A guy named Chocolate and a girl named Xǐ Lián

Maandagochtend, het weekend is voorbij, ik ben eindelijk een beetje tot rust gekomen en klaar voor een nieuwe week. Mijn collega komt langs met pakjes melk. Ze geeft Eric en mij ieder een pakje, maar ik bedank vriendelijk. Ze kijkt me vreemd aan en ik leg uit dat ik melk niet zo lekker vind. Ze vraagt waarom? Omdat ik de smaak niet zo lekker vind, ze blijft me verbaasd aankijken en probeert het pakje toch nog een keer aan mij te geven en ik geef het pakje melk op mijn beurt toch weer terug aan haar.

Op dinsdag, halverwege de ochtend, komt diezelfde collega weer met pakjes melk langs. Ze geeft me een pakje. Ik geef weer aan dat ik melk niet zo lekker vind. Ze zegt dat dit geen melk is. Ik wissel snel een blik met Eric. Ik vraag aan haar wat het dan wel is, is het soms yoghurt, ze zegt “ja”. Eric zegt: “er staat ‘milk beverage’ op.” Ik vraag aan Eric, die wel van zijn pakje melk geniet, wat het is, is het soms karnemelk. Eric geeft aan dat het daarmee misschien wel het beste te vergelijken is. Ik besluit om het pakje mee naar huis te nemen. Dan kan ik het daar proeven en als ik het niet lekker vind of over mijn nek ga, dan ziet niemand dat.

Op woensdag komt mijn collega met pakjes melk langs. Ik besluit niets te zeggen en neem het pakje gewoon aan. (Een cadeautje weigeren hoort hier blijkbaar niet en iets niet lekker vinden bestaat niet, volgens mij). Ik heb ook besloten om het thuis niet te gaan proeven. Het blijkt geen karnemelk te zijn, maar melk met suiker. Ik ga het geven aan de thuisloze mevrouw onder het viaduct. Ook het doosje met koekjes/snoepjes die ik cadeau kreeg op het werk, ga ik weggeven aan die mevrouw. Ik vind het aardig dat ik zomaar eten en drinken krijg aangeboden op het werk, maar de structuur en smaak van die snoepjes vind ik niet lekker, dus dan kan ik er beter iemand anders blij mee maken.

Op de woensdagmiddag hebben we dit keer onze eerste Chinese les. Vooral de uitspraak van verschillende tonen van de woorden vind ik lastig, dus het is goed dat we hardop één voor één ons moeten voorstellen in het Chinees. Iedereen ligt in een deuk, al vind niet iedereen het leuk dat W ook in een deuk ligt van het lachen. W is vandaag onze leraar, maar het werkt voor sommigen niet bevorderend als de leraar hen uitlacht. Ik ervaar het zelf niet als uitlachen. Ik moet lachen als ik zijn gezicht zie. Blijkbaar zeggen we allemaal hele rare dingen.

P is er ook. P geeft Heleen een Chinese naam, namelijk Xǐ Lián, volgens hem is het een naam uit de oudheid en betekent het iets met geluk. P legt mij uit dat de klanken/tonen heel belangrijk zijn en dat ik de komende maand à, á, ā, ǎ moet gaan oefenen. Ik hoor echt niet het verschil tussen de klanken, zoals hij het me uitlegt, ik hoor alleen maar a, a, a, a. Angie en Heleen die naast me zitten moeten lachen. Ik maak daarna de vergelijking met een seksueel getint filmpje dat Angie ons had toegestuurd eerder die week en we liggen alle drie dubbel van het lachen.

Na het wekelijkse biertjes drinken en een hapje eten met de groep, ga ik weer naar huis. Ik wil vanavond met mijn nieuwe fiets-app eens een fiets huren en naar huis fietsen. Bij het station zelf staan geen fietsen meer, dus ik loop een stukje totdat ik een fiets zie staan. Ik krijg de fiets echter niet van het slot. Er verschijnt een melding in het Chinees. Ik probeer nog uit te zoeken wat er aan de hand kan zijn, maar blijkbaar heb ik mezelf nog niet goed geregistreerd. Dus dat fietstochtje kan ik wel vergeten. Wat zal ik doen, terug lopen naar de bushalte of doorlopen naar huis. Het is 21:30 en ik heb eigenlijk geen idee of mijn bus nog wel rijd. Halverwege de wandeling ga ik toch even kijken bij een bushalte. Er staat dat de bus tot 21:00 rijdt, maar Heleen vertelde me dat de bus tot 22:00 rijdt. De bushalte ziet er verlaten uit, ik ben de enige wachtende. Ga ik nu een kwartier staan wachten op een bus die misschien niet meer komt? Mijn avondeten is al verteerd en ik heb ook dorst, dus ik loop door.

