Over regenmuziek, tepels en the check please.
Door: Margon
Blijf op de hoogte en volg Margon
14 Oktober 2017 | China, Shenzhen
Op 5, 6 en 7 oktober kregen we met een kleine groep leraren (zeven personen) een basis training over lesgeven aan jonge kinderen (in China). ’s Ochtends kregen we theorie en opdrachten en ’s middags moesten we allemaal een micro demo les geven van 10 minuten. Op dag één mochten we zelf een onderwerp kiezen, op dag twee kregen we een onderwerp toegewezen en op dag drie moesten sommige mensen een eerdere les opnieuw geven, maar dan met verbeterpunten.
Een microles geven in 10 minuten is heel erg krap. Omdat we allemaal les gaan geven op basisscholen voor de laagste drie groepen (kinderen van 6 tot en met 8 jaar) waren de lessen daar ook op gericht. We waren dus in de middag eenmaal de leraar en speelden daarnaast zes keer dat we een basisschool leerling waren. Dat was best grappig om te doen.
Het grappigste moment vond ik zelf tijdens mijn tweede les over lichaamsdelen (dit onderwerp had ik toegewezen gekregen). Ik had uit papier allemaal lichaamsdelen geknipt; benen, hoofd, romp, armen, handen en voeten. De’ leerlingen’ mochten deze lichaamsdelen eerst gezamenlijk op het bord plakken, zodat alle lichaamsdelen op de juiste plek aan elkaar vast zaten. Daarna hebben we samen de woorden in het Engels op de lichaamsdelen geschreven. Het was immers een Engelse les. Vervolgens had ik een activiteit voor de ’leerlingen’ bedacht. Ze moesten van mij in tweetallen werken en moesten de namen van de lichaamsdelen op post-its schrijven en daarna op elkaar plakken. Ik dacht, dat vinden die ’6-jarigen’ vast wel leuk om te doen.
Toen vroeg één van de ‘leerlingen’ of hij het woord ‘tepels’ ook op mocht schrijven. Er schoten allemaal gedachten tegelijk door mijn hoofd. Hij werkte samen met een jonge volwassen meid, zou hij nou echt die post-it op haar tepel willen plakken? Aan de andere kant dacht ik dat hij misschien in zijn rol zat van 6 jarig jongetje, die leuk meedeed met mijn les en omdat ik in mijn rol al lerares zat, zei ik: “natuurlijk mag je dat woord opschrijven. We hebben het net niet behandeld, maar ik vind het knap dat je dat woord al kent, goed bezig.”
Ik kon mijn lach niet inhouden en de rest van de ‘klas’ had het ook gehoord, dus iedereen lach in een deuk van het lachen. Ondertussen liep ik naar een ander tweetal toe, om te kijken hoe zij de opdracht uitvoerden, maar ik had nog steeds in mijn achterhoofd de gedachte of hij nou daadwerkelijk die post-it zelf ging opplakken of dat hij het aan haar zou geven. Daarna stelde hij pas de vraag wat hij met die post-it moest doen. Hij had dus niet zitten opletten in mijn les en zat helemaal niet in zijn rol als 6 jarige. Pas toen kwam hij erachter dat hij de post-it op zijn ‘klasgenoot’ moest plakken. Ik heb niet gezien hoe ze die situatie hebben opgelost.
Een hele mooie les vond ik die van de muzieklerares. Tatiana is een echte muzikant (ze speelt klarinet), ze is heel serieus en rustig en met haar klarinet lijkt ze helemaal in haar element te zijn. Ze gaf haar eerste les op donderdag, het ging over het verschil tussen geluid en muziek. Haar les was echter veel langer dan 10 minuten en nadat ze haar feedback had gekregen, werd besloten dat ze haar les opnieuw mocht geven op de zaterdag. Sommige geluiden uit de natuur kunnen worden omgevormd of uitgebeeld in muziek, zoals de regen of vogel geluiden.
