What was I thinking
Door: Margon
Blijf op de hoogte en volg Margon
19 December 2017 | China, Shenzhen
What was I thinking, dat ik het lesgeven even zou leren in 2 maanden. Haha, ik had het graag gewild, want ik wil altijd alles kunnen, maar dit is een leerproces en het zal nog even duren voordat ik alle trucjes en slimmigheidjes onder de knie heb.
Onlangs werden we uitgenodigd om een open class (een les van een andere leraar) bij te wonen. Michael heeft 16 jaar in Japan gewoond en lesgegeven, dus hij heeft heel veel ervaring. Hij heeft een eigen stijl in het lesgeven en daarom mochten we meekijken.
Hij begon met de vraag aan de class “Wat is de dag en datum?” Eén jongen zei het is woensdag en een meisje zei het is donderdag. Het was woensdag, dus het antwoord van het meisje klopte niet. Maar wat zeg je dan als leraar. Michael zei, “I love your answer” en toen vroeg hij aan de hele klas is het donderdag vandaag. De rest van de klas antwoordde, “Nee, het is woensdag.” Ik weet niet hoe dat overkomt op het meisje, maar dat hij zei “I love your answer/what a lovely answer.” Dat vond ik zo mooi en heb ik direct overgenomen in mijn lessen. Als iemand een verkeerd antwoord geeft, zeg ik ook ‘I love your answer’ en stel de vraag dan opnieuw aan een andere leerling.
Ik las op het internet dat je beter niet te vaak ‘nee’ kunt zeggen tegen kinderen, maar dat je de kinderen juist moet benaderen in een positieve manier. Dus in plaats van ‘Nee, niet schoppen’ zeg je dan ‘wees aardig voor elkaar’ of in plaats ‘niet schreeuwen’ zeg je dan ‘praat zachtjes’.
Michael begon zijn lessen ook heel anders. Nadat hij de dag en datum volledig op het bord had genoteerd. Vroeg hij aan de klas om de datum op een blije, verdrietige, boze en slaperige manier uit te spreken en hij speelde zelf enthousiast mee. Bij slaperig, ‘viel hij in slaap’ op de bureautjes van de kinderen en ze vonden het helemaal geweldig. Ik vond dat zo mooi dat ik dat ook heb overgenomen in mijn lessen. Waar zijn ‘getrainde’ kinderen echter direct stil waren naar de acteer prestaties van Michael, gillen mijn kinderen nog even door, maar ik denk dat het nog even tijd nodig heeft. Ze moeten nog even wennen aan die lerares die ineens op bureaus gaat liggen en die boos schreeuwt dat het vrijdag 15 december is.
Mijn kunstlessen gingen ook niet helemaal goed en Cindy was ook niet helemaal tevreden en dus gaf ze mij feedback. Mijn les over Van Gogh was nog wel leuk, maar toen ik ging vertellen over Mondriaan, was ik de aandacht van de kinderen direct kwijt. Toen ik vertelde dat de kinderen alleen de primaire kleuren mochten gebruiken voor de vierkanten en rechthoeken (dus alleen geel, rood en blauw), zag ik hun gezichtjes vertrekken. Eén meisje had haar vlakken paars geverfd en ik zei dat het niet helemaal goed was, want dit had ik niet laten zien op het scherm. (What was I thinking…. om dat tegen dat kleine meisje te zeggen). Ze wees mij er echter duidelijk op dat ze alleen rood en blauw had gebruikt en dat ze het had gemengd tot paars.
