nu al 7:00 uur. Aaaaah, het bed is nog zo lekker warm. Wie had ook alweer bedacht dat we zo vroeg op pad zouden gaan naar het oosten van de stad? Oja, dat was ik.´ Ik stap uit bed, het is koud in huis. Ik trek allemaal laagjes aan over mijn zomerse pyjama en ga thee zetten. Ik haal twee plakjes brood uit de vriezer en check mijn beide telefoons.
Ik geniet van mijn warme thee en mijn brood met Nutella. Ik wil er zo lang mogelijk van genieten, dat ik geen enkele haast maak. Ik app naar Dzordze dat ik hem om 8:45 zal zien op het platform van lijn 5. Maar als het ineens 8:00 uur is en ik nog steeds op de bank zit, weet ik dat ik te laat ga komen. Snel aankleden, tandenpoetsen, telefoon en powerbank mee, handschoenen aan, heb ik alles, denk ik wel en wegwezen, een kwartier later dan gepland.

Met de bus naar het metro station en daar app ik Dzordze dat ik te laat ga komen. ‘Bitch’ schrijft hij terug, (hij die zelf altijd 5 Servische minuten te laat komt). Hij schrijft dat hij, omdat hijzelf deze keer niet te laat wilde komen, zijn tanden niet heeft gepoetst en geen fles water heeft kunnen kopen. Ik geef aan dat hij nog een kwartier heeft om tandpasta, tandenborstel en water te kopen. Hij zal het me nooit vergeven, schrijft hij.

We gaan met de metro naar Shenzhen North station om Maaike op te halen en daar pakken we met zijn drieën de bus, naar het oosten, ‘de stad uit’, op naar Dapeng Fort.

Het beloofd een mooie dag te worden, de lucht is helder blauw, geen wolkje te bekennen. De busrit duurt anderhalf uur. We rijden door verschillende tunnels en op een gegeven moment zien we rechts van ons de zee. Wolkenkrabbers zijn hier niet meer, wel flatgebouwen, maar met minder verdiepingen. We stappen nog over in een andere bus. Bij een bushalte vraagt een man ‘Ni qu nali?’ Zowaar versta ik ineens wat hij vraagt in het Chinees (waar gaan we naartoe?). We stappen uit de tweede bus als onze Apple maps aangeeft dat we er zijn.

We lopen met zijn drieën in de richting van het fort, we hebben nog geen idee hoe groot het is en wat we kunnen verwachten. Zouden we ons hier een gehele dag kunnen vermaken? Of is het zo klein dat we het na een uur wel gezien hebben? Weer vraagt iemand ons waar we heen gaan. We zeggen Dapeng Fortress in het Engels. Dapeng verstaat ze wel, maar zo heet het gehele gebied hier. Als ik het laat zien op mijn telefoon, wordt het er niet veel duidelijker op. Dan staan we ineens voor een kleine oude stadspoort. Maaike haalt haar grote camera uit haar tas en we lopen onder de poort door, de oude stad in. Het is iets voor twaalven en er is nog bijna geen toerist te zien. Dat hebben we dan toch goed ingeschat om zo vroeg mogelijk te gaan. We lopen al foto’s makend de pittoreske straatjes door. Wat een mooi stadje. Het is dus niet alleen een fort, maar de stad die achter het fort is gebouwd is ook intact gebleven. Schattige huisjes, mooie winkeltjes, hippe barretjes. Er hangt een heel andere sfeer dan in Fuyong. Geen plastic stoelen op straat, maar netjes verzorgde restaurantjes, sfeervol ingericht. Alsof de eigenaren iets van de wereld hebben gezien en de beste ideeën mee terug hebben genomen om hier hun eigen barretje te starten.

Op het plein, in het midden van de stad (noem het ‘de Brink’), is live muziek en wij nemen plaats op een terras waar we eten en kokosmelk bestellen. Met onze goedgevulde magen bekijken we de stad in alle hoeken. We krijgen nu al zin om een keer terug te komen en een overnachting te boeken. Ook omdat we weten dat de zee en het strand vlakbij zijn.

