Filmcarrière

Mijn filmcarrière die al voorbij was voordat die begon.

Op een middag krijg ik een berichtje van een Nederlander (Bernhard). Ik heb hem ontmoet op het Holi festival. Het bericht luidt: ‘Ben opzoek naar een Nederlandse vrouw in Shenzhen om bloemenmeisje te spelen in een film. Het werk is morgen. Dame moet 22 tot 30 jaar oud zijn. Pm mij voor meer details.’ Bernhard schrijft er direct achter aan, ‘deze baan past jou net niet’. Ik denk direct deze baan past mij prima. Ik schrijf snel terug, dat alle mensen die ik ontmoet denken dat ik 28 ben en dat de baan mij dus prima past. Er wordt wel meer gelogen in dit land. Ik moet toch eerst foto’s en een filmpje toesturen. Als de recruiter of de regisseur dan denkt ik wel geschikt ben, dan is het toch ook goed.

Dus ik stuur via Bernhard foto’s toe en de recruiter vindt me geschikt. Ik mag hem toevoegen op WeChat en moet hem nog een filmpje toesturen van 2 sec. Dat vind ik wel erg weinig en ik spreek snel een filmpje in van 12 seconden. Dat blijkt genoeg om uitgenodigd te worden voor een filmshoot. Ik hoef maar één zinnetje te zeggen.

Als enige eis stel ik dat er vooraf goed gecommuniceerd wordt over de afspraken en dan vooral met de nadruk op vooraf. Maar dat gaat natuurlijk meteen al mis. Ik wil op alles voorbereid zijn, dus vooraf geef ik al informatie over waar ik woon, daarmee wil ik zeggen dat het misschien een eindje reizen is als hij mij kan vertellen waar de film wordt opgenomen. Als antwoord krijg ik Shenzhen (Shenzhen is wel heel groot, denk ik bij mezelf), maar gelukkig is de shooting niet in Shanghai. Hij stuurt mij de eerste keer op een avond om 22:00 een bericht dat de shooting misschien morgen is. Ik vind het erg onduidelijk bericht en reageer maar niet. De volgende middag om 12:57 stuurt hij mij een bericht dat de shooting om 16:00 is. Ik geef aan dat ik een bijeenkomst heb die middag, dat ik het graag eerder had willen weten en dat ik niet om 16:00 daar aanwezig kan zijn. Waar het ook moge zijn.

Hij vraagt hoe laat mijn bijeenkomst is afgelopen. Ik schrijf terug dat het om 16:30 is afgelopen. Hij vraagt of ik om 17:30 op Huangbeiling metro station kan komen. ‘Nee, helaas dat gaat me niet lukken, ik kan er wel om 18:00 zijn.’ Dat blijkt ook goed te zijn. Omdat Tony, de recruiter of wie hij ook maar is, nog steeds niet heeft aangegeven wat ik ga verdienen voor dat ene zinnetje, stel ik de vraag nog maar eens. 800 yuan is het antwoord, dat lijkt me prima. De rol is ineens wel veranderd. Ik moet een Nederlandse receptioniste spelen in een hostel.

Omdat ik net heb doorgegeven dat ik om 18:00 kan aankomen. Begrijp ik zijn volgende opmerking niet. Of ik zo snel mogelijk en het liefst om 17:00 op dat metro station wil zijn en of ik winterkleding wil mee brengen. Ik antwoord terug dat ik geen tijd heb om nog naar huis te gaan, om andere kleding te halen. Ik neem alleen de kleren mee die ik draag. Ben ik nou zelf zo onduidelijk in het communiceren of komt het gewoon niet over?

Omdat ik mijn nieuwe filmcarrière heel serieus neem, vraag ik alvast welke zin ik moet zeggen, dan kan ik vast oefenen. Hij schrijft terug ‘misschien geen zin. Je gaat gewoon naar de plaats en zegt Hi, kan ik u helpen.’ Nou dat lijkt me niet te moeilijk. Als ik dat nou in één keer goed zeg, is de opname misschien snel voorbij.