Toen ik met mijn kunstlessen begon, had ik tegen mezelf gezegd dat alles goed was, wat deze kleine kunstenaartjes maakten. Zo begon ik mijn eerste lessen ook. Als ze de opdracht niet hadden begrepen of hun eigen creatieve geest volgden, prees ik ze ook. Mijn idee over de kunstlessen was echter veranderd toen ik de evaluatie had gehad. J. vertelde me namelijk dat de organisatie nog niet precies wist hoe ze de kunstlessen zouden beoordelen, omdat de evaluatie anders is dan bij Engelse lessen. Hij vertelde dat ze nog aan het discussiëren waren over of ze zouden beoordelen of de kinderen de opdracht hadden begrepen of dat ze zouden beoordelen op creativiteit. Nou ik ga in ieder geval weer terug naar de creativiteit en ik ga niet meer tegen de kinderen zeggen dat ze het verkeerd hebben gedaan. Ik zeg gewoon ‘I love your drawing’. Ik hoop dat de organisatie ook besluit om te beoordelen op creativiteit.
De feedback van Cindy kwam wel aan. Die Powerpoint presentatie was ook veel te saai voor de grade 1 en 2 kinderen. Ik had ook nog bedacht dat we wel eens met nieuwe materialen konden gaan werken, dus ik had gevraagd of de kinderen zwarte tape konden meenemen, met de zwarte tape konden we dan rechte lijnen maken op het papier. Met nieuwe materialen werken (what was I thinking?), ik geef toch geen les op de kunstacademie. Deze kinderen moeten eerst leren hoe ze moeten werken met verf, krijt en potloden, want de verf hebben ze nog steeds niet helemaal onder de knie. Van Cindy mocht ik ook niet meer ‘nieuwe materialen’ introduceren, want dat kostte de ouders teveel geld en de ouders vinden de kunstlessen toch niet belangrijk. Ze vinden taal en rekenen veel belangrijker. Al vonden de kinderen het wel grappig toen ik van die tape een snorretjes onder mijn neus plakte. Toen gingen ze zelf ook aan de slag met de tape op hun gezicht.
Na de feedback heb ik mijn lessen helemaal omgegooid. Voor grade 1 en 2 heb ik filmpjes gedownload ‘Hoe teken ik een kat’ of ‘hoe teken ik een dinosaurus’, want daar zijn ze echt in geïnteresseerd. De video over 10 baby dinosauriërs viel de eerste week helemaal goed in de smaak. Dus ik ben weer op de goede weg.
En dan nu even wat kleine verhaaltjes
Fapiao
Op mijn salarisstrook staat dat er 180 yuan in mindering wordt gebracht vanwege belasting op mijn woonvergoeding. Ik krijg een woonvergoeding, waar ik mijn huur van betaal en over die woonvergoeding moet ik belasting betalen . Niemand heeft ons er iets over verteld dus een maand geleden, werd de groepsapp overspoeld met vragen. Het kwam erop neer dat, als we een fapiao (factuur) van onze huiseigenaar konden krijgen, dat we dan geen belasting meer hoefden te betalen. Ik vraag om een factuur aan mijn huiseigenaar, die van niets weet. Ook de verhuurorganisatie die heeft bemiddeld kan geen factuur maken. Na meerdere mensen aan elkaar gekoppeld te hebben op WeChat, blijkt dat mijn huiseigenaar geen belasting betaald voor het verhuren van haar appartement en daarom kan zij geen factuur krijgen. Maar het ‘goede’ nieuws is dat ik wel een fapiao kan kopen (excuse me?). Ik kan een factuur kopen, om de belasting terug te kunnen krijgen. Ik word gekoppeld aan ene Amanda op WeChat. Amanda is een fapiao dealer (ja, echt, je hebt hier fapiao dealers, bij hen kun je een factuur kopen). Ik vraag haar hoeveel een fapiao kost. Ze zegt dat het normaal 130 yuan kost, voor november kost het al 150 yuan en eigenlijk ben ik voor december ook al te laat en daarom kost het voor December ook 150 yuan. Hahahaha. Dus ik moet 150 yuan betalen om 180 yuan terug te krijgen. Nou, dat ga ik dus echt niet doen.
