Eerste paar dagen in Shenzhen

Daar zit ik dan, in Shenzhen, China. Er gebeurd van alles, aan de ene kant word ik meegesleurd (ook goed begeleid) naar allerlei instanties, voor het regelen van een SIM kaart, een bankrekeningnummer en de medische keuring heb ik ook direct op maandag gehad. Ik onderteken allerlei documenten, waarvan ik geen idee heb waarvoor ik teken en overal wordt er even een foto van mijn gezicht gemaakt voor de administratie. Aan de andere kant probeer ik zelf mijn weg te vinden in de stad. Zoals het verkennen van de metro, wat overigens goed gaat, want alles staat ook in het Engels aangegeven en het zoeken naar lekker eten. Op de een of andere manier moet ik, voor wat betreft het eten, nog een drempel over, ik stap niet zomaar een restaurant binnen, als ik niet zeker weet wat er te krijgen is en omdat ik de taal niet spreek.

Maar laat ik even vanaf het begin beginnen. Ik ben hier nog maar drie dagen en ik weet nu al niet waar ik moet beginnen met schrijven, dus daarom benoem ik maar even per dag wat ik zoal heb gedaan. (Ik schrijf de namen van de mensen van de organisatie niet voluit, vanwege privacy redenen).

16 en 17 september
Vertrek vanuit Nederland en aankomst in Shenzhen. De vlucht ging heel goed. Ik vloog vanaf Amsterdam naar Beijing voor een tussenstop. Daar moest ik eerst door de douane en daarna mijn bagage van de band afhalen, om vervolgens weer in te checken op een binnenlandse vlucht naar Shenzhen. Ik had vier uur de tijd en dat was ruim voldoende. Ik kwam aan en zag niemand staan met mijn naambordje. Ik wilde mijn telefoon aanzetten om mijn WeChat (de Chinese Whatsapp) te checken, maar toen had W mij al gezien. Hij zei,”Hi, this is W from 'de organisatie'” Ik keek nog even achterom, om te zien of W achter mij stond, maar hij bedoelde toch echt zichzelf. De eerst volgende vraag die ik toen kreeg was: Is everybody that tall where you come from? Daaraan had hij mij dus herkend. In Shenzhen werd ik samen met een meisje uit Manchester (Nikita) opgehaald van de luchthaven.

Met de metro werden we naar ons hotel gebracht. Omdat alles zo snel was gegaan op de luchthaven had ik nog geen geld gepind. Dus W moest alles voorschieten. Bij het hotel aangekomen leek hij dat toch vervelend te vinden, om de borg te betalen. Ik heb direct gevraagd of hij me even naar een bank wilde brengen, zodat ik kon pinnen en het geld direct terug kon betalen. Bij de bank legde hij me uit dat de McDonalds en de KFC om de hoek zaten. Alsof ik daar wilde gaan eten. Ik vroeg of er ook een supermarkt in de buurt was. "Ja, die zat daar ook". Ik ben terug gegaan naar het hotel om te douchen en om te kleden, want ik was helemaal doorweekt. Na anderhalf uur heb ik op de deur van Nikita geklopt en gevraagd of ze mee wilde gaan naar de supermarkt. In het hotel is namelijk geen restaurant. Ik heb noodles, een soort cakejes, thee, een banaan en een appel gekocht voor het ontbijt. Om 20:00 ben ik maar eens gaan slapen. Ik sliep eerst heel goed en had het gevoel alsof ik al een halve nacht geslapen had, toen ik om 23:30 wakker werd van iemand die luidruchtig aan het telefoneren was. Daarna sliep ik niet meer zo heel vast.

18 september
Ik had die dag ervoor een appje gekregen van ene P, met de vraag of ik naar het kantoor wilde komen. Nikita had ook een berichtje gekregen, zij zou opgehaald worden voor een medische keuring. W zei dat dit niet voor mij gold. Dus ik ben op eigen houtje de volgende dag naar het kantoor gegaan. Ik wist bij welk metrostation het kantoor was en na even vragen met een visitekaartje van de organisatie, heb ik het gelukkig gevonden. Daar moesten al mijn papieren en documenten nog een keer gescand en gekopieerd worden. Een half uur na mij kwam Nikita ook. Vanaf toen kregen we hetzelfde programma voor die dag. We zouden samen met J een SIM kaart aanvragen, een bankrekening openen en naar het ziekenhuis gaan voor de medische keuring. Oké, persoonlijk had ik dat laatste graag iets eerder willen weten. Maar communicatie gaat hier net iets anders dan ik gewend ben.

