Magic garden
Blijf op de hoogte en volg Margon
03 Juni 2021 | Portugal, Penela
Margot en ik ronden onze maand af in Oliveira do Hospital en we krijgen een hartverwarmend afscheid. We nemen de bus naar Coimbra en vandaaruit nemen we een taxi naar ons volgende adres. We gaan naar een Fransman die in Penela, net ten zuiden van Coimbra, een open air hotel met camping runt met de naam Uxa Paraiso.
Met de taxi rijden we eerst over de snelweg en slaan dan ergens af naar een kleinere weg. Er staan hier geen huizen, ik zie alleen maar bomen en struiken. Ik heb het gevoel dat we heel ver het platteland op rijden. Als de taxi vervolgens een weg naar links inslaat, een grindpad, staan daar wel een paar huizen, die daarna al snel weer uit het zicht verdwijnen. We rijden een tijdje over het grindpad en dan doemt er links van ons een prachtige villa op die nog in aanbouw is, samen zeggen we ‘wauw’ van verbazing. We draaien de bocht om en daar staat een groot bord met Uxa Paraiso erop. De taxi draait de parkeerplaats op en wij kijken door het dal en zien dan aan de overkant een zwembad glinsteren in de zon en we hebben binnen een minuut ons tweede ‘wauw’ moment, die we weer hardop uitspreken. De taxichauffeur vraagt waar hij ons moet afzetten, maar dat weten we eigenlijk ook niet, dus zeggen we maar dat hij ons op de parkeerplaats mag afzetten.
Ik sleep mijn backpack naar een bankje en zak ervoor door mijn knieën om hem op mijn rug te hijsen. Vanuit het dal komt een man aangelopen, waarvan ik denk dat het onze gastheer is, met lakens en handdoeken. Hij zegt blijf daar maar. We geven elkaar een elleboog en hij gaat ons voor naar onze verblijfplaats.
De Fransman verontschuldigd zich voor de hoeveelheid meubels. Dit is zijn opslaghok, maar zijn ouders hebben nu ook hun spullen hier opgeslagen, want de villa in aanbouw is hun toekomstige vakantiewoning. Hij wijst de eerste kamer aan en ik ga naar binnen. Er staat een tweepersoonsbed, een kast, een stoel en een nachtkastje. De kast en nachtkastje zijn stofvrij, maar de vloer niet, die ligt bezaaid met dode insecten en stof, vooral onder het bed en het ruikt er naar muffe meubels. Ik vind het allemaal prima, even de stofzuiger erover en het is weer schoon.
We lopen vervolgens achter hem aan naar de bar en keuken, aan de andere kant van het dal bij het zwembad. Hij verteld dat er nog 4 andere vrijwilligers zijn. Het zijn internationale studenten, die studeren in Nederland. We maken kennis met John, Marcel, Beatriz en Sofia. Ze hebben spaghetti gekookt en ondanks dat ik in Coimbra een veggie burger met patat had gegeten voor de lunch, eet ik nu ook weer een hapje mee.
Er hangt een uitbundige sfeer, de studenten praten honderduit. Ze studeren in Tilburg, maar omdat ze vanuit huis moeten studeren, hebben ze eigenlijk een beetje hetzelfde bedacht als dat ik doe. Ze gaan locatieonafhankelijk studeren vanuit Portugal, waarbij ze ook vrijwilligerswerk doen.
Terwijl de sfeer opperbest lijkt, zie ik de gastheer aan het hoofd van de tafel zitten met een sip gezicht, in zichzelf gekeerd. Zou hij de gesprekken niet leuk vinden?
We krijgen direct een uitleg over het dieet en de gang van zaken van de Fransman. Onze gastheer kookt nooit. Het zijn de vrijwilligers die hier de maaltijden koken. Daarbij moeten we wel rekening houden met het dieet van onze gastheer, hij eet namelijk geen koolhydraten en geen zuivelproducten. Dat zie ik persoonlijk wel zitten, creatief met groenten.
