Een leugentje om bestwil

Het is een tijdje stil geweest van mijn kant op deze blogpagina, maar ik heb uiteraard niet stil gezeten. Ik heb het werk op school in Shenzhen in juni afgerond, afscheid genomen van alle leerlingen en enkele collega’s, twee weken vakantie gevierd met mijn zus in Shenzhen en Hong Kong, mijn tas ingepakt, mijn appartement netjes achtergelaten en op het vliegtuig gestapt naar Nederland.

Mijn drie weken vakantie in Nederland zitten er inmiddels alweer op en ik ben heelhuids aangekomen in Taiwan. Van de tyfoon die langs Taipei raasde in het noorden van Taiwan, had ik in Kaohshiung (in het zuiden) geen last. Misschien is het voor sommige van jullie een vraag wat ik in Taiwan ga doen, maar eerst even terug naar mijn vakantie in Nederland.

In Nederland ben ik in de ban geraakt aan de boekenserie ‘De Zeven Zussen’, heb ik een aanvraag ingediend voor de verlenging van mijn rijbewijs, het halve land doorgereisd om vrienden en familie te bezoeken en toen mijn rijbewijs gelukkig nog op tijd binnenkwam met de post, heb ik een internationaal rijbewijs opgehaald bij de ANWB.

Tijdens mijn verblijf in China had ik online al eens geïnformeerd over een aanvraag voor een internationaal rijbewijs. Ik woonde immers buiten Nederland en dacht dat dat misschien online wel mogelijk moest zijn. Echter blijkt het zo te zijn (volgens de klantenservice) dat als je in het buitenland woont, dat je dan geen internationaal rijbewijs kunt aanvragen, dat kan namelijk alleen in een ANWB winkel en alleen als je staat ingeschreven in Nederland. Als ik een internationaal rijbewijs nodig had, moest ik dat, volgens de desbetreffende mevrouw, maar gaan regelen in China. Bij mijn weten is een internationaal rijbewijs slechts een vertaling in meerdere talen, waarmee omschreven wordt dat het roze pasje dat ik in bezit heb een echt goedgekeurd Nederlands rijbewijs is. Ik ging er daarom vanuit dat ik zonder deze vertaling niet bij een Chinese ANWB hoefde aan te kloppen om een internationaal rijbewijs te gaan vragen. Gezien ze mijn paspoort al niet konden lezen, (bij een controle aan huis werd mij gevraagd of ik uit Zuid Afrika, dan wel uit Amerika kwam, terwijl de dienstdoende politieagent mijn paspoort al geruime tijd aan het bestuderen was). Als ik zou aankloppen met alleen mijn Nederlandse rijbewijs, zou dat alleen maar vraagtekens opleveren.

Omdat ik sinds juli eigenlijk door het leven ga als een persoon zonder vaste woon- en verblijfplaats, dacht ik dat mijn kans op een internationaal rijbewijs totaal verkeken zou zijn, maar een ‘nee’ heb ik en een ‘ja’ zou ik misschien wel kunnen krijgen, dus ik waag het erop.

Op naar de ANWB winkel.

Ik: “Kan ik hier een internationaal rijbewijs aanvragen?”
Hij: “Heeft u uw rijbewijs en een pasfoto bij u?”
Ik: “Ja, dat heb ik”
Hij: “Naar welk land gaat u?”
Ik: “Euh…., Ik ga naar meerdere landen, dat maakt toch niets uit?”
Hij: “Tegenwoordig zijn er drie verschillende internationale rijbewijzen”
Ik: “Oh, maar vroeger was dat er toch gewoon één?”
Hij: “Ja, dat is sinds kort veranderd”
Ik: “Oh…., euh…., nou ja, Ik ga naar Taiwan en Japan en daarna misschien naar Nieuw Zeeland, maar ik weet niet of ik in al die landen wil gaan rijden.”
Hij: “Voor Taiwan en Japan heeft u één type rijbewijs nodig en voor Nieuw Zeeland een andere. Die voor Taiwan en Japan is één jaar geldig en die voor Nieuw Zeeland is drie jaar geldig.”
Ik: “…………..Ik wil hier graag even over nadenken, want ik kan nu geen beslissing nemen. Ik lees de informatie wel na op jullie website en dan kom ik morgen terug.”