Na de bijeenkomst ga ik snel naar de metro, om vervolgens nog een uur en een kwartier te reizen naar Huangbeiling metro station. Daar zal de assistente van Tony mij opwachten en de assistente spreekt Engels.
Ik kom om 18:10 aan op Huangbeiling station aan en probeer de assistente van Tony te bellen, maar ze is in gesprek. Ik zie een druk bellend meisje lopen en vermoed dat zij misschien de assistente is. Ze merkt mij op, als enige blonde meid en vraagt of ik voor de shooting kom. Inderdaad dat ben ik. Ik loop achter haar aan, ze wijkt langzaam uit naar links tot ze stil staat voor een busje, waar we in moeten stappen. Zij stapt voorin en ik achterin in het busje met geblindeerde ramen en een chauffeur. Ze zet haar stoel meteen naar achteren in de slaapstand en gaat slapen. Even voel ik me belangrijk in dat geblindeerde busje, maar als ik vervolgens het getal 50 op het navigatiescherm zie staan en probeer te onderscheiden of het om 50 minuten gaat of 50 kilometer gaat, veranderd mijn gevoel. Niemand zegt iets en na tien minuten is het getal 50 veranderd in 40 en vraag ik toch maar eens waar we eigenlijk naartoe gaan. Als antwoord krijg ik dat het ongeveer een uur rijden is.

Waarom ben ik er vanuit gegaan dat de filmlocatie bij Huangbeiling metro station was en waarom heeft niemand mij verteld, dat het na dat uur met de metro, nog een uur reizen is? Waar in hemelsnaam word ik naartoe gebracht? Het had net zo goed een ontvoering kunnen zijn. Ik probeer rustig te blijven, maar de eerste gedachte die in mij opkomt, ik moet nog avondeten, dat schiet er nu natuurlijk weer bij in.

Ik kijk op de borden en we rijden richting Dameisha, naar de zee. Als we Dameisha voorbij rijden, heb ik geen idee meer waar we naartoe gaan, misschien naar Dapeng. Na een uur rijden, slaan we steeds kleiner worden straatjes en steegjes in en ineens staat er voor ons een caravan van de regisseur (denk ik). Overal staan lampen opgesteld en op de grond staat allemaal apparatuur. Ik loop achter de assistente van Tony aan, eerst op zoek naar een wc. Als ik terug kom van de wc, wordt mij medegedeeld dat ze me vanavond niet nodig hebben. Nou oké, dat is vervelend. Ik snap er niets van, dit is toch vanmiddag met iedereen gecommuniceerd. Tony is zelf niet op de filmlocatie.

Maar dan komt er nog vervelender nieuws, we kunnen niet meer terug, want het busje dat ons net heeft gebracht, is alweer weg. Ik vraag aan de assistente van Tony of ze de chauffeur niet even kan bellen om te vragen of hij terug komt. Het komt op mij over dat zij of iemand anders heeft gebeld, maar dat blijkt later niet zo te zijn. We staan in een kamer met een bar, kledingrekken, een spiegel voor de make-up en opklapbedden. We staan in een hotel of een pension, waar de opname dus plaatsvindt. De assistente van Tony en ik kletsen wat, maar we moeten stil zijn, want ze zijn aan het opnemen. Na een tijdje geef ik aan dat ik het fijn zou vinden om ergens te zitten, want ik heb geen idee hoe lang ik moet blijven staan. We gaan buiten zitten, met naast ons, roze bloemen in bloempotten op de balustrade en daarachter ruist de zee. Er staat een enorme schijnwerper op een dak die het strand en de zee verlicht. Het zand is wit en het zeewater is turquoise.

