School en appartement

De eerste week zat erop en op maandag ging ik nog maar eens wat rondtoeren met de metro door de stad. Ik stapte uit bij Shenzhen Bay Park aan het einde van de dag. Even langs de baai gekuierd en door het park, maar in het park zitten de mosquitoes, dus daar was ik al snel weer weg. Aan de overkant van de straat zouden veel buitenlandse restaurantje zitten, had ik gehoord, dus dan daar maar eens kijken. Wat ik daar tegenkwam was een groot enorm groot en modern complex. Een winkelcentrum en inderdaad heel veel restaurantjes; watervallen, fonteinen, overal lichtjes, (want inmiddels was het donker geworden) een tunnel met lampjes, lampjes in de bomen, gekleurde watervallen, noem het maar op. Uit nieuwsgierigheid toch even kijken wat voor winkels ze hadden en of ze mijn maten dan ook hadden. De enige winkel die ik herkende was de H&M en ze hadden schoenen in mijn maat. Ik wil namelijk binnenkort toch wat nettere kleding kopen voor de school, want ik voel me een sloddervos ten opzichte van de Chinese dames. Die er altijd piekfijn uitzien in mijn ogen. Ik voel me vies en bezweet, maar de dames hier lopen in vlekkeloze mantelpakjes zonder dat er een zweetplekje te bekennen is. Misschien is dit ook alleen maar wat ik denk te zien. Iedereen zal zich hier aan het einde van de dag vies en bezweet voelen. Maar goed, ik was dus aangekomen in dat enorme complex en ik wilde eigenlijk wel weer weg, maar ik kon de uitgang niet vinden, haha. De prijzen van het eten lagen hier wel iets hoger dan het eten in de straat bij het hotel. Maar ach, het was nog steeds goedkoper dan in Nederland. Dus ik ben een restaurantje binnengelopen en heb daar een hapje gegeten. Al moest ik wel even opletten wat ik zou uitgeven, want ik had niet meer zoveel geld in mijn portemonnee, ik moest een pin automaat zien te vinden (Ik kan namelijk niet overal pinnen). Gelukkig had ik net genoeg voor het eten. Ik betaalde nu ongeveer 12 euro, terwijl ik op andere dagen een maaltijd heb voor 1,50 tot 2 euro. Toen maar weer op zoek naar de uitgang. Bij de uitgang stond een plattegrond en daarop zag ik dat de ICBC bank op het terrein zat, helemaal aan de andere kant, haha, daar kwam ik net vandaan. Nou ja, nog een rondje door dat prachtige complex was geen straf.

Op dinsdagmiddag tegen zessen kreeg ik dan eindelijk een bericht dat er een school voor mij was gevonden. Ik vroeg me al af of ik de organisatie moest gaan bestoken met vragen of dat ik het rustig moest afwachten wanneer er een school zou komen. Deze school zocht een docent kunst en of ik morgen om 16:00 naar het sollicitatiegesprek kon komen. Binnen tien minuten was het sollicitatiegesprek veranderd in het geven van een demonstratie les en of ik de volgende ochtend wel om 9:00 op het kantoor kon zijn.

Whaaa, een demo les voorbereiden in de avond, maar ik wilde net gaan eten. Ik had mij in Nederland niet goed voorbereid op demo lessen, omdat ik niet wist welk vak ik zou gaan geven. Ik kreeg het een klein beetje benauwd. Welke klas zou ik lesgeven en wat zou het niveau zijn van de kinderen. Ik heb direct gezocht op Youtube naar demo lessen en ik kwam uit bij een les over lijnen (rechte en gebogen lijnen), heel belangrijk in het kunstonderwijs. Met een gedicht van Larry the Line (Larry is een slang). Dat zou me wel gaan lukken, dacht ik. Even alles op een rijtje zetten, eerst eten, dan naar Bao’An Centre naar de knutselafdeling in het warenhuis en nog even kijken of ik een knuffelslang kon vinden. In plaats van een knuffelslang, vond ik een knuffelrups. Ach dat vinden de kinderen vast leuk.

’s Avonds zat ik op bed allemaal slangen te tekenen en te kleuren, rechte slangen en gebogen slangen en tegelijkertijd probeerde ik het gedicht uit mijn hoofd te leren.

Ik was best wel zenuwachtig de volgende ochtend. Op de school werd ik hartelijk ontvangen en vrijwel direct naar een klas gebracht. De kinderen waren heel enthousiast en spraken vloeiend Engels. Ik heb het gedicht met arm bewegingen één keer voorgedaan en toen had ik het idee dat ze het al na konden zeggen, dus toen hebben we het gedicht samen gedaan en de knuffelrups viel goed in de smaak en toen was voor mijn gevoel de demo les afgelopen. Maar ik moest 20 minuten volmaken en er waren slechts 10 minuten verstreken. Dus ik zei dat ze wel wat mochten tekenen met de verschillende lijnen die we net geleerd hadden. Maar ze hadden geen idee wat ze moesten tekenen. Op advies van een lerares moest ik duidelijker zijn. Ik zei: jullie mogen ook wel een slang of een rups tekenen. Dat begrepen ze wel.