Op de terugweg denk ik er nog eens over na. Wil ik wel geld uitgeven aan een document dat ik misschien niet ga gebruiken? En waarom zou die van Azië maar één jaar geldig zijn, het is toch gewoon een vertaling, een vertaling verloopt toch niet na een jaar? En als het document na een jaar verlopen is, dan betekent dat dat de vertaling er nog wel opstaat. En aangezien in sommige landen ze mijn paspoort al niet kunnen lezen, zullen ze zo’n internationaal rijbewijs vast ook nog nooit hebben gezien. Dus ik besluit de volgende dag terug te gaan om toch beide documenten te gaan kopen, want als ik het land weer verlaat is die mogelijkheid helemaal verkeken. En aangezien meneer niet vroeg of ik wel ingeschreven stond in Nederland, denk ik dat dat niet meer van belang is bij de aanvraag.

Ik: “Ik wil graag een internationaal rijbewijs aanvragen.”
Hij (een andere man dan de dag ervoor): “Heeft u uw rijbewijs en een pasfoto bij u.”
Ik: “Ja, ik heb twee pasfoto’s want ik wil een rijbewijs voor Taiwan en Japan en eentje voor Nieuw Zeeland. Ik ben hier gisteren al geweest en ik had toen begrepen dat ik er twee moest hebben.”

De man begint met het invullen van de boekjes. Na het stempelen van de datum en tijdens het invullen van mijn naam, merkt hij ineens op dat hij eigenlijk moet controleren of ik wel in Nederland woon.

Hij: “Waar woon je?”
Ik: “Ik woon in Beilen.” (lieg ik)
Hij: “Nou ja, deze keer sla ik die stap maar over, want anders moet je weer terug komen.”
Ik (met mijn gezicht in de plooi): “Zal ik dat bewijs later nog opsturen?”
Hij: “Nee, dat hoeft niet, ik sla die stap nu over.”

Van binnen giechel ik al, maar ik houd mijn gezicht strak in de plooi. Blijkbaar verdwijnen de regels van de ANWB, na een klein leugentje om bestwil en een vriendelijke glimlach, als sneeuw voor de zon. Meneer stelt nog wat aanvullende vragen, die hij als ANWB winkelbediende ‘hoort’ te vragen, “heeft u al een reisverzekering en een wereldstekker?” Ik ben bijna bang dat ik met de antwoorden die ik geef misschien wel de indruk wek dat ik helemaal niet in Nederland woon, maar het gaat goed. Ik reken af en pak de rijbewijzen van de toonbank. Ik zeg vriendelijk gedag, maar bij de uitgang beginnen de alarmpaaltjes te rinkelen. Ik blijf natuurlijk netjes staan, haal mijn tas nogmaals door het poortje, maar meneer laat mij toch gaan.

Met de grootst mogelijke glimlach loop ik naar het station. Het is toch gewoon gelukt.

Taiwan

Nu zit ik in Taiwan. Ik heb besloten dat ik, na die twee jaren als lerares te hebben gewerkt, eens iets heel anders ga doen. Weg uit de drukke stad, weg van de verleidingen van winkels, om steeds weer spullen aan te schaffen, ‘back to basic’. Ik ga eerst eens drie maanden vrijwilligerswerk doen in Taiwan. In Taiwan kan ik zonder visum drie maanden verblijven en dus is mijn idee om op drie verschillende bedrijven te gaan werken, tegen kost en inwoning.

Het kostte even wat tijd en geduld, maar inmiddels heb ik twee bedrijven gevonden. Beide bedrijven zijn yoga scholen die ook een stukje land erbij hebben voor de voedselvoorziening. Mijn taak is om te helpen op het land. Bij het eerste bedrijf waar ik in augustus naartoe ga, ga ik helpen met permacultuur workshops, althans dat stond in de email die ik ontving.

Na Taiwan wil ik naar het Japanse eiland, Okinawa. De ticket daarnaartoe heb ik al geboekt.

Wat ik na Okinawa ga doen, weet ik nog niet, maar het plan is om een tijdje te reizen en om uiteindelijk ergens, misschien in Nieuw Zeeland een betaalde baan te gaan zoeken, maar dat staat allemaal nog open.