Margot en ik hoeven vandaag niets te doen, dus besluiten we onze kamers te stofzuigen en daarna te relaxen in de bar. Maar omdat ik niet zolang kan stilzitten, besluit ik om toch een eindje te lopen. Als we aan de achterkant van de camping staan, zien we dat we helemaal niet zover op het platteland zitten. Het kasteel van Penela prijkt boven de fel groene bladeren van de wijngaarden uit en het ziet er bewandelbaar uit. De Fransman vertelde ons dat we de wit-rode markering kunnen volgen, dan komen we vanzelf in het dorp uit. Het kasteel is verlaten en het dorp is rustig, als we langs een terras lopen, zitten sommige mensen achterste voren op hun stoel naar ons te kijken. Zouden hier zo weinig toeristen komen? We worden nog aangesproken door een vrouw op straat. Het eerste wat ik eruit opmaak is of wij op Uxa Paraiso verblijven, ‘Sim’ antwoord ik. Dan vraagt ze iets met Brazilië, ‘Nao’ zeg ik, ik kom uit Holanda. Later begrijp ik pas dat ze het niet over mij had, maar over Beatriz, die wel uit Brazilië komt.
Het werk begint de volgende dag en de communicatie gaat hier wat anders dan ik gewend ben. Het gaat voornamelijk via Whatsapp. De vrijwilligers krijgen een lijst met taken doorgestuurd om 9:00. Ik begin echter al om 7:00 met werken, dus ik moet apart vragen wat ik kan doen de volgende dag. Ik heb gelukkig al snel door dat als er iemand met de bosmaaier heeft gemaaid, dat het de volgende dag opgeharkt mag worden en naar de composthoop gebracht mag worden. Ook heb ik door dat er altijd wel iets te wieden valt in de groentetuin. Tevens eigen ik mezelf het klusje toe, om het terras schoon te maken elke dag. Dat betekent kippenstront opruimen en met een harde borstel de aangekoekte restjes stront wegboenen.
Als ik de gastheer rechtstreeks vraag om extra klusjes, kan hij niet direct iets verzinnen. Hij moet er altijd even over nadenken en stuurt daarna het klusje per Whatsapp. Zo krijg ik ineens een klusje dat ik de deur van de koelkast in de buitenkeuken mag dichtdoen. Ik denk wat is dat nu weer voor suf klusje. Ik had klusjes verwacht voor de gehele ochtend, niet voor één minuut. Gelukkig komt hij later wel met iets anders. Ik mag gesnoeide takken halen, voor de geiten en ik mag twee caravans aan de buitenkant schoonmaken.
De sfeer slaat helaas snel om. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar er is een spanning ontstaan tussen de gastheer en de andere vier vrijwilligers. Er valt een stilte als de gastheer binnenloopt of hij loopt mokkend weg op andere momenten. Gelukkig blijven de andere 4 vrijwilligers niet de gehele maand, Ze vertrekken na anderhalve week. Niet vanwege de spanningen, dit was al hun planning vooraf. Ik kan wel gezellig met hen kletsen, maar misschien zijn 6 vrijwilligers tegelijk een beetje teveel van het goede en ik hoop dat de sfeer zal verbeteren.
De rust keert weder en ik begrijp steeds beter hoe het er hier aan toe gaat. Als er gasten zijn, dan mag ik alvast de eieren koken voor het ontbijt en ik zet de halve ontbijttafel alvast klaar met cornflakes, broodbeleg en sapjes. De rest van het ontbijt zet de Fransman klaar. Ik vraag ook maar niet meer teveel naar klusjes, want ik krijg steeds van die kleine klusjes waar ik niet de gehele ochtend mee kan vullen en ik wil niet elk kwartier vragen om iets nieuws. Dus is er altijd wel iets te wieden in de groentetuin.
De groentetuin werd een beetje een magische plek. Eerst zag ik alleen het klaphekje met een stuk gaas om de tuin heen, maar later zag ik het meer als een ingang naar een rustgevende plek. Een hekje gemaakt van rest hout geeft toegang tot de groentetuin. Aan de andere kant van de tuin zit zo’n zelfde hekje. De Fransman heeft me op een dag gevraagd om de bamboe te knippen en aan de geiten te voeren. Maar hoe kom ik bij de bamboe? Ik open het hekje en natuurlijk had ik al gezien dat er aan de andere kant overal bramen en ander onkruid groeit, want ik kan gewoon over het hek heen kijken. Toch voelt het alsof ik de deur naar een geheime tuin heb geopend. Ik verwijder voorzichtig de bramenstruiken met een snoeischaar en met een grote hark die ik in het gras gooi, verwijder ik het andere onkruid. Langzaam aan vormt zich een pad in de wildernis. Ik zie dat er traptreden tevoorschijn komen als ik het gras verwijder, er is hier dus ooit een pad geweest.