Bij K. van de organisatie geef ik aan dat ik het slachtoffer ben, omdat mijn huiseigenaar geen belasting betaald. Maar K. zegt dat ik het zo niet moet zien. (J. had gezegd dat je in China soms het slachtoffer moest spelen, om iets gedaan te krijgen, maar die rol past mij niet.)
Aan een collega vraag ik of ze een fapaio dealer kent. Ze kent iemand die voor 90 yuan een fapiao kan maken. Ik besluit om het voor december te proberen. Het kost me uiteindelijk 102 yuan, want ik moet natuurlijk ook leverings-/verzendkosten betalen. Dus voor 102 yuan krijg ik 180 yuan terug. Ik weet nog niet of ik elke maand moeite wil doen voor 78 yuan, eerst maar eens afwachten of mijn fapiao dealer volgende maand nog net zo ‘goedkoop’ is, want een ‘extra fee’ is snel bedacht.
Het verkeer
Meestal fiets ik op de stoep, maar omdat het asfalt gladder is, fiets ik vandaag een keer op de weg. Ik zoef met mijn fietsje over een licht dalende vierbaansweg naar beneden. Ik moet afremmen voor een scooter die naar links wil en een bus die bij een bushalte stopt. Er is niet veel ander verkeer op de weg, maar ik vraag me ineens toch af of ik toch niet beter op de stoep had kunnen fietsen, want een vierbaansweg (vier banen in dezelfde richting) is wel een hele grote weg, wat doe ik hier dan met mijn fietsje. Maar dan verschijnt er een andere fietser. Hij komt me tegemoet gefietst, fietst dus aan de verkeerde kant van de weg tegen het ‘verkeer’ in. Ineens denk ik, het maakt ook niets uit waar ik fiets, want iedereen fiets gewoon waar die wil. Bestaat er überhaupt wel een ‘verkeerde’ kant van de weg? Of is elke kant van de weg de juiste? De meeste auto’s rijden rechts, dus ik was er vanuit gegaan dat de rechter kant van de weg de ‘juiste’ kant is. Misschien geldt die regel alleen voor auto’s en niet voor scooters en fietsers.
Vervallen lessen
Op vrijdag ontvang ik een appje van mijn contactpersoon (Sophi) op school. Vanaf volgende week vervallen al mijn Engelse lessen tot aan het einde van het semester. Ze schrijft dat de leraressen de lessen zelf willen geven in verband met de eindtoetsen in januari. Ik moet het even laten bezinken, dat betekent dat er 6 lessen per week vervallen, maar wat moet ik dan doen, nog langer op kantoor zitten? Na een nachtje slapen vind ik het allemaal wel goed. Op die manier heb ik lekker rustige weken zo voor het einde van het semester, dus ik leg me erbij neer.
Op maandagochtend komt een leraar met een telefoon naar mij toe. Er is telefoon voor mij. De vrouw aan de andere kant vraagt waarom in niet in de les ben. Ik geef aan dat Sophi heeft gezegd dat al mijn Engelse lessen zijn vervallen. Ik check het nog maar eens met Sophi (Sophi, are you sure about this?). Ze zegt dat ze het gaat uitzoeken. Na de lunch krijg ik te horen dat er maar één les vervalt tot aan het einde van het semester. Ze was in de veronderstelling dat, toen één lerares zei dat ze de les zelf wilde geven, alle leraressen dat wilden. Goh, wat jammer nou, had ik me er net op ingesteld.
Foto + receipt
Voor het aanvragen van mijn zorgverzekeringskaart moet ik een foto laten maken. Die moet worden afgedrukt op een speciaal bonnetje (receipt). De grote vraag is; waar kun je zo’n foto laten maken. Meerdere mensen zeggen dat het in de straat achter de school kan, maar Heleen heeft daar al gekeken en zij kon het niet vinden. Heleen en ik lopen in de pauze nogmaals die straat in, om rond te kijken en te vragen, maar we zien niets wat lijkt op een fotomachine of fotozaak.