Het valt Maaike op dat de huizen zulke kleine raampjes hebben. We denken dat dat is om in de zomer de warmte buiten te houden en in de winter de warmte binnen te houden. We hebben het erover en een meisje zegt iets tegen ons, alsof ze reageerde op ons gesprek. Ik vraag aan haar of het klopt dat de raampjes zo klein zijn om de warmte buiten te houden in de zomer. Ze zegt. ‘No, outside’, ze wil iets meer zeggen, maar weet geen woorden te vormen en kijkt dan haar vriendin aan, die vertaalt. “De tempel is hier vlakbij, we gaan er zo naartoe.” (Okay, dat is goed om te weten). Of we met hen mee willen? Ik heb geen idee waarom ze het ineens over een tempel hebben. Ik zeg dat we later misschien gaan.

Nadat we thee en koffie hebben gedronken, gaan we dan toch op pad om de tempel te bekijken, je kunt inderdaad vanuit de stad een complex zien op de heuvel wat weleens de tempel zou kunnen zijn. Bij een wensboom koop ik een plastic mandarijntje met een wenskaartje eraan. Ik mag een wens opschrijven en het met het plastic mandarijntje in de wensboom gooien. Het kost 10 yuan, mevrouw wijst mij een brievenbus aan, waar ik heb geld in mag doen. Ik heb geen contant geld bij me en wil betalen met WeChat. Als ik betaald heb, geeft mevrouw mij een briefje van 10 in de hand die ik in de brievenbus mag doen. Voordat ik mag gooien, geeft ze me nog drie brandende wierook stokjes. Maaike besluit mij te filmen. Ik maak een kleine buiging naar de boom met de wierookstokjes in mijn handen. Ik zet de wierookstokjes daarna in het zand op het altaar en gooi dan op z’n Margons, met een afwijking naar links, mijn wens de boom in. Lager dan verwacht, maar hij hangt wel.

Dan lopen we naar de tempel, die ongelofelijk mooi gedecoreerd is. Prachtige details op de gevel. Niet veel rood, zoals ik had verwacht, maar meer met blauw en groen tinten. Volgens Maaike lijkt het op een Tibetaanse tempel. We horen ‘gehum’ en een trommel uit de ‘hoofdtempel’ komen en lopen erop af. Er is een ceremonie gaande, maar er mag niet gefotografeerd worden. We staan te kijken naar het tafereel, in de zon, uit de wind, op een stenen vloer en ik krijg het ineens heel erg warm.

Daarna volgen we het bordje waarop staat ‘beautiful countryside’, het blijkt een olifantenpaadje oftewel shortcut te zijn richting de zee. Wie plaatst er nou een bewegwijzering bij een olifantenpaadje?
Het strand is smal en onder constructie, maar ik ben gelijk in mijn element. Gezicht omlaag en schelpjes zoeken maar. Toen ik achterop raakte, vroeg Dzordze of ik iets was verloren. Ik legde uit dat ik altijd zo over een strand loop op zoek naar schelpen en andere schatten.

We drinken een biertje op de boulevard en onze gezichten gloeien van de vele zonnestralen die we vandaag op onze hoofd hadden gekregen. Als we na het biertje verder lopen over de boulevard, zien we pas dat ze hier nog veel leukere barretjes hebben, dan waar wij net hebben gezeten. Ook dit staat nu op mijn lijstje om nog een keer naar terug te komen. Een weekendje Dapeng, met de oude stad, het strand, de zee en de vele leuke barretjes.

Als afsluiter van de dag gaan we bij de McDonald’s eten. Maaike droomde daar al een week van, Dzordze gaat ook één keer in de week naar McDonald’s en ik had, na een week van schoolvoedsel, ook wel zin in iets anders.