Een sprookjeswandeling

Op mijn dagje vrij besluit ik om een lange wandeling te gaan maken. Op een A4tjes in de bar hangt een lijst met rivierstrandjes of strandjes bij bergmeertjes en ik besluit naar het strand te wandelen op 15 kilometer afstand. Ik heb het vermoeden dat mijn benen en voeten nog wel zo getraind zijn dat ik de wandeling heen en terug kan afleggen.

Ik zoek het strandje op, op de kaart en zie dat het lopend slechts 13 kilometer is. Ik vertel aan Beatriz en John dat ik ga wandelen en ze vragen waar ik naartoe ga. Ik wijs het strand aan op het A4tje en John gaat zoeken op zijn kaart en komt dan uit bij de Atlantische oceaan. Ik moet een beetje gniffelen, want daar zitten we helemaal niet in de buurt. Ik wijs op mijn kaart aan waar het is en hij ziet op zijn kaart vervolgens een waterval staan. Hij zegt dat ik ook naar de waterval moet gaan. Ik kijk ook eens op mijn kaart en ik zeg dat ik eens zal kijken hoe ik daar kan komen.

Ik neem brood, een appel en een banaan mee en ik ga dan op pad. Er hangt een dreigende lucht, alsof het elk moment kan gaan regenen. Ik heb een paraplu meegenomen en heb een jas aangedaan, want de wind is best fris. Toch ga ik vrolijk op pad, want niets gaat deze vrije dag verpesten.

Eerst daal ik een heel stuk af het dal in, daarna glooit de weg lichtjes. Ik kom langs een industrieterrein waar aan het begin een winkelcentrum is gebouwd met een supermarkt. Ik doorkruis het industrieterrein en wandel vervolgens naar het dorpje Espinhal. Na het dorp begint de klim omhoog. Bij een kerkje drink ik wat water en vallen er een paar druppels uit de lucht. Ik steek direct mijn paraplu op, maar de regen stelt eigenlijk niets voor, dus die kan na een paar meter alweer de tas in. Langs de kerk begint een zandpad en loop ik de bergen in. Ik loop langs een productiebos met eucalyptus bomen. Eucalyptus bomen worden hier in grote hoeveelheden verbouwd voor de papier industrie. Het pas is breed en de bossen zijn saai, het pad stijgt alleen maar en dus is het zwaar.

Onderweg heb ik zitten denken of ik eerst naar het strandje zou gaan of eerst naar de waterval. Omdat het nog redelijk mooi weer is heb ik besloten om eerst naar de waterval te gaan. Niet dat het iets uitmaakt, want als ik eerst naar het strandje ga en het gaat daarna regen dan word ik ook nat. De navigatie heb ik aangepast naar de waterval.

Ergens halverwege het pad dat maar blijft stijgen, zoek ik een rots, waar ik even droog op kan gaan zitten zonder een natte broek te krijgen. Inmiddels heb ik mijn jas al uitgedaan, want van omhoog wandelen krijg je het warm. Ik spreid mijn jas uit op een rots en kan vanaf dit hoge punt nog steeds het kasteel van Penela op de heuveltop zien liggen.

Na de lunch loop ik verder en ik weet dat ik ergens naar links moet afdalen het dal in, maar als ik voor een pad naar links op mijn navigatie kijk, zie ik dat de weg die ik eigenlijk had moeten nemen, bij de lunchplek naar beneden zou lopen, al kan ik me daar geen weg herinneren naar beneden. Wtf, denk ik, zal ik hier naar beneden lopen of dat hele stuk weer terug naar de lunchplek, om te kijken of daar een weg is? Ik loop terug om te ontdekken dat er inderdaad geen pad naar beneden gaat en loop vervolgens weer terug naar het pad waar ik net voor stond. Ik bewandel het pad een flink stuk omlaag om er vervolgens achter te komen dat al deze paden, die ooit zijn gebruikt om gekapte bomen uit het bos te vervoeren, allemaal dichtgegroeid zijn, en dus doodlopend zijn geworden. Dat wordt dus weer omhoog lopen en weer terug naar het eerste plan, eerst naar het strandje wandelen.

De weg voert verder omhoog. Ik kom door een bijna verlaten dorpje, waar slechts drie huizen bewoond lijken te zijn. En dat zie ik alleen aan de bloempotten met bloemen die buiten staan, want alle luiken zitten dicht. Na het dorp lijkt het alsof ik de top van de berg heb bereikt, want de asfaltweg waarop ik nu loop, glooit lichtjes omlaag.