Als alle bramen zijn verwijderd, loop ik langzaam door het lange gras om bij de bamboe te komen. Maar ik kan niet overal goed bij. Aangezien de Fransman toch geen andere noemenswaardige klusjes heeft, besluit ik alle bramenstruiken langs het gaas te verwijderen om zo een doorgang te maken om de groentetuin heen. Het is een klusje dat veel voldoening geeft, omdat ik een duidelijk resultaat zie. Tevens bevrijd ik nog een olijfboom onder de doorns en de druivenranken uit.
Het is zo fijn om in alle vroegte al te kunnen gaan werken als iedereen nog slaapt. Ik vind de rust en het geluid van de fluitende vogels heerlijk. Het is de gehele dag door een prachtige plek. Als ik ’s ochtends naar de bar loop, dan is de lucht gevuld met de geur van munt. De wilde munt groeit hier overal en de geiten die in alle vroegte door hun veld lopen, kneuzen de muntbladeren totdat de geur vrij komt. De katten komen me gedag zeggen en als later de kippen worden vrijgelaten, dan scharrelen ze gezellig bij de composthoop of over het terras. s ’Middags als het zonnetje schijnt, werk ik de eerste twee uur buiten op het terras in de schaduw met mijn laptop. Ik heb daarbij een prachtig uitzicht over het zwembad en het dal. Als de zon langzaam naar het westen beweegt, beweeg ik me naar binnen, omdat ik anders mijn scherm niet meer kan zien. En ’s avonds in de maand mei is het hier helemaal een magische plek, want dan vliegen hier vuurvliegjes rond. Ooit heb ik één vuurvliegje gezien ergens in Azië, maar hier vliegen er minstens 10 tot 20 rond. Het is echt magisch.
Mijn verblijf op deze prachtige plek eindigt morgen en daarmee eindigt ook het avontuur van Margot en Margon. We gaan ieder onze eigen weg. Ik blijf voorlopig nog vrijwilligerswerk doen in Portugal. Dus hopelijk binnenkort een nieuwe blog van Margon in Aveiro.
(Ik kan tijdelijk geen foto's plaatsen, zodra het weer kan, zal ik ze uploaden)
Met de taxi rijden we eerst over de snelweg en slaan dan ergens af naar een kleinere weg. Er staan hier geen huizen, ik zie alleen maar bomen en struiken. Ik heb het gevoel dat we heel ver het platteland op rijden. Als de taxi vervolgens een weg naar links inslaat, een grindpad, staan daar wel een paar huizen, die daarna al snel weer uit het zicht verdwijnen. We rijden een tijdje over het grindpad en dan doemt er links van ons een prachtige villa op die nog in aanbouw is, samen zeggen we ‘wauw’ van verbazing. We draaien de bocht om en daar staat een groot bord met Uxa Paraiso erop. De taxi draait de parkeerplaats op en wij kijken door het dal en zien dan aan de overkant een zwembad glinsteren in de zon en we hebben binnen een minuut ons tweede ‘wauw’ moment, die we weer hardop uitspreken. De taxichauffeur vraagt waar hij ons moet afzetten, maar dat weten we eigenlijk ook niet, dus zeggen we maar dat hij ons op de parkeerplaats mag afzetten.
Ik sleep mijn backpack naar een bankje en zak ervoor door mijn knieën om hem op mijn rug te hijsen. Vanuit het dal komt een man aangelopen, waarvan ik denk dat het onze gastheer is, met lakens en handdoeken. Hij zegt blijf daar maar. We geven elkaar een elleboog en hij gaat ons voor naar onze verblijfplaats.
De Fransman verontschuldigd zich voor de hoeveelheid meubels. Dit is zijn opslaghok, maar zijn ouders hebben nu ook hun spullen hier opgeslagen, want de villa in aanbouw is hun toekomstige vakantiewoning. Hij wijst de eerste kamer aan en ik ga naar binnen. Er staat een tweepersoonsbed, een kast, een stoel en een nachtkastje. De kast en nachtkastje zijn stofvrij, maar de vloer niet, die ligt bezaaid met dode insecten en stof, vooral onder het bed en het ruikt er naar muffe meubels. Ik vind het allemaal prima, even de stofzuiger erover en het is weer schoon.