Ik vraag aan een collega “waar is de fotozaak?”. Als antwoord krijg ik terug. “Je kunt naar elke winkel gaan.” (Eeuuh….hoe?…..wat?…..waar? …..Huh). Nou, ik weet niet hoor, maar als ik naar mijn lokale supermarkt ga, naar de bakker of kledingzaak, dan kan ik daar geen foto laten maken. Dit is een collega die super goed Engels spreekt, misschien nog beter dan ik. Ik kijk naar het schermpje op mijn telefoon en vraag me af hoe ik mijn vraag anders had kunnen stellen. Ik vraag echter niet verder naar die fotozaak. Ik vond mijn vraag ‘waar is de fotozaak?’ zo duidelijk, dat ik niet weet hoe ik hem nog duidelijker kan stellen. Lag het aan mijn vraag of geven mensen hier op een andere manier antwoord.
Heleen zegt dat ze op de metrostations fotohokjes/machines hebben en dat daar ook het bonnetje uitkomt,die wij nodig hebben. Dus ik ga op zoek naar de fotomachines. In het eerste hokje zit een jongen, die er niet meer uitkomt. Het duurt me te lang en, ik denk, ik doe het later wel. Later zit er een man in, waarvan ik ook niet het idee heb dat die er snel uitkomt. Of zou dat heel lang duren, het printen van zo’n bonnetje? De tweede machine is vrij, dus ik ga zitten, nadat de foto is genomen, moet deze gecontroleerd worden, maar de machine is niet online. (Komt u later maar een keer terug). Op maandag, tijdens de lunchpauze, probeer ik het nog een keer op twee stations. Beide machines zijn ‘out of order’. Grrrr.
Dan maar eens aan iemand vragen die bekend is in de omgeving, met de naam Chocolate. Hij weet wel een fotowinkel in Fuyong, zegt hij, maar kan niet met me mee, want hij is aan het werk. Ik kan wel na het werk langskomen (om 22:00), zegt hij. Dat vind ik dan weer te laat. Ik vertel hem dat hij niet mee hoeft, als hij mij het adres of de locatie kan geven op WeChat, dan kan ik het zelf wel vinden. Hij schrijft terug, dat het in een klein steegje is en dat ik dat noooooit kan vinden. (Ik kan het toch op z’n minst proberen). Waarom wil hij me de locatie niet toesturen? Grrrom.
Op maandagavond loop ik met een omweg naar de supermarkt, misschien zijn er andere mensen die me willen helpen of misschien zie ik iets wat op een fotozaak lijkt. In een, met TL lampen verlichte zaak, zie ik twee hele grote flitsparaplu’s staan. Na een lichte twijfel, zal ik wel… zal ik niet…, stap ik toch naar binnen en ja hoor, onder de glazen toonbank heeft de jongen allemaal voorbeelden liggen van foto bonnetjes en hij spreekt nog Engels ook.
Vanmiddag, in de lunchpauze, ben ik naar de bank geweest, want de zorgverzekeringkaart is een bankpas. Ik wil een aanvraag indienen voor die kaart. Ik heb alle documenten, foto receipt, paspoort en werkvergunning. Maar ik merk al snel dat er iets niet helemaal klopt met mijn werkvergunning. Ik zie het aan de gezichten van de bankmedewerkers. De kaart wordt meerdere malen van beide kanten bekeken en ik kijk Heleen aan en ik zeg “er klopt iets niet met die kaart”. Heleen die twee weken geleden een aanvraag heeft ingediend, zegt dat het goed is, zij had ook deze documenten. De bankmedewerker zegt dat ik een ander document moet aanleveren, namelijk een Alien Employment Permit. Ik probeer iemand te bellen van de organisatie, maar kan niemand bereiken tijdens Nap time. Als ik in de bus zit, krijg ik wel ineens antwoorden. De Alien Employment Permit blijkt een oud document te zijn, tegenwoordig krijgen Aliens (buitenlanders) dat kleine pasje dat ik heb en ik kan beter naar een andere bank gaan. Gelukkig schijnt de zon en is er morgen weer een dag.