Aan het einde van de winkelstraat staat een jongen bij een telefoonwinkel. Eerder die week groette hij mij ook al en nu weer. Hij groet mij in het Engels en ik besluit een praatje met hem te maken. Misschien kan ik mijn pas geleerde Chinese woordjes in de praktijk brengen. Wie ben ik en waar kom ik vandaan. Bij ‘The Netherlands’ volgt een knikje en een niets-zeggende blik. Niemand hier kent ‘The Netherlands’. Ik probeer het met ‘Holland’, maar zijn gezichtsuitdrukking veranderd niet. Hij zegt “Allright, allright’, maar dat zie ik niet terug in zijn gezicht. Ik probeer mijn Chinees, met het woord ‘Hélán’ (Holland), weer geen reactie. Ik pak mijn papieren erbij van die middag, daarop heb ik het woord ‘Hélán’ ook in Chinese karakters geschreven en pas dan begrijpt hij eindelijk waar ik vandaan kom. Ik probeer nog een zinnetje. Wo shi loashi (Ik ben lerares), maar er komt niet echt een reactie terug. Er is daadwerkelijk iets mis met mijn uitspraak. Als je de toon/klank net anders uitspreekt, dan zeg je ook compleet iets anders.

De jongen stelt zich voor als Chocolate (wat is het toch heerlijk als je zelf je Engelse naam mag verzinnen) en laat zijn naam zien, die hij heeft laten tatoeëren op zijn bovenarm. Hij stelt een andere jongen aan mij voor als zijn ‘girlfriend’, ik probeer als Engelse lerares uit te leggen dat de jongen niet zijn girlfriend kan zijn, maar niemand luistert. Hij vraagt of hij me mag toevoegen op WeChat. Dat kan geen kwaad, denk ik, dus we voegen elkaar toe. Vervolgens wil hij ook mijn telefoonnummer hebben, maar dat gaat me te ver. WeChat is voorlopig voldoende.

Op vrijdag komt Heleen even langs in mijn kantoor. Cindy (een andere kunstdocent) zit er ook en vraagt wat Heleen haar naam ook alweer is. De naam Heleen blijkt toch wat lastig uit te spreken voor de Chinezen, dat komt ook omdat Heleen hem op zijn Zuid-Afrikaans uitspreekt. Dan meng ik me in het gesprek en zeg dat Heleen nu ook een Chinese naam heeft gekregen. Heleen schrijft haar Chinese naam op, maar weet niet meer welke streepjes op welke letters staan. Xi Lian. We vragen wat het betekent, maar Cindy vraagt: “is het Xí, Xì, Xī, of Xǐ (en hetzelfde voor Lian).” Ja, dat weten we even niet. Cindy kijkt ons wat vreemd aan, ze wil iets zeggen, maar lijkt het niet zo goed te durven. Dan zegt ze: “……dat wat er nu staat betekent “Wash your face.” Dat was vast niet de bedoeling van P. Heleen stuurt me later een foto van haar naam: Xǐ Lián, ik laat het aan Cindy zien. Er volgt een discussie met de andere leraressen die nu ook in het kantoor zitten. Het blijkt toch een oude naam te zijn en volgens Cindy betekent het Happy Lotus. Mijn collega’s willen mij nu ook een Chinese naam geven. Ik ben benieuwd.

Op vrijdagavond is de werkweek voorbij en ga ik naar huis. Ik heb nog een stuk pompoen in de koelkast liggen en maak een roerbakschotel met rijst, pompoen en knoflook. Ik doe makkelijke kleren aan en draai de deur op slot. Vanavond ga ik nergens meer naartoe. Ik ga brieven en kaarten schrijven en lekker relaxt met een kopje thee op de bank zitten. Rond 19:30 wordt er op mijn deur geklopt. Wie klopt er nou op mijn deur? Ik ken hier toch niemand, misschien heb ik het niet goed gehoord en klopten ze bij de buren. Ik ga in ieder geval niet open doen.

Dan wordt er weer geklopt. Ik ga toch maar even kijken. Het is donker op de gang, maar ik zie direct het blonde haar van Heleen (Heleen woont om de hoek). Ik draai de deur van het slot en zie dan pas dat ze huilt. Ik sla een arm om haar schouder en trek haar mee naar binnen en vraag wat er is gebeurd. Ze laat haar telefoon zien, die helemaal aan diggelen is. Ze zegt dat ze hem keihard op de grond heeft gegooid (iets met een frustraties en een vriendje in Zuid-Afrika). Ik schuif alle spullen van de bank en vraag of ze een kopje thee wil. Ze vraagt aan mij wat ze nu moet doen, zouden ze de telefoon nog kunnen repareren. Ik heb niet veel verstand van telefoons, maar dit ziet er niet goed uit. Als we de telefoon vanaf de zijkant bekijken is het toestel zelf ook verbogen. Nee, ik denk niet dat ze die nog kunnen repareren. Ze zou naar een vriendin toe gaan in een ander district in Shenzhen, maar die kan ze nu niet bereiken. De telefoon gaat wel steeds over (waarschijnlijk belt haar vriend), maar het scherm blijft zwart.