We zouden muziek gaan maken dat is gebaseerd op het geluid van regen. Ze deed voor hoe we muziek konden maken met onze handen en voeten. Eerst moesten we in onze handen wrijven, dat stelde motregen voor. Daarna moesten we met onze vingers knippen, dat waren iets grotere regendruppels. Vervolgens sloegen we met onze handen op onze bovenbenen, dat stelde in mijn beleving een tropische regenbui voor en als laatste moesten we met onze voeten op de grond stampen, dat was onweer. Toen we dat hadden geleerd, werd zij onze dirigent en liet ze de regenmuziek langzaam opkomen van links naar rechts. We wreven in onze handen, knipten met onze vingers, sloegen op onze bovenbenen en stampten met onze voeten op de grond. Daarna stierf de onweersbui langzaam weg van rechts naar links, tot een zacht ruisende motregenbui. We waren maar met ons zessen, maar ik vond het een magische muziekles. Ik kan me niet herinneren dat ik vroeger zoiets moois bij muziekles heb gedaan. Omdat Tatiana zo rustig is en een zachte stem heeft, legde ze ons uit dat het haar niet lukte om deze zelfde les ook te geven in een klas met 50 kinderen, omdat de kinderen na de vierde of vijfde rij niet meer opletten.
Aan het einde van de training op zaterdag, rond een uur of 14:30 gingen we met een groepje nog even lunchen. Een van de jongens, Daniel, was volgens hemzelf aangesteld als leraar Engels. Halverwege de training gaf hij al een keer aan dat hij eigenlijk liever kunst docent wilde zijn, want hij heeft aan de kunstacademie gestudeerd en nu hij mij en een andere jongen had zien lesgeven, leek het hem eigenlijk veel leuker om ook kunst te geven. Ik zei dat hij dat misschien wel kon aangeven op de school. Daarnaast wist hij nog helemaal niet hoe laat hij maandag moest beginnen op de school. Via de organisatie heeft hij het WeChat ID gekregen van een leraar op zijn school. Hij vroeg hoe laat hij maandag moest beginnen, kreeg een concept rooster toegestuurd en kreeg daarna de vraag wat hij eigenlijk ging geven, kunst of muziek? Daniel keek ons verbaasd aan, want hij was toch leraar Engels. Ik zei; nu moet je direct terug schrijven dat je kunst en Engels wilt geven. Dat heeft hij gedaan. Als antwoord kreeg hij terug dat het kon, maar dat kunst dan wel zijn hoofdvak werd en Engels een bijvak. En zo kreeg Daniel binnen een halfuur ineens een ander functie, hahaha. Zo makkelijk kan het soms dus ook gaan.
’s Avonds zijn we nog met een groep van vier personen gaan eten. We vonden een BBQ restaurant. Die heb je hier heel veel. Je kiest dan zelf wat ingrediënten uit en dan wordt het voor je op de BBQ gelegd (aubergine, sla en paddenstoelen aan een stokje en verschillende soorten vlees aan een stokje). Ze hadden hier ook kuikens op stokjes, maar die hebben wij niet genomen. We hadden een hele leuke avond, het was een rustig restaurantje. Toen wilden we de rekening vragen. Daniel maakte een schrijf gebaar op zijn hand en kreeg daarna papier en een pen aangereikt. Mislukt. Toen wilde ik een poging wagen met mijn papieren woordenboek. Ik wees het zinnetje aan ‘De rekening a.u.b.’, de serveerster ging op zoek en kwam terug en zei dat ze die niet had. Vervolgens ging ze naar buiten om een tafel schoon te maken, ons verbaasd achterlatend. Helaas, weer mislukt. Toen hebben we de Baidu Translate app gebruikt. Ik vroeg nog aan de anderen, zal ik ‘check’ of ‘ the bill’ intypen. Ik typte ‘check’ in en we kregen een checkboekje aangereikt. Haha. De laatste poging van ons was om met wat geld te wapperen, waarmee we wilden aangeven dat we wilden betalen. De rekening bleek al op de toonbank klaar te liggen. Wij wilden de rekening delen door vier, dus we stonden daar met ons vieren geld te tellen en te overleggen, zodat iedereen evenveel kon inleggen. De serveerster zag het met lede ogen aan. Ze besloot het geld zelf uit de hand van Heleen te trekken en maakte een gebaar dat het zo goed was. Hahaha. Het wordt echt tijd om Chinees te gaan leren. Ik wil ook heel graag met de taal aan de slag, dat zou het allemaal wel wat makkelijker maken, ook in de supermarkt.
