Sristi village

Nog niet helemaal op de hoogte van het openbaar vervoer in India, sta ik aan de kant van de weg met mijn backpack op mijn rug en probeer ik via Uber een taxi te regelen. Want waarom zou ik eerst afreizen naar Pondicherry om daar een bus te pakken, terwijl mijn vrijwilligersadres slechts 30 kilometer verderop is.

Helaas komt er geen taxi op mijn oproep af. ‘Wat nu’, denk ik. Ik kan naar het bezoekerscentrum lopen waar alle tuktuk´s staan te wachten en toch via Pondicherry reizen of ik kan naar de hoofdweg lopen en daar gaan wachten op een bus. Ik kies voor het laatste.

Met mijn grote backpack op mijn rug en mijn koffer op wieltjes passeer ik gekleurde huizen en loslopende koeien en ontwijk ik koeienvlaaien. Na ongeveer één kilometer lopen, stopt er een man op een motor naast mij en hij vraagt of ik hulp nodig heb of een lift. Ik zeg dat een lift niet gaat lukken met die zware tassen, maar volgens de man is in Auroville alles mogelijk. Het legt mijn koffer op zijn tanktas en ik stap met mijn backpack achterop. “Niet te snel wegrijden” zeg ik, “want dan val ik achterover.”

Meneer brengt mij naar de hoofdweg. Hij vraagt hoe ik heet. “Ik ben Margon uit Nederland”, zeg ik. “Amai, ik ben van België”, zegt de man, “dus ik spreek een beetje Nederlands.” En met die woorden laat hij mij aan de kant van de weg staan. Ik moet de bus naar Mailam hebben, maar ik kan de namen op de bus niet lezen, omdat het bijna allemaal in Tamil staat geschreven. Elke bus houd ik aan en vraag Mailam, maar geen enkele bus gaat daarheen.


Wil je de rest van dit verhaal lezen, neem dan een kijkje op mijn nieuwe website: www.solivagant.nl