Ik ben soms wat ironisch, maar ik heb het nog steeds naar mijn zin hoor :-)
Onlangs werden we uitgenodigd om een open class (een les van een andere leraar) bij te wonen. Michael heeft 16 jaar in Japan gewoond en lesgegeven, dus hij heeft heel veel ervaring. Hij heeft een eigen stijl in het lesgeven en daarom mochten we meekijken.
Hij begon met de vraag aan de class “Wat is de dag en datum?” Eén jongen zei het is woensdag en een meisje zei het is donderdag. Het was woensdag, dus het antwoord van het meisje klopte niet. Maar wat zeg je dan als leraar. Michael zei, “I love your answer” en toen vroeg hij aan de hele klas is het donderdag vandaag. De rest van de klas antwoordde, “Nee, het is woensdag.” Ik weet niet hoe dat overkomt op het meisje, maar dat hij zei “I love your answer/what a lovely answer.” Dat vond ik zo mooi en heb ik direct overgenomen in mijn lessen. Als iemand een verkeerd antwoord geeft, zeg ik ook ‘I love your answer’ en stel de vraag dan opnieuw aan een andere leerling.
Ik las op het internet dat je beter niet te vaak ‘nee’ kunt zeggen tegen kinderen, maar dat je de kinderen juist moet benaderen in een positieve manier. Dus in plaats van ‘Nee, niet schoppen’ zeg je dan ‘wees aardig voor elkaar’ of in plaats ‘niet schreeuwen’ zeg je dan ‘praat zachtjes’.
Michael begon zijn lessen ook heel anders. Nadat hij de dag en datum volledig op het bord had genoteerd. Vroeg hij aan de klas om de datum op een blije, verdrietige, boze en slaperige manier uit te spreken en hij speelde zelf enthousiast mee. Bij slaperig, ‘viel hij in slaap’ op de bureautjes van de kinderen en ze vonden het helemaal geweldig. Ik vond dat zo mooi dat ik dat ook heb overgenomen in mijn lessen. Waar zijn ‘getrainde’ kinderen echter direct stil waren naar de acteer prestaties van Michael, gillen mijn kinderen nog even door, maar ik denk dat het nog even tijd nodig heeft. Ze moeten nog even wennen aan die lerares die ineens op bureaus gaat liggen en die boos schreeuwt dat het vrijdag 15 december is.
Mijn kunstlessen gingen ook niet helemaal goed en Cindy was ook niet helemaal tevreden en dus gaf ze mij feedback. Mijn les over Van Gogh was nog wel leuk, maar toen ik ging vertellen over Mondriaan, was ik de aandacht van de kinderen direct kwijt. Toen ik vertelde dat de kinderen alleen de primaire kleuren mochten gebruiken voor de vierkanten en rechthoeken (dus alleen geel, rood en blauw), zag ik hun gezichtjes vertrekken. Eén meisje had haar vlakken paars geverfd en ik zei dat het niet helemaal goed was, want dit had ik niet laten zien op het scherm. (What was I thinking…. om dat tegen dat kleine meisje te zeggen). Ze wees mij er echter duidelijk op dat ze alleen rood en blauw had gebruikt en dat ze het had gemengd tot paars.
Toen ik met mijn kunstlessen begon, had ik tegen mezelf gezegd dat alles goed was, wat deze kleine kunstenaartjes maakten. Zo begon ik mijn eerste lessen ook. Als ze de opdracht niet hadden begrepen of hun eigen creatieve geest volgden, prees ik ze ook. Mijn idee over de kunstlessen was echter veranderd toen ik de evaluatie had gehad. J. vertelde me namelijk dat de organisatie nog niet precies wist hoe ze de kunstlessen zouden beoordelen, omdat de evaluatie anders is dan bij Engelse lessen. Hij vertelde dat ze nog aan het discussiëren waren over of ze zouden beoordelen of de kinderen de opdracht hadden begrepen of dat ze zouden beoordelen op creativiteit. Nou ik ga in ieder geval weer terug naar de creativiteit en ik ga niet meer tegen de kinderen zeggen dat ze het verkeerd hebben gedaan. Ik zeg gewoon ‘I love your drawing’. Ik hoop dat de organisatie ook besluit om te beoordelen op creativiteit.