Ik klets wat met de assistente van Tony. Ze is 22 jaar en de grootste fan van Charlie Puth (ik heb geen idee wie dat is). We zitten wat op het terras en ik vraag hoe laat we eigenlijk weer weg kunnen? Is die chauffeur nu al geïnformeerd, is hij alweer op weg naar ons, om ons terug te brengen naar de metro? Ze weet het niet en maakt ook geen enkele aanstalten om iets te regelen. Ook niet wat betreft het eten. Ik geef aan dat ik wat wil eten, misschien kunnen we samen een restaurantje zoeken of eventueel naar de supermarkt gaan, die ik had gezien. Ze vraagt het even na. Ze geeft aan dat, als we twee keer naar rechts gaan, dat we dan bij een restaurant uitkomen. We gaan op pad, slaan twee keer rechtsaf en staan dan in het pikkedonker. Ik geef aan dat we bij de tweede bocht naar links hadden gemoeten, want daar kwamen we vandaan met het busje. Ze is blijkbaar niet onder de indruk van mijn navigatie kennis en vraagt aan een man, waar we een restaurant of winkel kunnen vinden. Althans, ik denk dat ze dat vraagt. Als antwoord krijgt ze, dat ze twee keer naar links moet. Dat lijkt mij niet. Als we net twee keer naar rechts zijn gegaan en nu vanaf hier twee keer naar links gaan, staan we weer op de filmlocatie. Zij vertrouwd echter meer op de uitleg van de man en loopt braaf twee keer naar links en is dan stomverbaasd dat we weer voor de caravan staan. Ik denk dit meisje is niet echt snugger of ze is zo hoteldebotel van Charlie Puth, dat ze niet meer helder kan nadenken (misschien denkt ze sowieso nooit zelf na). In plaats van weer naar rechts te gaan wil ze nu naar links, dat mij nog steeds niet de juiste weg lijkt. We komen de man, die zei dat we twee keer naar links moesten gaan, weer tegen. Hij loopt met ons mee. Met een enorme omweg komen we bij een supermarkt aan.

In de winkel koop ik chips en zoet brood. Zij loopt met een bakje noodles rond in de winkel. Ik vraag of ze kokend water op de filmlocatie hebben, want ik wil ook noodles. Ze zegt van niet en zegt dat ze de noodles in haar hotel gaat opeten. Ik koop daarom geen noodles. Terug op de filmlocatie gaan we op het terras zitten. Daar zit ik dan, naast de roze bloemen op een pittoresk terras met een helder blauwe ruisende zee naast mij, zoet droog brood en chips te eten, niet wetende waar ik ben en hoe ik naar huis ga. De assistente van Tony praat met een vrouw en ineens krijgt ze een ketel met kokend water aangereikt. Pfff, had dat nou 5 minuten eerder bedacht, dat je dat ging vragen, denk ik. Dus ik ga weer terug naar de supermarkt en haal ook een bakje noodles. Daar zit ik dan, naast de roze bloemen op een pittoresk terras met een helder blauwe ruisende zee naast mij, noodles te eten, niet wetende waar ik ben en hoe ik naar huis ga.

Ik heb geen leesboek bij me, geen oplader voor mijn telefoon en geen powerbank. Mijn telefoon is bijna leeg en ik vraag nog maar eens hoe laat we naar huis gaan. Misschien 21:00 is het antwoord. Maar moet ik dan nog acteren of kan ik gewoon zelf naar huis gaan. Volgens de assistente van Tony rijden hier geen taxi’s of bussen en ik durf het met mijn bijna lege telefoon ook niet te checken. Ik vraag om een oplader, maar die is er niet. Om mij op te vrolijken laat de assistente van Tony een filmpje zien van Charlie Puth. Het is zo grappig, dat zij al in een deuk ligt van het lachen en ik bezig ben met de oordopjes en de volumeknop, omdat ik het allemaal niet versta. Halverwege het filmpje heb ik de grap nog niet gehoord en zij zegt ‘grappig he’?

