De schommel

We hebben gehoord dat er tijdens de lockdown door heel Portugal grote schommels zijn geplaatst en dat die schommels meestal op hoge plekken staan met een prachtig uitzicht over een dal. Margot en ik willen wel eens op zo’n schommel schommelen.

We mogen van onze gastvrouw de auto (lees busje) wel lenen. Ze heeft ons uitgelegd dat de dichtstbijzijnde schommel bij het dorpje Povoa de Sao Cosme staat. Het enige probleem is dat Margot niet zo goed durft te rijden en dat ik ook altijd vooraf een angst voel om in een auto te stappen. Helemaal als het een auto is die ik niet ken. Ik wil echter wel over deze angst heen stappen en dus bied ik aan om auto te gaan rijden.

Margot stelt voor dat zij bij de weg zal gaan wachten, zodat ik het busje even op mijn gemak kan leren kennen en kan starten. Ik stap in de auto en ik denk dat deze auto misschien wel op de handrem zal staan in zo’n heuvelachtig land als Portugal. Maar waar zit die handrem eigenlijk? Niet tussen de bestuurdersstoel en de passagiersstoelen. Ik kijk aan alle kanten en rondom het dashboard, maar de handrem zie ik niet en dus denk ik, nadat ik de auto heb gestart, dat ik zo weg kan rijden. Ik klungel met de versnellingspook om hem in de achteruit te krijgen, maar telkens slaat de auto af. Na vijf verwoede pogingen, weet ik dan toch zeker dat de auto op de handrem staat. Ik duik nogmaals met mijn hoofd naar links en zien dan dat de handrem aan de linkerkant van de bestuurderstoel zit. Ik zet de auto van de handrem af, probeer de versnelling weer in de achteruit te zetten en dan lukt het me eindelijk om de auto te keren en om naar de weg te rijden.

Glimlachend pik ik Margot op, die al die tijd bij de weg stond te wachten, en vertel haar dat ik de handrem niet kon vinden. Ze zegt dat ze me daarom even de ruimte gaf om de auto beter te leren kennen en zelf even te klungelen, zonder dat zij ernaast zat en mij misschien zenuwachtig zou maken.

Het belangrijkste is, dat we rijden en onderweg zijn naar de schommel. We rijden naar Ervedal en daarna door naar Povoa de Sao Cosme. We rijden door een smal straatje met klinkers. Op een kruising naast de vuilcontainers zitten wat oude mannetjes te keuvelen. Wij rijden rechtdoor. De straat wordt smaller en komt uiteindelijk uit op een zandpad. Ik had zelf bedacht dat we naar de Miradouro moesten gaan, omdat een Miradouro een uitzichtpunt is. Ik check de navigatie en ik zie dat we verkeerd zitten, dat wordt dus draaien. Ik rijd nog een stukje door naar een geschikt plekje om te draaien. Ik rijd de auto op een stukje grasveld en wil dan achteruit rijden, maar dat lukt niet. Margot gaat uit de auto en constateert dat er ineens een steen achter het rechter voorwiel is opgedoken. Ze verplaatst een grote tak die op het grasveld ligt en ik rijd nog wat verder vooruit, maar stuit vervolgens bij het achteruit rijden weer op de steen.

Er zit maar één ding op en dat is een rondje maken op het grasveld. Op die manier komen we uit de benarde situatie. We rijden terug naar de kruising en midden op de kruising moet ik weer de navigatie checken. Dit dorp heeft maar drie straten, dus eigenlijk blijft er maar één weg over en dat is naar rechts. De oude mannetjes kijken naar de bus, ik zet de auto in de achteruit en rijd vervolgens de straat naar rechts in. Ik zie dat de lokale kruidenier ook even in de deuropening is komen kijken.