We lopen vervolgens achter hem aan naar de bar en keuken, aan de andere kant van het dal bij het zwembad. Hij verteld dat er nog 4 andere vrijwilligers zijn. Het zijn internationale studenten, die studeren in Nederland. We maken kennis met John, Marcel, Beatriz en Sofia. Ze hebben spaghetti gekookt en ondanks dat ik in Coimbra een veggie burger met patat had gegeten voor de lunch, eet ik nu ook weer een hapje mee.
Er hangt een uitbundige sfeer, de studenten praten honderduit. Ze studeren in Tilburg, maar omdat ze vanuit huis moeten studeren, hebben ze eigenlijk een beetje hetzelfde bedacht als dat ik doe. Ze gaan locatieonafhankelijk studeren vanuit Portugal, waarbij ze ook vrijwilligerswerk doen.
Terwijl de sfeer opperbest lijkt, zie ik de gastheer aan het hoofd van de tafel zitten met een sip gezicht, in zichzelf gekeerd. Zou hij de gesprekken niet leuk vinden?
We krijgen direct een uitleg over het dieet en de gang van zaken van de Fransman. Onze gastheer kookt nooit. Het zijn de vrijwilligers die hier de maaltijden koken. Daarbij moeten we wel rekening houden met het dieet van onze gastheer, hij eet namelijk geen koolhydraten en geen zuivelproducten. Dat zie ik persoonlijk wel zitten, creatief met groenten.
Margot en ik hoeven vandaag niets te doen, dus besluiten we onze kamers te stofzuigen en daarna te relaxen in de bar. Maar omdat ik niet zolang kan stilzitten, besluit ik om toch een eindje te lopen. Als we aan de achterkant van de camping staan, zien we dat we helemaal niet zover op het platteland zitten. Het kasteel van Penela prijkt boven de fel groene bladeren van de wijngaarden uit en het ziet er bewandelbaar uit. De Fransman vertelde ons dat we de wit-rode markering kunnen volgen, dan komen we vanzelf in het dorp uit. Het kasteel is verlaten en het dorp is rustig, als we langs een terras lopen, zitten sommige mensen achterste voren op hun stoel naar ons te kijken. Zouden hier zo weinig toeristen komen? We worden nog aangesproken door een vrouw op straat. Het eerste wat ik eruit opmaak is of wij op Uxa Paraiso verblijven, ‘Sim’ antwoord ik. Dan vraagt ze iets met Brazilië, ‘Nao’ zeg ik, ik kom uit Holanda. Later begrijp ik pas dat ze het niet over mij had, maar over Beatriz, die wel uit Brazilië komt.
Het werk begint de volgende dag en de communicatie gaat hier wat anders dan ik gewend ben. Het gaat voornamelijk via Whatsapp. De vrijwilligers krijgen een lijst met taken doorgestuurd om 9:00. Ik begin echter al om 7:00 met werken, dus ik moet apart vragen wat ik kan doen de volgende dag. Ik heb gelukkig al snel door dat als er iemand met de bosmaaier heeft gemaaid, dat het de volgende dag opgeharkt mag worden en naar de composthoop gebracht mag worden. Ook heb ik door dat er altijd wel iets te wieden valt in de groentetuin. Tevens eigen ik mezelf het klusje toe, om het terras schoon te maken elke dag. Dat betekent kippenstront opruimen en met een harde borstel de aangekoekte restjes stront wegboenen.
Als ik de gastheer rechtstreeks vraag om extra klusjes, kan hij niet direct iets verzinnen. Hij moet er altijd even over nadenken en stuurt daarna het klusje per Whatsapp. Zo krijg ik ineens een klusje dat ik de deur van de koelkast in de buitenkeuken mag dichtdoen. Ik denk wat is dat nu weer voor suf klusje. Ik had klusjes verwacht voor de gehele ochtend, niet voor één minuut. Gelukkig komt hij later wel met iets anders. Ik mag gesnoeide takken halen, voor de geiten en ik mag twee caravans aan de buitenkant schoonmaken.