We gingen eerst naar de telefoonwinkel. Even in het kort, paspoort afgeven, op de foto, paspoort op de foto, een nummer kiezen, een paar handtekeningen zetten en de nieuwe simkaart werd in de telefoon gezet. Toen naar de overkant, naar de bank om een formulier in te vullen, vervolgens naar het loket. Nikita was eerst aan de beurt, ik moest naar de tweede verdieping. Even wachten. Toen kwam J om te vertellen dat onze telefoons het niet deden, want we moesten een sms met een code van de bank krijgen, maar die kwam niet door. Tegelijkertijd werd ik gebeld door P (telefoneren kon dus wel), die mij vertelde dat ik mijn spullen moest pakken, om naar een ander hotel te gaan. Ik zat in Futian district, maar ik moest in Bao’an district zijn. Ik mocht mijn tas wel inpakken en naar het kantoor komen, nadat ik de medische keuring had gehad. Dus wij weer terug naar de telefoonwinkel. J kroop gewoon voor. Nadat er van alles was gezegd in het Chinees, mochten we weer terug naar de bank. Weer voorgekropen en toen kregen we allebei een bankpas, nadat we dus eerst een sms hadden gekregen met een code.

Na de bank naar het ziekenhuis met de bus. Een formulier invullen, twee foto’s inleveren, daarna moest ik alsnog in de camera kijken voor nog een derde foto. Toen kregen we een formulier met stickers. Nikita hoefde niets te betalen, maar omdat ik al eerder China was geweest moest ik wel betalen, dat was alleen gebaseerd op het feit dat ik zelf vertelde dat ik al in China ben geweest, want het ziekenhuis had geen gegevens van mijn eerdere bezoek. Overigens krijg ik het geld later wel terug. Aan de lopende band werden we van het ene kamertje naar het andere kamertje gebracht. Alsof we haast hadden, bloedgeven, longfoto, ogentest, hartfilmpje, echo en bloeddruk meten. En het grappigste van alles was de weegschaal met ingebouwde lichaamslengte meter. Er zat een camera bovenin. Toen begon J hard te lachen, "oooh, you are so tall". Ja, dat is wel een dingetje. En privacy kennen ze hier niet.

Na deze enerverende dag ben ik terug gegaan naar het hotel, om mijn tas in te pakken. Nikita had inmiddels te horen gekregen dat ze een appartement toegewezen krijgt. Zij heeft al een school en dus kan ze ook een appartement krijgen. Overigens had ik in de loop van de dag een bericht gekregen van een Nederlander die ook in Bao’an zit, in een hotel. Ik ging ervan uit dat ik naar hetzelfde hotel zou gaan.

Dus ik ging weer naar het kantoor, een gebouw van 30 verdiepingen. En toen stapte ik in de verkeerde lift. Ze hebben hier een lift voor de even en oneven verdiepingen. De deuren gingen al dicht en ik moest naar de 28ste verdieping, maar daar was dus geen knopje voor. Ik ben een beetje blont, want ik drukte op nummer 27 in de veronderstelling dat ik daar een lift kon krijgen voor de 28ste verdieping, maar dat werkt dus niet, haha. Dus ik met mijn zware tas weer terug naar 1 (1 is hier de begane grond, waar wel alle liften stoppen), om vervolgens weer terug te gaan naar de 28ste verdieping. Iemand (van wie ik de naam niet weet) zou mij naar het hotel brengen, met mijn tas van ongeveer 20 kilo op mijn rug in de spits met de metro. Eerst in de rij voor de security (op elk metrostation hebben ze hier security. Alle tassen en flessen met vloeistof worden hier gescand). En in de spits is de rij voor de security vrij lang. We moesten twee keer overstappen en we hebben er ongeveer 1,5 uur over gedaan. Toen aangekomen bij het hotel, kwam er een discussie, wie was ik en was er wel een reservering gedaan.

What's your name / I am Margon Brink / With a B / Yes, with a B

Ik ben er maar bij gaan zitten, want dat kon wel eens lang gaan duren. Uiteindelijk kwamen ze er toch achter wie ik was en er was toch een reservering gedaan. Er zitten hier drie Nederlanders en een stuk of acht andere buitenlanders (Rusland, Oekraïne, Zuid-Afrika, Italië e.d.). Het was inmiddels 20:00 en ik had nog geen eten gehad. Matthijs, van wie ik een berichtje had gekregen, wilde me wel even rondleiden in de buurt. Ik heb eerst ergens wat kunnen eten en vervolgens in een supermarkt mijn ontbijt gehaald. Daarna proberen te slapen, maar dat lukte die nacht helemaal niet. Vanwege alle indrukken van de dag, het geluid van de airconditioning en de jetlag, denk ik.