Ik voel me geïrriteerd en zeurderig worden, ik wil hier weg, zij lijkt te berusten in haar lot. Na een tijdje zegt ze, ‘jij hebt geluk’ (zo voelt dat niet), ik vraag ‘hoezo?’ Ze zegt ‘jij krijgt betaald voor deze avond’, (dat moet ik eerst nog zien). Ik zeg ‘jij toch ook.’ Ze zegt dat zij niet betaald krijgt, omdat er geen shooting is. Nou ja, ze zijn wel aan het opnemen, maar ik hoef niets te doen en omdat ze mij begeleidt en ik niets doe, krijgt zij niet betaald.

Ik wil hier weg. Ik kan niet tegen het wachten op niets. Om 21:00 en 22:00 vertrekken we niet. Volgens mij heeft niemand die chauffeur gebeld. Ik ga samen met de assistente van Tony een eindje lopen. Als we weer terug komen, wil ze naar het strand. Ik wil ook. Ik loop achter haar aan, maar er is nergens een trappetjes naar het strand. Ze is een heel aardig meisje, maar ze maakt me blij met een dooie mus en ik begin me nog meer te irriteren. Ik denk dan ga ik zelf wel op zoek naar een ingang naar het strand, maar ook ik kan die niet vinden. Gelukkig ben ik even alleen en even weg van haar. Ik wil hier weg, maar kan nergens heen. Ik maak me zorgen of ik überhaupt deze nacht nog wel thuis ga komen. Niemand geeft me duidelijke informatie.

De assistente van Tony vraagt hoe laat mijn laatste metro gaat. Ik zeg dat de laatste om 22:00 gaat, maar die haal ik dus niet meer. Ze zegt dat ik vanaf het metro station dan maar een Didi taxi moet nemen. Ik zeg dat ik daarvoor mijn telefoon nodig heb om te taxi te bestellen en te betalen en mijn batterij is bijna leeg. Ineens weet ze toch een oplaadkabel en haar eigen powerbank te regelen.

We gaan nog maar eens naar de supermarkt om iets te drinken halen. Als we terugkomen op de filmlocatie is iedereen ineens alles aan het inpakken en wordt de assistente van Tony meegesleurd door iemand, ze moet nu meekomen. Ze wijst een jongen aan die ik moet volgen. Ik prent snel zijn kleding in mijn geheugen, want anders weet ik zeker dat ik hem straks niet meer herken. We staan met een groepje mensen te wachten en lopen dan met z’n allen naar een bus aan het begin van de straat. Die bus stond er dus al de hele avond. Hebben ze me nu de gehele avond voor de gek gehouden en was het al de hele tijd de bedoeling dat ik met deze bus terug zou gaan. Het is 23:00 uur.

Als de anderen me bij het metro station bijna letterlijk in een taxi duwen, raak ik in een soort paniek. Ik moest toch een Didi taxi bestellen? Toch geen gewone taxi nemen? Hoe betaal ik deze chauffeur nu? Krijg ik het geld van de rit wel terug? Ik laat mijn adres zien aan de chauffeur. Ik wil al mijn vragen aan iemand stellen, maar niemand verstaat mij. Ik pak mijn spullen en stap weer uit. Ik wil even niet dat iemand zich met mij bemoeit. Ik kan heus wel zelf een Didi taxi bestellen. De anderen kijken me heel raar aan. Ik ben moe en geïrriteerd. Ik wil die andere mensen helemaal niet meer zien en besluit dan toch maar weer snel in de taxi te stappen om zo snel mogelijk weg te zijn van die mensen die ik helemaal niet ken. ‘Laat het los’, zeg ik tegen mezelf, ‘het komt wel goed.’ Om 1:00 ben ik thuis.

De volgende dag vraag ik zo kalm mogelijk op WeChat aan Tony of hij me nog nodig heeft. Hij gaat het navragen, maar ik krijg nooit antwoord. Ik krijg wel betaald, 500 yuan voor een avond niets doen. Geen 800 yuan, want ik heb immers niet geacteerd. De kosten voor de taxi krijg ik ook terug. Hij heeft me nog wel nodig voor een andere opname, maar de opname is ’s nachts en ik sla het af, want ik moet de volgende dag gewoon werken.