Als feedback kreeg is terug dat ik luider moest praten in de klas, anders kunnen de kinderen achterin de klas mij niet horen en ik moet het voor de lagere klassen iets simpeler houden, want die spreken nog geen Engels. Maar ik was wel aangenomen. Ik heb gevraagd of ik in een klas mocht meekijken en dat mocht. De les die ik mocht bijwonen zou om 14:20 beginnen, maar eerst zouden we lunchen en daarna naar appartementen gaan kijken.

Lunchen kan hier gewoon op de school met een lopend buffet en het is gratis. Na de lunch ging ik met P en Heleen naar appartementen kijken (Heleen is een meisje uit Zuid-Afrika en ze werkt op dezelfde school). Het eerste appartement zou voor mij zijn. Het was klein en rommelig. Er wonen nog mensen in en ik vond het vreemd om hier te kijken. Ik had het warm en voelde me bezweet. Ze vroegen welke meubels ik wilde hebben. De afspraak was namelijk dat ik een gemeubileerd appartement zou krijgen, maar ik had het gevoel dat ik de meubels van deze mensen zou afpakken. Ik mocht een bed kiezen en de koelkast zou ik ook krijgen en de bank zouden ze misschien vervangen. Tussendoor werd er alleen maar in het Chinees gecommuniceerd en Heleen en ik zaten er maar wat bij. Ik heb toch ingestemd met dit appartement. Als de rommel weg is, na een flinke poetsbeurt en als ik het wat aankleed met plantjes, dan ziet het er vast gezelliger uit.

Daarna gingen we bij het appartement van Heleen kijken. Zij krijgt een iets groter appartement. Even was ik jaloers, want die van haar zag er beter uit. Maar ik had in Nederland tegen mezelf gezegd dat ik niet zoveel nodig zou hebben en dus is het kleine appartement prima voor mij. Misschien kwam het ook door alle indrukken van de dag, dat het allemaal wat vreemd voelde. Heleen en ik komen wel vlakbij elkaar te wonen, dus dat is wel fijn.

Toen moest ik weer terug naar de school met de bus en ik was precies op tijd voor de les. Dit was grade/klas 1 (kinderen van 6 jaar), ze kregen een les over cirkels, driehoeken en vierkanten. Het was in het Chinees, maar ik kon de methode van lesgeven er wel uithalen. Deze kinderen mochten daarna ook gaan tekenen met de figuren die ze net hadden geleerd en ze kregen een sticker als ze het goed hadden gedaan. (Ergens leek de les wel wat op die van mij, het leren van lijnen en vormen).

Daarna ben ik met de bus terug gegaan naar het metro station. De bussen stoppen hier bij elke bushalte en ik moest 14 bushaltes verder zijn, maar ik raakte de tel kwijt. Gelukkig sprak een computerstem in bus de locaties ook in het Engels uit en ben ik gelukkig wel bij de juiste halte uitgestapt.

Ik dacht dat de vorige dag al lang was, maar de donderdag werd nog langer. Mijn Chinese telefoon heeft kuren, ik kon geen woorden meer typen in WeChat. Ik wilde een kopie halen van mijn contract, want iedereen heeft een ander contract gekregen en ik wist niet meer waar ik voor had getekend, dus ik moest naar het kantoor om een kopie te halen. Daarna moest ik geld pinnen voor de borg van het appartement (2 maanden huur als borg en 1 maand huur) dat kwam neer op 8000 yuan (ongeveer 1000 euro). En dan moest ik aan het eind van de dag het huurcontract nog tekenen.

Dus eerst naar de telefoonwinkel. Het bleek dat er teveel apps op mijn telefoon stonden, Ik zei; ‘gooi alles er maar af’, daarna werkte de telefoon weer (al was het maar tijdelijk). Toen naar het kantoor. Ik heb het contract bekeken en het blijkt wel hetzelfde contract te zijn als ik in Nederland had getekend. Ik krijg straks 3000 yuan woonvergoeding, terwijl anderen maar 2500 yuan krijgen. Daar was ik over verbaasd, maar op zich ook tevreden. Ik heb geen idee waarom dit per persoon verschilt.

Toen ging ik pinnen, maar er kwam maar 4000 yuan uit de pinautomaat. Óf ik had de dag limiet bereikt óf ik had de creditcard limiet bereikt. Ik had geen idee, maar ik moest 8000 yuan hebben voor het appartement. In de bank heb ik overlegd wat de mogelijkheden waren, want ik wist zeker dat er genoeg geld op mijn Nederlandse rekening staat. ‘Of ik mijn WeChat niet kon koppelen aan mijn Nederlandse rekeningnummer’. Kan dat dan? Toch maar eens proberen. Inmiddels deed de telefoon weer raar, dus ik moest de SIM kaart weer in de andere telefoon stoppen. Nee, ik kan mijn Nederlandse account niet koppelen aan WeChat. Kan ik misschien geld krijgen aan de balie? Nee, dat kan niet. Dan maar even contact opnemen met W, wat ik nu het beste kan doen. Ik moest maar even naar kantoor komen, want W zou in ieder geval meegaan naar de verhuurster. Aangekomen op kantoor zeiden ze dat ik wel 4000 yuan kon lenen. Dan moest ik mijn paspoort wel achterlaten. Ik heb een leningsovereenkomst getekend en we konden op weg naar de school, want daar moest ik eerst nog even een handtekening zetten. W wilde met een taxi (ik ook wel, zo’n lekker koele taxi), maar die waren niet beschikbaar, dan toch maar met de metro en de bus. Zweten, opdrogen, zweten, opdrogen, inmiddels rook ik niet zo fris meer.

