Classroom management

De dag nadat ik mijn vorige blog had geplaatst, kregen we uitleg over classroom management. Dat was precies wat ik op dat moment nodig had. Op school ben ik de leuke en de gekke lerares, althans, ik denk dat ik zo overkom, maar ik ben ook de lerares die niet serieus genomen wordt en die niet streng genoeg is. Ik voel me soms zo nutteloos in de klas, als niemand oplet en iedereen blijft kletsen, het zuigt al mijn energie weg en dat wil ik niet meer. Ik wil wel de leuke en gekke lerares blijven, maar ik wil ook respect in de klas. Ik wil serieus genomen worden en dus wordt het tijd om strenger op te treden. Ik begin er mee aan het einde van het tweede semester. Dat lijkt een beetje laat na zeven maanden van lesgeven. Maar op die manier kan ik alvast oefenen voor het komende jaar.

Het is namelijk niet alleen (of eigenlijk nooit) de schuld van de kinderen, dat ze zo druk zijn. Het is vooral de schuld van deze lerares, die absoluut niet consequent is met haar regels (ik ben wat dat betreft een softie). Zo zingen we met z’n allen ‘als we luisteren naar de lerares, dan zijn onze tafels leeg’ (clean desk). Maar meteen na het liedje begin ik altijd met de les en zeg ik er niets van als er nog iets op de tafels ligt, waardoor er vervolgens achter in de Engelse klas een tekengroepje ontstaat, voorin de klas een ‘zwaardgevecht’ met linialen is begonnen en twee jongens op hun knieën op de grond liggen, om met hun, tot een kommetje gevormde handen, snippers papier weg blazen. Soms zeg ik tegen twee of drie kinderen ‘put it in the desk’, ervan uitgaande dat iedereen mij hoort en het nadoet, maar zo werkt het dus niet. Aangezien ik mezelf soms niet hoor, kan ik ook niet verwachten dat de rest van de klas mij hoort.

Als de kinderen in mijn klas met iets spelen en het irriteert me, dan pak ik het af, zet het bovenop het bord en geef het aan het einde van de les terug. Al ben ik hierin ook niet consequent, want de ene laat ik wel spelen en de andere niet. Het is afhankelijk van hoeveel lawaai ze erbij maken. Nog voordat de klas is geëindigd komen kinderen al naar me toe om hun liniaal terug te vragen. Dan denk ik, ‘waarom kom je nu, ik ben nog met de les bezig.’ Dat moet dus anders.

We kregen bij de bijeenkomst filmpjes te zien van andere leraren, die de kinderen wel onder controle hebben. Er was een lerares die alle ‘in beslag genomen’ spullen mee naar haar kantoor neemt en ze vertelt de kinderen dat ze de spullen daar kunnen ophalen. Mijn mond viel open van verbazing en die verbazing veranderde al vrij snel in een glimlach op mijn gezicht (Kan dat? Mag dat? Dat ga ik ook doen).

Blijkbaar voelen de kinderen een soort van schaamte om hun spullen op te halen in het kantoor van de lerares. Zodat ze de volgende keer (hopelijk) eerst nadenken, voordat ze gaan spelen met hun spullen.

Tevens was er tijdens de meeting een discussie over het ‘puntensysteem’ in de klas. Het puntensysteem werkt prima, door de klas in vier groepen te verdelen en elke groep punten te geven of punten weg te wissen, al naar gelang ze zich gedragen of niet. Alleen ben ik ook op dit punt altijd te druk bezig met het domweg afwerken van mijn lessenplan, waardoor ik dat gehele puntensysteem vergeet. Ik heb het in het begin van het jaar geprobeerd, maar het werkte niet voor mij. Op één van de filmpjes zag ik een voorbeeld van een leraar, die i.p.v. punten geeft, papieren vliegers met magneten gebruikt. Hoe stiller de groep, hoe hoger de vlieger op het bord ‘vliegt’, maken de kinderen daarentegen lawaai, dan gaat de vlieger omlaag. Het idee hierachter is om het voor de kinderen zo visueel mogelijk te maken.

Al deze tips nam ik mee terug naar huis, om ze deze week te introduceren in de klas. Als eerste neem ik uitgebreid de tijd om de klassenregels nog maar eens heel duidelijk uit te leggen. Ik laat de kinderen de regels hardop herhalen, want het zijn niet alleen maar mijn regels, het zijn ‘onze’ regels. Vervolgens neem ik ruim de tijd om elk kind te vertellen dat het bureau helemaal leeg moet zijn. Ik moet dit dan wel 50 keer herhalen, want als je het de één verteld, heeft de rest blijkbaar niet door dat het ook voor hen geldt. Ik voel absoluut geen druk meer om met mijn les te beginnen, ik denk, ik moet die klassen nu eens echt stil krijgen en dat ze ook opletten op wat ik te vertellen heb. Stiekem heb ik er ook plezier in en was ik nieuwsgierig naar het eerste item dat ik in beslag kon nemen.

Ik heb wel geleerd dat ik geen spullen mag ‘afpakken’, zoals ik dat vorige week deed met de tekenblokken van de tekengroep achterin de klas. Ik sloop toen stilletjes naar achteren en dook plotseling op achter de kinderen en griste de tekenblokken uit hun handen. Ik vond het grappig om de kinderen aan het schrikken te maken, maar dat mag dus niet. Ik heb begrepen dat je de kinderen niet van achter of van voren mag benaderen, maar van de zijkant. Nu ga ik naast het kind staan of ik zak door mijn knieën en houd mijn hand op, zodat ze het me zelf kunnen overhandigen. Als ze het me niet willen geven, dan wacht ik gewoon even. Desnoods wacht ik 30 minuten. Ik heb geen haast meer. Aangezien de meeste kinderen de afgelopen zeven maanden toch niets hebben begrepen van mijn lessen, maakt het ook niets uit of ik nu wel iets zeg of niets.

Op het moment dat ik de klassenregels uitleg en alle tafels laat leeg maken, kijken sommige kinderen me met grote ogen aan. Van hun gezichten lees ik de vraag af ‘Wat gebeurd hier nu’. Het grappige met kinderen is, dat ze je meteen gaan uittesten. Er werden snippers hout van het bureau afgekrabd om daar vervolgens mee te gaan spelen. Tissues werden tevoorschijn gehaald om zogenaamd het bureau ‘schoon te maken’, ondertussen de lerares uitdagend aankijkend om te kijken of ze die tissue ook zou ‘afpakken’. Snippers papier werden in de mond gestopt, een liniaal werd door meerdere kinderen doorgegeven (alsof ik dat niet zag). Ik stond naast een meisje die haar Chinese lesboek tevoorschijn had gehaald. Ik hield mijn hand op, ze stopte het in haar bureau, om er vervolgens een ander boek uit te halen en aan mij te overhandigen, maar daar trapte ik niet in.

Was ik op maandag nog redelijk mild met het ophouden van mijn hand en gaf ik eerst nog waarschuwingen. Heb ik op dinsdag de eerste ‘buit’ binnen gehaald. Twee boeken, een paar linialen, pennen en vooral heel veel papieren snippers.

Vanavond ga ik eens vier vliegers in elkaar knutselen. Ik heb er weer lol in.