De feedback van Cindy kwam wel aan. Die Powerpoint presentatie was ook veel te saai voor de grade 1 en 2 kinderen. Ik had ook nog bedacht dat we wel eens met nieuwe materialen konden gaan werken, dus ik had gevraagd of de kinderen zwarte tape konden meenemen, met de zwarte tape konden we dan rechte lijnen maken op het papier. Met nieuwe materialen werken (what was I thinking?), ik geef toch geen les op de kunstacademie. Deze kinderen moeten eerst leren hoe ze moeten werken met verf, krijt en potloden, want de verf hebben ze nog steeds niet helemaal onder de knie. Van Cindy mocht ik ook niet meer ‘nieuwe materialen’ introduceren, want dat kostte de ouders teveel geld en de ouders vinden de kunstlessen toch niet belangrijk. Ze vinden taal en rekenen veel belangrijker. Al vonden de kinderen het wel grappig toen ik van die tape een snorretjes onder mijn neus plakte. Toen gingen ze zelf ook aan de slag met de tape op hun gezicht.
Na de feedback heb ik mijn lessen helemaal omgegooid. Voor grade 1 en 2 heb ik filmpjes gedownload ‘Hoe teken ik een kat’ of ‘hoe teken ik een dinosaurus’, want daar zijn ze echt in geïnteresseerd. De video over 10 baby dinosauriërs viel de eerste week helemaal goed in de smaak. Dus ik ben weer op de goede weg.
En dan nu even wat kleine verhaaltjes
Fapiao
Op mijn salarisstrook staat dat er 180 yuan in mindering wordt gebracht vanwege belasting op mijn woonvergoeding. Ik krijg een woonvergoeding, waar ik mijn huur van betaal en over die woonvergoeding moet ik belasting betalen . Niemand heeft ons er iets over verteld dus een maand geleden, werd de groepsapp overspoeld met vragen. Het kwam erop neer dat, als we een fapiao (factuur) van onze huiseigenaar konden krijgen, dat we dan geen belasting meer hoefden te betalen. Ik vraag om een factuur aan mijn huiseigenaar, die van niets weet. Ook de verhuurorganisatie die heeft bemiddeld kan geen factuur maken. Na meerdere mensen aan elkaar gekoppeld te hebben op WeChat, blijkt dat mijn huiseigenaar geen belasting betaald voor het verhuren van haar appartement en daarom kan zij geen factuur krijgen. Maar het ‘goede’ nieuws is dat ik wel een fapiao kan kopen (excuse me?). Ik kan een factuur kopen, om de belasting terug te kunnen krijgen. Ik word gekoppeld aan ene Amanda op WeChat. Amanda is een fapiao dealer (ja, echt, je hebt hier fapiao dealers, bij hen kun je een factuur kopen). Ik vraag haar hoeveel een fapiao kost. Ze zegt dat het normaal 130 yuan kost, voor november kost het al 150 yuan en eigenlijk ben ik voor december ook al te laat en daarom kost het voor December ook 150 yuan. Hahahaha. Dus ik moet 150 yuan betalen om 180 yuan terug te krijgen. Nou, dat ga ik dus echt niet doen.
Bij K. van de organisatie geef ik aan dat ik het slachtoffer ben, omdat mijn huiseigenaar geen belasting betaald. Maar K. zegt dat ik het zo niet moet zien. (J. had gezegd dat je in China soms het slachtoffer moest spelen, om iets gedaan te krijgen, maar die rol past mij niet.)