19 september
Deze ochtend kreeg ik een appje van P of ik naar het kantoor wilde komen (een kantoor in Bao’an. Blijkbaar zijn er twee kantoren), om mijn paspoort te brengen en een pasfoto. Dus ik naar het kantoor en heb mijn paspoort daar achter gelaten. Hij zou ermee naar de politie gaan, maar ik hoefde zelf niet meer. Daarna wilde ik naar een park. Op de kaart had ik een metrostation gevonden dat er dichtbij lag, maar daar aangekomen kon ik de ingang van het park niet vinden. Ik heb er een tijdje rondgelopen, maar het was zo warm en vochtig, dat ik maar weer terug ben gegaan. Terug bij het hotel ben ik op zoek gegaan naar postpapier. Dat heb ik gelukkig gevonden, maar enveloppen hadden ze niet. Dat wordt de missie voor morgen. s‘Avonds zijn we wat gaan eten met een kleine groep en daarna hebben we een biertje gedronken in een klein straatje naast het hotel. Een eindje verderop hingen de karkassen van de geiten aan de vleeshaak bij een BBQ restaurant.

Ik voel me zo vrij op dit moment en het voelt net alsof ik weer een student ben. Niet vanwege die karkassen, maar vanwege de relaxte sfeer en de leuke groep mensen. Op dit moment zit ik goed in mijn vel.

20 september
Vandaag zouden we in de middag een oriëntatie bijeenkomst hebben voor de nieuwe leraren, sommigen mensen zitten al drie weken in dit hotel, maar hadden vandaag ook voor de eerste keer een oriëntatie bijeenkomst. De bijeenkomst was in de middag, dus ik had ’s ochtends even tijd om op zoek te gaan naar een postkantoor voor enveloppen. Ik had eerst gegoogeld waar een postkantoor zou zijn, maar op straat zag ik niets wat daarop leek. Toen heb ik toch maar mijn woordenboek erbij gepakt en gevraagd waar het postkantoor was. Iedereen wees me de juiste (dezelfde) kant op en op elke straathoek vroeg ik het opnieuw. Ik kwam een mevrouw tegen die ook naar het postkantoor wilde en ik ben met haar meegelopen. Halverwege bedacht ze dat ze twee fietsen voor ons wilde huren (dat kan hier met een app, overal staan fietsen op straat die je kunt huren). Helaas kwam ze er achter dat ze er maar één kon huren en geen twee, dus we liepen verder. Ze sprak geen Engels, maar met handgebaren en gezichtsuitdrukkingen kom je ook heel ver. We kwamen langs een gebouw van China Post, dus ik dacht dat ik er was. Zij gebaarde van niet en gebaarde dat ik mee moest lopen. Uiteindelijk kwamen we uit bij de China Postal Savings Bank, maar daar moest ik niet zijn. Ik heb binnen even gevraagd en ik moest inderdaad bij het eerste gebouw zijn. Dus ik heb die mevrouw bedankt en ben weer terug gelopen. Nadat ik was geslaagd voor mijn missie voor die ochtend ben ik weer terug gegaan naar het hotel.

Het is hier zo ongelofelijk warm (boven de 30 graden) en verschrikkelijk vochtig. Zodra ik na een wandeling weer in het hotel kom, gaat alle kleding direct uit, de airconditioning gaat op 20 graden en ik spring onder de douche om het zweet af te spoelen. Vandaag heb ik mijn eerste tropische bui meegemaakt, want als het hier regent komt het met bakken uit de lucht.

's Middags gingen we dus naar de oriëntatie bijeenkomst. Het meeste wat daar verteld werd, wist ik al. De meeste andere leraren hebben een paar dagen eerder al te horen gekregen waar ze les gaan geven. Ik nog niet. Ze zeiden dat ik het deze week nog te horen ga krijgen. Ik heb me wel even voorgesteld aan degene die daar over gaat (die had ik nog niet eerder gezien). Ik heb ook aangegeven dat ik ook wel kunstlessen zou willen geven. Al reken ik daar niet op. Verschillende mensen hebben hun voorkeuren uitgesproken, maar het is heel erg afhankelijk of de school je wel wil hebben. Eén jongen heeft gisteren te horen gekregen dat hij niet geslaagd was voor zijn interview, hij was behoorlijk teleurgesteld.

Het is nu bijna 0:00, maar ik ben niet moe en ik wilde dit verslag per se af hebben. Ik heb nog geen app gekregen voor morgen, dus ik heb (hopelijk) geen afspraken voor morgen, tenzij ik morgenvroeg nog een app krijg dat ik ergens moet komen opdagen. Zo niet, dan ga ik op zoek naar de ingang van het park. Ik heb (denk ik) de juiste ingang gevonden op Google.

Mijn Chinese SIM kaart werk niet optimaal in mijn Nederlandse telefoon (LG), ik kan er wel mee bellen, maar ik heb geen mobiel netwerk. Ik heb een telefoon kunnen overnemen van iemand in het hotel, ik gebruik nu dus twee telefoons. Eén voor WeChat en voor de Chinese contacten met de organisatie en mijn Nederlandse telefoon is voor Whatsapp en Google (als ik in een WiFi zone ben).

Ik ben nog zoveel vergeten te vertellen, want het is hier zo anders. Ik zal binnenkort een paar foto’s posten. Tot het volgende verslag.