Een microles geven in 10 minuten is heel erg krap. Omdat we allemaal les gaan geven op basisscholen voor de laagste drie groepen (kinderen van 6 tot en met 8 jaar) waren de lessen daar ook op gericht. We waren dus in de middag eenmaal de leraar en speelden daarnaast zes keer dat we een basisschool leerling waren. Dat was best grappig om te doen.
Het grappigste moment vond ik zelf tijdens mijn tweede les over lichaamsdelen (dit onderwerp had ik toegewezen gekregen). Ik had uit papier allemaal lichaamsdelen geknipt; benen, hoofd, romp, armen, handen en voeten. De’ leerlingen’ mochten deze lichaamsdelen eerst gezamenlijk op het bord plakken, zodat alle lichaamsdelen op de juiste plek aan elkaar vast zaten. Daarna hebben we samen de woorden in het Engels op de lichaamsdelen geschreven. Het was immers een Engelse les. Vervolgens had ik een activiteit voor de ’leerlingen’ bedacht. Ze moesten van mij in tweetallen werken en moesten de namen van de lichaamsdelen op post-its schrijven en daarna op elkaar plakken. Ik dacht, dat vinden die ’6-jarigen’ vast wel leuk om te doen.
Toen vroeg één van de ‘leerlingen’ of hij het woord ‘tepels’ ook op mocht schrijven. Er schoten allemaal gedachten tegelijk door mijn hoofd. Hij werkte samen met een jonge volwassen meid, zou hij nou echt die post-it op haar tepel willen plakken? Aan de andere kant dacht ik dat hij misschien in zijn rol zat van 6 jarig jongetje, die leuk meedeed met mijn les en omdat ik in mijn rol al lerares zat, zei ik: “natuurlijk mag je dat woord opschrijven. We hebben het net niet behandeld, maar ik vind het knap dat je dat woord al kent, goed bezig.”
Ik kon mijn lach niet inhouden en de rest van de ‘klas’ had het ook gehoord, dus iedereen lach in een deuk van het lachen. Ondertussen liep ik naar een ander tweetal toe, om te kijken hoe zij de opdracht uitvoerden, maar ik had nog steeds in mijn achterhoofd de gedachte of hij nou daadwerkelijk die post-it zelf ging opplakken of dat hij het aan haar zou geven. Daarna stelde hij pas de vraag wat hij met die post-it moest doen. Hij had dus niet zitten opletten in mijn les en zat helemaal niet in zijn rol als 6 jarige. Pas toen kwam hij erachter dat hij de post-it op zijn ‘klasgenoot’ moest plakken. Ik heb niet gezien hoe ze die situatie hebben opgelost.
Een hele mooie les vond ik die van de muzieklerares. Tatiana is een echte muzikant (ze speelt klarinet), ze is heel serieus en rustig en met haar klarinet lijkt ze helemaal in haar element te zijn. Ze gaf haar eerste les op donderdag, het ging over het verschil tussen geluid en muziek. Haar les was echter veel langer dan 10 minuten en nadat ze haar feedback had gekregen, werd besloten dat ze haar les opnieuw mocht geven op de zaterdag. Sommige geluiden uit de natuur kunnen worden omgevormd of uitgebeeld in muziek, zoals de regen of vogel geluiden.