Aan een collega vraag ik of ze een fapaio dealer kent. Ze kent iemand die voor 90 yuan een fapiao kan maken. Ik besluit om het voor december te proberen. Het kost me uiteindelijk 102 yuan, want ik moet natuurlijk ook leverings-/verzendkosten betalen. Dus voor 102 yuan krijg ik 180 yuan terug. Ik weet nog niet of ik elke maand moeite wil doen voor 78 yuan, eerst maar eens afwachten of mijn fapiao dealer volgende maand nog net zo ‘goedkoop’ is, want een ‘extra fee’ is snel bedacht.
Het verkeer
Meestal fiets ik op de stoep, maar omdat het asfalt gladder is, fiets ik vandaag een keer op de weg. Ik zoef met mijn fietsje over een licht dalende vierbaansweg naar beneden. Ik moet afremmen voor een scooter die naar links wil en een bus die bij een bushalte stopt. Er is niet veel ander verkeer op de weg, maar ik vraag me ineens toch af of ik toch niet beter op de stoep had kunnen fietsen, want een vierbaansweg (vier banen in dezelfde richting) is wel een hele grote weg, wat doe ik hier dan met mijn fietsje. Maar dan verschijnt er een andere fietser. Hij komt me tegemoet gefietst, fietst dus aan de verkeerde kant van de weg tegen het ‘verkeer’ in. Ineens denk ik, het maakt ook niets uit waar ik fiets, want iedereen fiets gewoon waar die wil. Bestaat er überhaupt wel een ‘verkeerde’ kant van de weg? Of is elke kant van de weg de juiste? De meeste auto’s rijden rechts, dus ik was er vanuit gegaan dat de rechter kant van de weg de ‘juiste’ kant is. Misschien geldt die regel alleen voor auto’s en niet voor scooters en fietsers.
Vervallen lessen
Op vrijdag ontvang ik een appje van mijn contactpersoon (Sophi) op school. Vanaf volgende week vervallen al mijn Engelse lessen tot aan het einde van het semester. Ze schrijft dat de leraressen de lessen zelf willen geven in verband met de eindtoetsen in januari. Ik moet het even laten bezinken, dat betekent dat er 6 lessen per week vervallen, maar wat moet ik dan doen, nog langer op kantoor zitten? Na een nachtje slapen vind ik het allemaal wel goed. Op die manier heb ik lekker rustige weken zo voor het einde van het semester, dus ik leg me erbij neer.
Op maandagochtend komt een leraar met een telefoon naar mij toe. Er is telefoon voor mij. De vrouw aan de andere kant vraagt waarom in niet in de les ben. Ik geef aan dat Sophi heeft gezegd dat al mijn Engelse lessen zijn vervallen. Ik check het nog maar eens met Sophi (Sophi, are you sure about this?). Ze zegt dat ze het gaat uitzoeken. Na de lunch krijg ik te horen dat er maar één les vervalt tot aan het einde van het semester. Ze was in de veronderstelling dat, toen één lerares zei dat ze de les zelf wilde geven, alle leraressen dat wilden. Goh, wat jammer nou, had ik me er net op ingesteld.
Foto + receipt
Voor het aanvragen van mijn zorgverzekeringskaart moet ik een foto laten maken. Die moet worden afgedrukt op een speciaal bonnetje (receipt). De grote vraag is; waar kun je zo’n foto laten maken. Meerdere mensen zeggen dat het in de straat achter de school kan, maar Heleen heeft daar al gekeken en zij kon het niet vinden. Heleen en ik lopen in de pauze nogmaals die straat in, om rond te kijken en te vragen, maar we zien niets wat lijkt op een fotomachine of fotozaak.