Onderweg kom ik bijna niemand tegen, maar als ik in de buurt van het meertje kom, zie ik ineens wat mensen die daar zitten te picknicken. Het meertje is meer een natuurzwembad. Er is een betonnen bak gebouwd in de rivier, met trappetjes en een springplank eromheen. Er zijn douches en omkleedhokjes en er is een restaurantje. Ik eet mijn lunch op naast het natuurzwembad.

Daarna wil ik even bij de picknick plekken kijken, voordat ik een kijkje wil gaan nemen in het dorpje Loucainha. Maar dan zie ik ineens een bordje met de naam van de waterval erop, het is een wandelroute. Door de blijdschap, dat ik een wandelroute heb gevonden, die niet op mijn navigatie stond aangegeven, loop ik regelrecht het pad op en ik vergeet in het geheel mijn plan om naar het dorpje te wandelen.

Het pad veranderd van een saai stroompje in een magische sprookjeswereld. Er ontspruiten overal varens uit de grond langs de stroom, de bomen zijn plotseling begroeid met mos en er steekt een groene hagedis met een blauwe kop over het pad. De zon schijnt en de wind blijft weg uit het dal.

Het pad is goed onderhouden, overal zijn nieuwe bruggetjes aangelegd om de rivier steeds van de ene oever naar de andere oever te kunnen oversteken. Ik kom langs oude ruïnes, waarvan ik het vermoeden heb dat het watermolens zijn geweest. Het pad loopt steeds dicht langs de waterstroom, het water kabbelt dan weer langzaam en raast dan weer snel over de rotsblokken heen. Ik loop alleen maar te glimlachen door het natuurschoon.

Als ik op een weg uitkom ben ik een beetje teleurgesteld, dat ik alweer uit het bos ben en vraag ik mezelf af of ik de waterval nu wel of nog niet heb gezien. Maar niet getreurd, het pad begint aan de andere kant van de brug alweer en ik loop weer regelrecht het bos in. Nog meer ruïnes, nog meer mos en nog meer varens.

Ik rust een tijdje uit op een grote rots in de rivier. Als ik naar het stromende water staar, dan vallen mijn gedachten vanzelf stil. Als ik weer verder loop, zie ik ineens twee grote huizen naast elkaar, het zijn geen ruïnes zoals de voorgaande die ik heb gezien, maar het is ook niet geheel bewoonbaar, want er zit geen glas in de ramen. Ik denk wauw, dit is wel een mooie plek om te wonen. Dan valt mijn oog op een hervulbare waterfles op de vensterbank en op de net gekapte bamboe stokken op de grond en ik denk, hier woont wel iemand. Ik zet twee stappen verder en er komt mij een vrouw tegemoet gelopen met een schaaltje eten in haar hand. ‘Hola’, zeg ik tegen haar. Ik loop verder en loop dan langs een busje met een Hongaars nummerbord met een douchetent ernaast. Zou zij het huis in beslag hebben genomen?

(Als ik een week later de wandeling nog een keer maak, is er met de bamboe stokken een afdak gemaakt voor het huis en is het busje weg).

Ik blijf de stroom volgen en daal steeds verder af. Sommige stukken zijn hier wat steiler, dat men touwen heeft bevestigd aan de rotswanden, waar de wandelaars zich aan kunnen vasthouden. Dan is daar langs de rots over het water een evenwichtsbalk. Ik vind het een leuke toevoeging aan de route.
Als ik dan uiteindelijk bij de waterval da Pedra da Ferida uitkom, zeg ik hardop ‘WAUW’ en als ik me omdraai staat er ineens een man achter mij met een statief en camera en ik vraag me af waar die ineens zo snel vandaan komt. Ik had niet gemerkt dat er al die tijd iemand achter mij liep of was hij al op deze plek en ben ik hem net voorbij gelopen?

Voldaan, maar dorstig en zin in een snack kom ik het bos uit. Ik kan in Espinhal geen supermarkt vinden, dus ik loop door naar het industrieterrein, om daar bij de supermarkt wat inkopen te doen, die ik onderweg zittend ergens opeet en drink.

Wat een prachtige wandeling.

(Ik kan momenteel geen foto's plaatsen, zodra het weer kan, zal ik foto's plaatsen)