De straat wordt steeds smaller en ik hoop maar dat we geen tegenligger tegenkomen, want elkaar passeren kan hier niet. De Miradouro wordt vanaf hier met een wegwijsbordje aangegeven. De straat gaat over in een zandweg, met ondiepe regengeulen. Ik rijd de bus de heuvel op en dan eindigt de weg in de bosjes. Daar staan we dan, op een heuvel, zonder uitzicht en zonder schommel. We stappen uit, om even om het hoekje te kijken, maar zien verder niets.

En nu? Vraag ik me af, zou ik die bus op die kleine heuveltop kunnen draaien of zal ik achteruit de heuvel af moeten rijden. Draaien gaat niet, zegt Margot, er steken teveel takken uit de bosjes. Dan wordt het dus toch achteruit de heuvel af rollen en de auto achteruit het zijpad insteken. Ik rij achteruit, draai te laat in en rijd bijna tegen een wal aan. Ik rijd vooruit en weer achteruit en dan nog een keer, totdat ik eindelijk doorheb dat ik eerder in moet draaien.

We staan weer met de neus in de richting waar we vandaan kwamen en Margot stapt in. Ik check op het internet waar dan de dichtstbijzijnde schommel te vinden is en ik vind een route. We rijden door de smalle straatjes terug en op het breedste stuk van de straat komt er net een tegenligger aan. Wat een geluk dat we elkaar hier passeren en niet op het smalle stuk. We komen uit het kleine dorpje en gaan verder op pad naar de schommel.

Ik neem rotondes en drempels en moet dan toch even ergens parkeren om te kijken of we nog op de juiste route zitten. Maar waar is mijn telefoon gebleven? Hij zit niet in mijn tas en ligt niet op de passagiersstoel. Alles dubbel gecheckt, om vervolgens uit te stappen en onder de banken te kijken en gelukkig vind ik de telefoon op de grond. Ik check de navigatie en vraag aan Margot of ze de navigatie erbij wil houden. We nemen de verkeerde afslag bij een rotonde en ik rijd door totdat ik een geschikte plek vind om te auto te kunnen keren en we rijden weer terug.

Uiteindelijk komen we terecht in weer een keer klein straatje. Maar dan zie ik ineens een bord met ‘Baloico, wat schommel betekent. Margot heeft het gevoel dat we rechtsdoor moeten, maar ik wil de bordjes volgen. Ik draai de bus naar rechts en op de volgende kruising heeft Margot het gevoel dat we naar links moeten en ik heb het gevoel dat we naar rechts moeten. Ik keer de auto, rijd helemaal terug naar het bordje Baloico, negeer het bord en ga daar naar rechts. De straatjes worden weer angstaanjagend smal en we komen weer uit op een zandweg. Ik draai de auto weer en ik ben het nu zat. Ik zeg ik de bus ga parkeren aan de rand van het dorp en dat we de bordjes met baloico lopend gaan volgen.

Ik parkeer de auto naast een vuilcontainer en we volgen de bordjes en de navigatie. We lopen over een heel stijl stuk omhoog, waarvan ik dan denk dat ik met de auto hier misschien helemaal niet omhoog had gedurfd, zo stijl. De asfaltweg gaat over in een zandweg, maar de bewegwijzering staat wel regelmatig aangegeven.

We zien de schommel al vanuit de verte, er staan een paar auto’s en voor ons loopt een gezin. We wachten bij de schommel tot iedereen klaar is met schommelen en foto’s maken en dan mogen wij. De omgeving is groen door vooral lage struiken en jonge boompjes. In het landschap zijn weinig grote bomen te zien, op sommige plekken staan nog zwart geblakerde bomen van bosbranden. De schommel staat inderdaad op een hoge plek, met uitzicht over een groene vallei met de rivier Mondego in het dal. Het is een prachtige ervaring om te schommelen op zo’n hoge plek. Misschien kan onze gastvrouw ook wel een schommel bouwen op haar camping, want zij heeft ook een mooi uitzicht.

Na het lange avontuur in de bus en de korte ervaring op de schommel is het tijd om naar huis te gaan. We hebben genoeg indrukken gehad vandaag.