‘Winter’ in Shenzhen

Ik sta in de supermarkt voor het schap met azijn. Ik ben op zoek naar appelazijn, ik heb geen idee of ze dat hier hebben, maar ik kan altijd even gaan kijken. Een winkelmedewerkster komt naar me toe en vraagt: “Can you help me?”

“Eeuuh……(?).., well…, maybe you can help me. I am looking for apple vinegar”
“Apple? Vinegar?”
“Yes, apple vinegar”
“Juice, apple juice?”
“No, not apple juice, but apple vinegar. This here is all vinegar, right?”

Dan wil ze mijn boodschappenlijstje pakken, maar mijn boodschappenlijstje is in het Nederlands, dus daar staat geen apple vinegar op.

“We don’t have that.”
“Oh, okay, no problem, then I just take another one. “

Maar dan wijst ze met haar vinger een flesje aan, waar op het etiket appels staan afgebeeld en dus ja, ze hebben het toch.

De kinderen leren hier op school wel Engels, ze leren de taal vooral lezen en schrijven, alleen het leren spreken is wat lastig, als de lerares geen Engels spreekt. Daarom worden de lessen verdeeld in Engels (lezen en schrijven) en Engelse spreekvaardigheid. De winkelmedewerkster had mijn boodschappenlijstje, als ik het in het Engels had geschreven, wel kunnen lezen. Alleen toen ik begon te spreken werd het wat lastig.

Vorige week kwam er iemand van de organisatie langs om mij te observeren tijdens één van mijn lessen. Dat we beoordeeld worden, daar was ik van op de hoogte, maar wanneer ze komen is altijd een verrassing. Ik was niet zenuwachtig. De observator ging achterin de klas zitten en ik kon gewoon mijn les geven, dacht ik. Totdat er een collega binnenkwam, die zei dat ik even moest wachten. Er zou een andere lerares komen, die heel even ‘mijn’ klas wilde lenen. Het was een lerares van een andere school, want ik had haar nog niet eerder gezien. Ze legde de kinderen uit dat er op vrijdag een competitie zou zijn in lesgeven en dat de kinderen op vrijdag dit en dat moesten zeggen en dat ze alleen Engels mochten spreken. De kinderen kregen dus even snel wat instructies hoe ze zich moesten gedragen. Al met al duurde het 20 minuten en mijn observator zat nog steeds achter in de klas te wachten.
Na die 20 minuten kon ik eindelijk met mijn les beginnen. Ik had natuurlijk al een beetje ervaring met het inkorten van lessen, dus dit ging ook wel. Als feedback kreeg ik terug dat de interactie met de kinderen goed was. Als tips kreeg ik mee, dat ik toch beter een microfoon kon aanschaffen, want mijn stem is niet luid genoeg en het is beter voor mijn keel, om niet zo hard te schreeuwen en ik mocht wel wat meer video’s laten zien, ook in de kunstlessen.

Ik heb aan mijn leidinggevende gevraagd of ze een microfoon voor me wilde bestellen en ik heb het geld aan haar overgemaakt. Op dinsdag heb ik het voor het eerst uitgetest en ik kan wel zeggen, het werkt wel goed. Het is een head-set en de luidspreker heb ik om mijn middel hangen. Ik kan de volume behoorlijk hoog zetten, dus als de kinderen achterin de klas mij niet horen, draai ik de volume gewoon omhoog.

Deze week leer ik de kinderen in mijn kunstlessen over Vincent van Gogh. Ik heb aan het begin van de les een video laten zien over Van Gogh en aan het einde van de les laat ik een video zien, ‘the clean up song’. Tijdens de powerpoint presentatie vraag ik aan de kinderen wat ze zien in de schilderijen van Van Gogh. Ik kreeg direct een opmerking van Cindy. Ze zei “je lessen zijn anders.” Ze was daar blij mee, dat kon ik zien. Het bevalt mezelf eigenlijk ook wel. Niet meer alleen maar verven in mijn lessen, maar ook een stukje ‘kunstbeschouwing’ (dat is wel een heel duur woord voor die kleine smurfen). Alleen die ‘clean up song’ werkt nog niet, de kinderen kijken gehypnotiseerd naar het scherm en gaan daarna gewoon verder met verven. En als ik vraag of ze hun kwasten willen schoonmaken in de wasbak zeggen ze ‘nee’.

De ‘winter’ is begonnen. Zo zat ik op vrijdagavond om 22:00 nog in een hemdje buiten op een terras en had ik op maandag aan het einde van de dag witte vingertoppen van de kou. Was ik vorige week nog op zoek naar nieuwe sandalen (open schoenen), begrijp ik deze week ineens waarom er een wintercollectie in de winkels hangt. Op zaterdagavond koelde het ineens af. Er begon een fris windje te waaien. Toen we met een paar mensen nog wat gingen drinken in het park, had ik een vestje meegenomen, maar dat was eigenlijk te weinig, want ik had het voor het eerst koud. Op maandagochtend zag ik op mijn telefoon dat het buiten 18 graden was. Ik ging ervan uit dat de temperatuur nog wel iets omhoog zou gaan. Ik had wel iets met lange mouwen aangetrokken, maar mijn jas had ik niet meegenomen. In plaats van omhoog, daalde de temperatuur naar 16 graden en waaide er een koude wind. Mijn collega had het raam en de deur open gezet, dan kon het lekker doorwaaien. Om warm te blijven, dronk ik zoveel mogelijk thee, maar om die thee te halen, moest ik de galerij op en daar was het nog kouder. Ook toen ik, na al die koppen thee, steeds naar de wc moest, moest ik steeds naar buiten. Niet dat het in het kantoor zo warm was. Halverwege de ochtend heb ik alles al dicht gedaan. Ik had het vooral koud gekregen van het stil zitten.

Deze week zag ik in één lokaal dat er een raam ontbrak, als er dan een koude wind naar binnen waait, kun je toch beter je jas aanhouden in de klas. Gelukkig was het op dinsdag ietsje warmer. Deze winter is natuurlijk niet te vergelijken met de winters in het noorden, maar ik neem in het vervolg mijn jas en sjaal wel mee naar school.

Inmiddels heb ik begrepen dat de temperatuur in de maanden november en december nogal kan wisselen. Volgende week is het alweer 29 graden en ik heb net nieuwe (kerst)sloffen en een wollen dekbed aangeschaft. Mocht de echte ‘winter’ nog komen in januari, dan ben ik in ieder geval voorbereid.