De sfeer slaat helaas snel om. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar er is een spanning ontstaan tussen de gastheer en de andere vier vrijwilligers. Er valt een stilte als de gastheer binnenloopt of hij loopt mokkend weg op andere momenten. Gelukkig blijven de andere 4 vrijwilligers niet de gehele maand, Ze vertrekken na anderhalve week. Niet vanwege de spanningen, dit was al hun planning vooraf. Ik kan wel gezellig met hen kletsen, maar misschien zijn 6 vrijwilligers tegelijk een beetje teveel van het goede en ik hoop dat de sfeer zal verbeteren.
De rust keert weder en ik begrijp steeds beter hoe het er hier aan toe gaat. Als er gasten zijn, dan mag ik alvast de eieren koken voor het ontbijt en ik zet de halve ontbijttafel alvast klaar met cornflakes, broodbeleg en sapjes. De rest van het ontbijt zet de Fransman klaar. Ik vraag ook maar niet meer teveel naar klusjes, want ik krijg steeds van die kleine klusjes waar ik niet de gehele ochtend mee kan vullen en ik wil niet elk kwartier vragen om iets nieuws. Dus is er altijd wel iets te wieden in de groentetuin.
De groentetuin werd een beetje een magische plek. Eerst zag ik alleen het klaphekje met een stuk gaas om de tuin heen, maar later zag ik het meer als een ingang naar een rustgevende plek. Een hekje gemaakt van rest hout geeft toegang tot de groentetuin. Aan de andere kant van de tuin zit zo’n zelfde hekje. De Fransman heeft me op een dag gevraagd om de bamboe te knippen en aan de geiten te voeren. Maar hoe kom ik bij de bamboe? Ik open het hekje en natuurlijk had ik al gezien dat er aan de andere kant overal bramen en ander onkruid groeit, want ik kan gewoon over het hek heen kijken. Toch voelt het alsof ik de deur naar een geheime tuin heb geopend. Ik verwijder voorzichtig de bramenstruiken met een snoeischaar en met een grote hark die ik in het gras gooi, verwijder ik het andere onkruid. Langzaam aan vormt zich een pad in de wildernis. Ik zie dat er traptreden tevoorschijn komen als ik het gras verwijder, er is hier dus ooit een pad geweest.
Als alle bramen zijn verwijderd, loop ik langzaam door het lange gras om bij de bamboe te komen. Maar ik kan niet overal goed bij. Aangezien de Fransman toch geen andere noemenswaardige klusjes heeft, besluit ik alle bramenstruiken langs het gaas te verwijderen om zo een doorgang te maken om de groentetuin heen. Het is een klusje dat veel voldoening geeft, omdat ik een duidelijk resultaat zie. Tevens bevrijd ik nog een olijfboom onder de doorns en de druivenranken uit.
Het is zo fijn om in alle vroegte al te kunnen gaan werken als iedereen nog slaapt. Ik vind de rust en het geluid van de fluitende vogels heerlijk. Het is de gehele dag door een prachtige plek. Als ik ’s ochtends naar de bar loop, dan is de lucht gevuld met de geur van munt. De wilde munt groeit hier overal en de geiten die in alle vroegte door hun veld lopen, kneuzen de muntbladeren totdat de geur vrij komt. De katten komen me gedag zeggen en als later de kippen worden vrijgelaten, dan scharrelen ze gezellig bij de composthoop of over het terras. s ’Middags als het zonnetje schijnt, werk ik de eerste twee uur buiten op het terras in de schaduw met mijn laptop. Ik heb daarbij een prachtig uitzicht over het zwembad en het dal. Als de zon langzaam naar het westen beweegt, beweeg ik me naar binnen, omdat ik anders mijn scherm niet meer kan zien. En ’s avonds in de maand mei is het hier helemaal een magische plek, want dan vliegen hier vuurvliegjes rond. Ooit heb ik één vuurvliegje gezien ergens in Azië, maar hier vliegen er minstens 10 tot 20 rond. Het is echt magisch.
Mijn verblijf op deze prachtige plek eindigt morgen en daarmee eindigt ook het avontuur van Margot en Margon. We gaan ieder onze eigen weg. Ik blijf voorlopig nog vrijwilligerswerk doen in Portugal. Dus hopelijk binnenkort een nieuwe blog van Margon in Aveiro.
(Ik kan tijdelijk geen foto's plaatsen, zodra het weer kan, zal ik ze uploaden)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