Ik vraag aan een collega “waar is de fotozaak?”. Als antwoord krijg ik terug. “Je kunt naar elke winkel gaan.” (Eeuuh….hoe?…..wat?…..waar? …..Huh). Nou, ik weet niet hoor, maar als ik naar mijn lokale supermarkt ga, naar de bakker of kledingzaak, dan kan ik daar geen foto laten maken. Dit is een collega die super goed Engels spreekt, misschien nog beter dan ik. Ik kijk naar het schermpje op mijn telefoon en vraag me af hoe ik mijn vraag anders had kunnen stellen. Ik vraag echter niet verder naar die fotozaak. Ik vond mijn vraag ‘waar is de fotozaak?’ zo duidelijk, dat ik niet weet hoe ik hem nog duidelijker kan stellen. Lag het aan mijn vraag of geven mensen hier op een andere manier antwoord.
Heleen zegt dat ze op de metrostations fotohokjes/machines hebben en dat daar ook het bonnetje uitkomt,die wij nodig hebben. Dus ik ga op zoek naar de fotomachines. In het eerste hokje zit een jongen, die er niet meer uitkomt. Het duurt me te lang en, ik denk, ik doe het later wel. Later zit er een man in, waarvan ik ook niet het idee heb dat die er snel uitkomt. Of zou dat heel lang duren, het printen van zo’n bonnetje? De tweede machine is vrij, dus ik ga zitten, nadat de foto is genomen, moet deze gecontroleerd worden, maar de machine is niet online. (Komt u later maar een keer terug). Op maandag, tijdens de lunchpauze, probeer ik het nog een keer op twee stations. Beide machines zijn ‘out of order’. Grrrr.
Dan maar eens aan iemand vragen die bekend is in de omgeving, met de naam Chocolate. Hij weet wel een fotowinkel in Fuyong, zegt hij, maar kan niet met me mee, want hij is aan het werk. Ik kan wel na het werk langskomen (om 22:00), zegt hij. Dat vind ik dan weer te laat. Ik vertel hem dat hij niet mee hoeft, als hij mij het adres of de locatie kan geven op WeChat, dan kan ik het zelf wel vinden. Hij schrijft terug, dat het in een klein steegje is en dat ik dat noooooit kan vinden. (Ik kan het toch op z’n minst proberen). Waarom wil hij me de locatie niet toesturen? Grrrom.
Op maandagavond loop ik met een omweg naar de supermarkt, misschien zijn er andere mensen die me willen helpen of misschien zie ik iets wat op een fotozaak lijkt. In een, met TL lampen verlichte zaak, zie ik twee hele grote flitsparaplu’s staan. Na een lichte twijfel, zal ik wel… zal ik niet…, stap ik toch naar binnen en ja hoor, onder de glazen toonbank heeft de jongen allemaal voorbeelden liggen van foto bonnetjes en hij spreekt nog Engels ook.
Vanmiddag, in de lunchpauze, ben ik naar de bank geweest, want de zorgverzekeringkaart is een bankpas. Ik wil een aanvraag indienen voor die kaart. Ik heb alle documenten, foto receipt, paspoort en werkvergunning. Maar ik merk al snel dat er iets niet helemaal klopt met mijn werkvergunning. Ik zie het aan de gezichten van de bankmedewerkers. De kaart wordt meerdere malen van beide kanten bekeken en ik kijk Heleen aan en ik zeg “er klopt iets niet met die kaart”. Heleen die twee weken geleden een aanvraag heeft ingediend, zegt dat het goed is, zij had ook deze documenten. De bankmedewerker zegt dat ik een ander document moet aanleveren, namelijk een Alien Employment Permit. Ik probeer iemand te bellen van de organisatie, maar kan niemand bereiken tijdens Nap time. Als ik in de bus zit, krijg ik wel ineens antwoorden. De Alien Employment Permit blijkt een oud document te zijn, tegenwoordig krijgen Aliens (buitenlanders) dat kleine pasje dat ik heb en ik kan beter naar een andere bank gaan. Gelukkig schijnt de zon en is er morgen weer een dag.
Ik ben soms wat ironisch, maar ik heb het nog steeds naar mijn zin hoor :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