We hadden een afspraak met de verhuurster om 16:00, maar we waren op 16:00 pas op de school. Uiteindelijk kwamen we om 17:15 bij de verhuurderorganisatie aan, maar de verhuurster was er nog niet, die was aan het werk en zou pas na 18:00 komen. (ja, had dat dan eerder gezegd). W wilde eigenlijk naar huis. Hij maakte lange dagen en hij zei dat het contract er goed uitzag. Ik vond het prima als hij zou gaan, maar hij bleef toch. W is aardig en heel vriendelijk. Met hem kan ik wel leuk kletsen en hij spreekt ook goed Engels. Mrs. Chen (de verhuurster) kwam pas om 18:15, papierwerk in orde gemaakt, 4000 yuan overhandigd, want die lening die ik had gekregen stond nog niet op mijn Chinese rekening.

W vroeg mij meerdere keren waarom er geen geld op de Chinese rekening stond.
Eeuuh, omdat ik deze rekening nog maar een week heb en ik nog geen salaris heb gekregen.
Maar waarom zet je er dan zelf geen geld op? Dat kan bij de bank, bij het stortingsapparaat.
Maar ik kan niet meer pinnen, ik heb de dag limiet bereikt. Jullie vertelden mij gisteren pas dat ik 8000 yuan mee moest nemen.

Ze denken dat ik zomaar ineens heel veel geld van de bank kan halen, maar ik had het fijner gevonden als ze me dit wat eerder hadden gezegd, dan had ik nog wat kunnen regelen. Maar als ik de daglimiet voor het pinnen heb bereikt, dan kan zelfs ik nergens geld vandaan toveren. We waren na 19:00 klaar en ik was pas na 20:00 thuis. Pfff.

Vandaag zou ik de rest van het geld brengen, maar vanochtend kwam er niet meer dan 2700 yuan uit de pinautomaat. Eerst 2000 yuan, toen 500 yuan en toen zei de automaat steeds dat ik niet meer kon krijgen. Ik trok nog tweemaal 100 yuan uit de muur en toen was, denk ik, dan toch mijn creditcard limiet bereikt. (niet echt slim om maar 100 yuan te pinnen, want de transactiekosten zijn 4,50 euro per transactie) De lening waar ik voor had getekend, heb ik niet ontvangen op mijn Chinese rekeningnummer (ik heb mijn paspoort ook niet achtergelaten). Daarom heb ik een aantal mensen van de organisatie maar weer geïnformeerd. Ik hoefde nu geen 4000 yuan meer te lenen, maar 1000 zou voldoende zijn voor nu (ik had al een aanbetaling gedaan van 500 yuan). Via Wechat heb ik een nieuwe lening aangevraagd. Via Heleen kreeg ik de tip dat ik een nummer kon bellen om mijn saldo te checken. Resultaat 0,00 yuan.

Ik heb de afspraak met de verhuurster maar afgezegd, ik breng het geld wel als ik het heb ontvangen. Ik probeer me er niet druk over te maken, want dit gedoe is buiten mijn bereik, om het op te lossen. Misschien hoef ik me ook niet druk te maken, want dat doen zij ook niet.

3 oktober ga ik verhuizen naar het appartement. Even flink schoonmaken, misschien wat plantjes kopen, beetje wierook branden, boeken op de boekenplank zetten en al jullie kaartjes aan de muur hangen en de nieuwe buurt verkennen. Als ik op de kaart kijk, lijkt het alsof er een groot meer in de buurt is en er is een straat met veel winkels en eetgelegenheden en ook een grote heuvel. Misschien leuk om daar eens te wandelen. Ik ben nog steeds enthousiast over het wandelen in parken en natuurgebieden, maar als ik op pad ga, zal het wel weer veel te heet zijn. Dat ik toch zo kon klagen over de temperatuur buiten, had ik niet van mezelf verwacht, haha. Maandag 9 oktober begin ik op de school.

Voor de rest is de Chinese bevolking massaal op de been voor het komende midherfstfeest (Chinese maanfeest). Er is van alles in de aanbieding en men slaat massaal mooncakes in. Die zitten verpakt in hele mooie cadeauverpakkingen en geschenkdozen. Mijn mooncake staat hier ook nog, in een mooie verpakking, maar ik durf hem nog niet aan te snijden. Ik denk dat ik hem beter kan aansnijden als ik in het appartement ben en dan kan bewaren in de koelkast.

Ik heb nog niet geïnformeerd over een internet aansluiting in mijn appartement. Dat is een zorg voor later.