We zouden muziek gaan maken dat is gebaseerd op het geluid van regen. Ze deed voor hoe we muziek konden maken met onze handen en voeten. Eerst moesten we in onze handen wrijven, dat stelde motregen voor. Daarna moesten we met onze vingers knippen, dat waren iets grotere regendruppels. Vervolgens sloegen we met onze handen op onze bovenbenen, dat stelde in mijn beleving een tropische regenbui voor en als laatste moesten we met onze voeten op de grond stampen, dat was onweer. Toen we dat hadden geleerd, werd zij onze dirigent en liet ze de regenmuziek langzaam opkomen van links naar rechts. We wreven in onze handen, knipten met onze vingers, sloegen op onze bovenbenen en stampten met onze voeten op de grond. Daarna stierf de onweersbui langzaam weg van rechts naar links, tot een zacht ruisende motregenbui. We waren maar met ons zessen, maar ik vond het een magische muziekles. Ik kan me niet herinneren dat ik vroeger zoiets moois bij muziekles heb gedaan. Omdat Tatiana zo rustig is en een zachte stem heeft, legde ze ons uit dat het haar niet lukte om deze zelfde les ook te geven in een klas met 50 kinderen, omdat de kinderen na de vierde of vijfde rij niet meer opletten.
Aan het einde van de training op zaterdag, rond een uur of 14:30 gingen we met een groepje nog even lunchen. Een van de jongens, Daniel, was volgens hemzelf aangesteld als leraar Engels. Halverwege de training gaf hij al een keer aan dat hij eigenlijk liever kunst docent wilde zijn, want hij heeft aan de kunstacademie gestudeerd en nu hij mij en een andere jongen had zien lesgeven, leek het hem eigenlijk veel leuker om ook kunst te geven. Ik zei dat hij dat misschien wel kon aangeven op de school. Daarnaast wist hij nog helemaal niet hoe laat hij maandag moest beginnen op de school. Via de organisatie heeft hij het WeChat ID gekregen van een leraar op zijn school. Hij vroeg hoe laat hij maandag moest beginnen, kreeg een concept rooster toegestuurd en kreeg daarna de vraag wat hij eigenlijk ging geven, kunst of muziek? Daniel keek ons verbaasd aan, want hij was toch leraar Engels. Ik zei; nu moet je direct terug schrijven dat je kunst en Engels wilt geven. Dat heeft hij gedaan. Als antwoord kreeg hij terug dat het kon, maar dat kunst dan wel zijn hoofdvak werd en Engels een bijvak. En zo kreeg Daniel binnen een halfuur ineens een ander functie, hahaha. Zo makkelijk kan het soms dus ook gaan.
’s Avonds zijn we nog met een groep van vier personen gaan eten. We vonden een BBQ restaurant. Die heb je hier heel veel. Je kiest dan zelf wat ingrediënten uit en dan wordt het voor je op de BBQ gelegd (aubergine, sla en paddenstoelen aan een stokje en verschillende soorten vlees aan een stokje). Ze hadden hier ook kuikens op stokjes, maar die hebben wij niet genomen. We hadden een hele leuke avond, het was een rustig restaurantje. Toen wilden we de rekening vragen. Daniel maakte een schrijf gebaar op zijn hand en kreeg daarna papier en een pen aangereikt. Mislukt. Toen wilde ik een poging wagen met mijn papieren woordenboek. Ik wees het zinnetje aan ‘De rekening a.u.b.’, de serveerster ging op zoek en kwam terug en zei dat ze die niet had. Vervolgens ging ze naar buiten om een tafel schoon te maken, ons verbaasd achterlatend. Helaas, weer mislukt. Toen hebben we de Baidu Translate app gebruikt. Ik vroeg nog aan de anderen, zal ik ‘check’ of ‘ the bill’ intypen. Ik typte ‘check’ in en we kregen een checkboekje aangereikt. Haha. De laatste poging van ons was om met wat geld te wapperen, waarmee we wilden aangeven dat we wilden betalen. De rekening bleek al op de toonbank klaar te liggen. Wij wilden de rekening delen door vier, dus we stonden daar met ons vieren geld te tellen en te overleggen, zodat iedereen evenveel kon inleggen. De serveerster zag het met lede ogen aan. Ze besloot het geld zelf uit de hand van Heleen te trekken en maakte een gebaar dat het zo goed was. Hahaha. Het wordt echt tijd om Chinees te gaan leren. Ik wil ook heel graag met de taal aan de slag, dat zou het allemaal wel wat makkelijker maken, ook in de supermarkt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
