Wat doe ik hier eigenlijk

Met mijn benen zit ik onder een verwarmde tafel (kotatsu) met een deken tot aan mijn buik. Met een kromme rug probeer ik een verhaal te typen op mijn laptop. De stoel zonder poten die op de grond staat is niet geschikt voor dit soort werk aan zo’n tafeltje. Mijn benen staan in brand, mijn handen zijn steenkoud. Tijd voor thee.

Die verwarming gaat een tijdje uit en ik warm mijn handen aan de hete mok. Ineens vraag ik me af, wat doe ik hier eigenlijk?

Mark, de eigenaar van dit huis, is terug naar de stad om zijn werk als leraar weer op te pakken na de wintervakantie. Hij heeft aangegeven dat hij nog op zoek gaat naar een andere vrijwilliger voor mij, om mij gezelschap te houden, maar ik heb aangegeven dat dat niet nodig is. In mijn eentje vermaak ik me ook prima.

Tevens zie ik niet in wat een tweede vrijwilliger hier zou moeten doen. Als er al niet genoeg werk voor mij is, wat moeten we dan met z’n tweeën doen. Want Mark heeft wel gezegd dat ik vier uur per dag moet werken en dat hij ervan uitgaat dat ik dat ook ga doen op basis van goed vertrouwen.

Dan word ik altijd een beetje zenuwachtig. Ik wil zijn vertrouwen niet beschadigen en dus probeer ik mijn uiterste best te doen om de vier uur in de ochtend vol te maken. Ik voel me al schuldig als ik een kleine pauze neem. Haal die pauze later weer in, om toch vier uur vol te krijgen. Ook andere gedachten komen op, zoals; als ik vandaag al dit werk afmaak, wat ga ik morgen dan doen?

Mark is een man met wilde ideeën en geweldige dromen, maar een plan heeft hij niet. Hij is bezig met een ondergrondse kas, waarboven hij een dak wil bouwen. De muren bestaan uit keien uit de grond. Ik mag me bezig houden met de muur, maar ik kan de muur niet afmaken, want de houten dakconstructie, die in de muur verankerd gaat worden, moet nog behandeld worden met een beschermende laag, die hij blijkbaar niet in huis heeft.

Zijn auto heeft een kwaaltje. Hij rijdt nog wel, maar de remblokken moeten vervangen worden. Mark besteld nieuwe remblokken. Hij zet de auto op de krik, de remblokken blijken niet te passen. Eén wiel blijft de rest van mijn verblijf tegen de auto aanstaan en Mark kan geen latten en golfplaten voor het dak kopen. Daarmee zijn de werkzaamheden voor het dak ook van de baan.

Mark vraag of ik het houten dek van zijn veranda wil decoreren met een Jomo motief. Sierlijke zwarte lijnen, die tegenwoordig vooral als tatoeages worden gezet. Dat wil ik wel, maar hij laat me niet zien waar ik de houtbrander kan vinden, als hij die überhaupt al heeft.

Via de app stuur ik Mark een berichtje, wat voor werk ik nog meer kan doen? Alle andere klusjes, zoals onkruid wieden, plastic over de broccoli spannen en gras harken zijn inmiddels afgerond. Mark schrijft terug dat ik wel een video mag zoeken over aardperen. Hoe plant je een aardpeer.

Dan heb ik zoiets van, je bekijkt het maar. Nog drie dagen zal ik aan het werk ‘moeten’, maar iedereen weet dat het zoeken van een video op Youtube, geen vier uur duurt. Ik geef alleen de plantjes nog water en de rest van de tijd zit ik binnen te typen. Tijd dus om mijn schuldgevoel over niet vier uur werken van me af te werpen.

Co-workers kantoor

De visa voor India moet uitgeprint worden. Er stond nadrukkelijk op de website, dat ik de aanvraag voor het visa op papier moet meebrengen. Maar waar vind je een printer op het Japanse platteland? Mark weet een co-workers kantoor, twee stationnetjes naar het noorden.

Ik stuur de eigenaresse een berichtje dat ik graag een middag wil komen werken en iets uit wil printen.

Een frisse lichte ruimte met normale tafels en stoelen, valt als een warm welkom om mij heen. Ja, want warm is het er ook nog. Als je een kopje koffie of thee besteld, mag je hier de gehele dag werken. Ik typ verder aan mijn verhaal, zet foto’s over op een USB en maak een printje.

Als ik aan het einde van de middag sta te wachten op het donkere station, waar maar één keer in de twee uur een trein langskomt. Kijk ik naar de bergen die donker afsteken tegen de pastel blauwe lucht, die in het westen steeds donkerder wordt. De straatlantaarns zijn aan en de warme verlichting in een enkel huis gaat aan. De rest van de huizen zijn donker. Even vraag ik me weer af, wat doe ik hier eigenlijk? Ik weet niet waarom het gevoel ineens zo sterk is op dit station, maar omdat ik zo’n aangename middag heb gehad, besluit ik de week erna nog een keer te gaan.

Nieuwe website

Door al dat gepieker aan de kotatsu met een kop thee in mijn handen, heb ik besloten om zelf een website te maken voor mijn reisverslagen. Mijn persoonlijke blog wil ik aanpassen, niet meer van die lange lappen tekst van vier pagina's lang, maar kortere verslagen. Tevens wil ik mijn blog gaan uitbreiden met meer informatieve verslagen over reisbestemmingen en reisinspiratie.

Daarover later meer…..