Of ze niet even mijn WeChat mag gebruiken om erachter te komen hoe ze haar vriendin kan bereiken. Maar niemand op WeChat kent dat meisje en Heleen heeft haar WeChat ID en telefoonnummer ook niet. Dan wil ze zelf inloggen, we verwisselen de simkaarten, maar haar wachtwoord is onjuist, ook de verificatiecodes blijken niet te werken. Dan via Instagram, maar alles wat ze probeert mislukt. Al haar wachtwoorden zijn onjuist. Er liggen drie telefoon en drie simkaarten op de bank, maar het wordt steeds ingewikkelder.

Sinds wanneer zijn we zo afhankelijk geraakt van zo’n apparaatje. Eric vertelde me dat hij zijn WeChat moet gebruiken om zijn wasmachine aan te zetten, het wordt steeds gekker. Ik merk het zelf ook, als ik even wil checken of ik een Whatsapp bericht heb ontvangen en de VPN werkt niet, dan raak ik ook geïrriteerd. Al zal ik nooit mijn telefoon op de grond gooien. Toen ik 15 jaar geleden in Oeganda zat, was het anders, toen had ik geen telefoon met internet. Ik ging één keer in de week naar een internet café en dat was het moment om iedereen een e-mail te sturen. Daarnaast vind ik ouderwets brieven en kaarten schrijven nog steeds leuk.

Heleen had al aangegeven dat ze dan maar een nieuwe telefoon moest gaan kopen. Ik geef aan dat ik haar wel wil helpen. Ik kleed me fatsoenlijk aan en we gaan op pad. Er zijn hier heel veel mobiele telefonie winkels, maar zijn die telefoons allemaal wel echt en zijn ze nieuw of tweedehands? Onderweg bedenk ik me dat mijn ‘nieuwe vriend’ Chocolate ook in een telefoonwinkel werkt en ik stel voor om daar eerst te gaan kijken, omdat hij in ieder geval een paar woorden Engels spreekt. Al heb ik geen idee welk merk mobiele telefoons hij verkoopt, we gaan eerst een kijkje nemen. Hij werkt in een Apple store. We krijgen een stoel aangeboden hij bekijkt het kapotte toestel en begint dan toch iets te vertalen met de vertaal app, waarvan Heleen en ik allebei niet begrijpen wat hij ermee bedoelt. (hij spreekt toch niet zoveel Engels, want de hele avond gebruiken we de vertaal apps). Maakt niet uit, het toestel is overduidelijk niet meer te repareren. Heleen bekijkt de iPhones in de winkel, we nemen nog een kijkje bij de buren, van Huawai, maar ze besluit toch voor de iPhone te gaan. Chocolate bied ons wat water aan. De telefoon wordt eerst betaald en wordt daarna uit het magazijn gehaald. Daarna kan het installeren beginnen. Voor het downloaden van apps, heeft ze een Apple account nodig. Die heeft ze niet (de frustraties beginnen weer op te laaien), maar ze kan zich ter plekke wel registreren. Wat is haar adres eigenlijk? Dan biedt mijn telefoon toch ineens uitkomst. Ik heb mijn adres in mijn telefoon opgeslagen en ook al woont zij aan de andere kant van de straat, volgens Chocolate maakt het niet zoveel uit wat ze invult. “Postcode? Hebben wij een postcode?” Laat ik nou net een paar dagen eerder hebben nagevraagd aan mijn huisbaas wat mijn postcode is. Zo hoest ik alle gegevens op uit mijn mobieltje en ook al is het niet exact haar adres, ze kan in ieder geval alle regels invullen. Na het installeren van de belangrijkste apps en het plaatsen van een beschermplaatje op het scherm, wil Chocolate nog even met ons op de foto. Ja, want dat maak je niet iedere dag mee, twee blonde dames in de winkel.

We lopen terug naar huis en ik loop nog even mee naar haar appartement. Haar Wechat is inmiddels geblokkeerd voor 24 uur, omdat ze te vaak heeft geprobeerd om in te loggen. Nu kan ze haar vriendin nog niet bereiken, dan toch maar even een bericht sturen via mijn Instagram account, in de hoop dat haar vriendin haar VPN vandaag nog aanzet, maar het is al 23:00 geweest, dus die kans is klein. Heleen is volledig gefocust op haar nieuwe telefoon. Ik geef aan dat ze de telefoon de eerste keer wel volledig moet opladen. Ze legt hem aan de lader, maar verliest hem niet uit het oog.

Ze bedankt me voor mijn hulp. Ze wist niet wat ze had moeten doen als ik er niet was geweest. Ik geef aan dat we elkaar altijd zullen helpen, want we zitten in een zelfde soort situatie; ver weg van huis in een vreemd land waar we de taal niet spreken. Heleen vind het knap dat ik zo op mijn gemak ben met mezelf als ik alleen ben. Dat zou ze ook graag willen. Zij is niet op haar gemak met haarzelf en probeert afleiding te zoeken via haar telefoon. Ik hoop dat ze deze telefoon heel laat, aangezien ze haar laptop ook al kapot heeft geslagen. Misschien kan ze beter het mobiele netwerk een keer uitzetten, dat werkt voor mij nog steeds heel goed.