Piodao

Ik heb de bus nu twee keer meegehad op een tripje, de eerste keer naar de schommel en de tweede keer naar Oliveira do Hospital en Viseu. Ondanks het feit dat ik nog steeds niet ontspannen achter het stuur zit, heb ik toch voldoende moed en doorzettingsvermogen om de bus een derde keer mee te nemen. Dit keer de Serra Estrela in. Een Nationaal park dat bestaat uit bergen. We zijn op weg naar het leistenen dorpje Piodao.

De route door Oliveira heb ik opgezocht en zit in mijn hoofd. Na Oliveira moeten we naar rechts en dan ergens in een dorpje naar links. Ik hoop dat we een bordje tegenkomen me de plaatsnaam Sao Sebastiao, want dan weet ik dat ik op de goede weg zit. Het bordje Sao Sebastiao doemt inderdaad op en ik gooi het stuur naar links en dan zit ik al direct op een heel smal straatje, die in haardspeldbochten naar beneden slingert. Ik neem gas terug en slinger voorzichtig over de smalle straatjes het dal in.

Er zit een auto achter mij te bumperkleven, de gemiddelde Portugees heeft vaak haast op de weg en de bestuurder manoeuvreert met het kleinste gemak de auto lang de onze en haalt ons in. Mij achterlatend met een verbaasd gezicht dat hij/zij dat zomaar durfde op zo’n smal weggetje en dat het ook nog gewoon paste.

Na Sao Sebastiao klimt de weg omhoog de bergen in. De weg is smal en de afgrond diep. Overal bloeit de brem voluit en het uitzicht is geweldig. We volgens nu de bordjes naar Piodao. En als ik geen bordjes zie, dan rijd ik gewoon rechtdoor. We rijden een poort door en bevinden ons ineens op een oud terrein van een kerk met oude muren, ornamenten en fonteinen. Totdat we het terrein via de andere poort weer verlaten. Op de kruising kijk ik even op mijn telefoon welke kant ik op moet, omdat de bewegwijzering niet heel duidelijk is.
We rijden rechtdoor. Nog steeds omhoog de berg op. De brem bloeit uitbundig, het glooiende heuvellandschap achterlatend met een gele gloed. Aan de andere kant van de berg zien we dan eindelijk een dorpje in een dal liggen. Bij een parkeerplaats aan de kant van de weg, die daar speciaal is aangelegd om een foto te maken van het dorp in het dal, stop ik even. We maken een foto en dalen daarna af het dal in.

Het is zaterdag en de parkeerplaats staat behoorlijk vol. Zou ik de bus nog ergens tussen kunnen proppen? Nee, proppen ga ik niet doen met zo’n auto. Gelukkig is de allerlaatste plek nog vrij aan het einde van de parkeerplaats en parkeer ik de bus op ruime afstand van de auto achter mij.

Piodao is een dorpje dat geheel gemaakt is van leisteen. Leisteen muren, leisteen daken en leistenen bestrating. Het is zaterdag en er staan twee kraampjes/winkeltjes, met leisteen klokken, uit leisteen nagemaakte Piodao huisjes in het klein en lokale likeuren.

We lopen eerst door het dorp langs de oude huisjes en besluiten dan om naar Foz d’Egua te wandelen, omdat we hebben gehoord dat het een mooie wandeling is. Bij een wandelbordje is het even onduidelijk welke route we moeten volgen en volgen we ineens een route naar Chas d’Egua. Het pad leidt ons langs een bergwand en door het bos. Als mijn navigatie aan het einde van het pad aangeeft dat we nog een uur moeten lopen naar Foz d’Egua, besluit ik om een shortcut te nemen, want er staan paden genoeg op de kaart, om niet helemaal om te hoeven lopen.

Aan onze linkerhand duikt ineens een bruggetje op met een muur van blauwe regen in de volle bloei. Langs het bruggetjes klatert een stroompje water uit de rotswand en aan de andere kant van de brug op het pleintje staat een beeld van Maria. Rozen en blauweregen sieren de bogen om het pleintje heen. Als we het dal inkijken zien we een riviertje stromen en mensen genieten met hun voeten in het water. We lopen naar beneden en in de schaduw eten we onze lunch op, onder ons raast het water zachtjes naar beneden over de keien in de rivierbedding.

We lopen ook nog even naar beneden om te kijken waar al die mensen foto’s van maken. We lopen langs een leistenen huisje en over een stenen boogbrug en als we dan achterom kijken, lijkt het alsof we in een scene zijn beland van de Hobbit. Het stenen huisje en de twee stenen boogbruggen vallen zo mooi samen met het groen van de natuur en de tuin van de bewoners. Vogels fluiten en het water raast en de mensen zijn stil.

We volgen de borden terug naar Piodao. We volgen nu een andere route dan de heenreis en aan beide kanten van de rivier staan vele ruïnes tussen de groene bebossing. Op sommige plekken zijn terrassen aangelegd, om erosie tegen te gaan. De terrassen zijn aangelegd met stenen muurtjes. Met trappetjes konden de mensen vroeger afdalen naar de rivier.

In het dal rinkelen de bellen van de schapen en ineens gil ik SLANG. Ik zie een slangachtig beest tussen de voeten van Margot vandaan komen en schrik, maar bij een tweede observatie blijkt het een hazelworm te zijn.

Als we terug zijn bij de auto heb ik nog het plan om ergens verderop in de bergen, bij een meertje een wandeling te gaan maken, maar eigenlijk is het al vrij laat in de middag, maar we rijden er toch naartoe. Weer over die smalle weggetjes, door kleine dorpjes, langs de steile afgronden. Gelukkig wordt de weg later breder. We gaan steeds hoger en de weg wordt steiler. Ik vergeet iets te laat om terug te schakelen en dan sta ik stil op de weg. Gelukkig is er geen ander verkeer. Boven in de bergen staat een gure koude wind.

We stappen nog even uit bij het stuwmeer, maar de wandeling zit er vandaag niet meer in. Dat bewaar ik dan maar voor een andere keer. Daarna rijden we terug naar de camping.