Regen
Door: Margon
Blijf op de hoogte en volg Margon
08 Juni 2018 | China, Shenzhen
Het is zondagochtend en de wekker gaat om 7 uur. Ik heb de wekker expres wat vroeger gezet, maar ben zo lui en langzaam tijdens het ontbijt en dan is het ineens al na achten en moet ik mijn tas nog inpakken. Snel loop ik naar de bushalte en ik neem de eerste bus die mij naar het eerste de beste metro station kan brengen. Ik ben op weg naar een regendans-feestje. Het regendans-feest is georganiseerd door dezelfde organisatie als het Holi (color) festival. Er staat een bus te wachten in Bao’An Center en die bus zal ons in een uur naar de feestlocatie brengen.
Op een voetbalveld met kunstgras is een constructie gebouwd met buizen en pijpen, waar straks de regen uit zal gaan vallen. Deze regendans is geen rituele ceremoniële dans waarmee we regen proberen op te roepen. We gaan dus niet dansen in de hoop dat het binnenkort gaat regenen, maar we gaan dansen in kunstmatige regen, gewoon…… voor de leuk.
We dansen salsa, bachata en bollywood dansjes en we dansen op blote voeten. Het kunstgras is gloeiend heet onder de voeten, maar daar waar het nat is, is het redelijk te doen. Het water is koel en met een klein briesje koelt het een beetje af. Ik eet samosa’s en loempia’s en drink flesjes water leeg. We dansen van 11:00 tot 16:00 in de zon, door de verkoelende regen niet door hebbende dat onze huid aan het verbranden is.
Na afloop ploffen we als een stelletje rood verbrandde kreeften, moe en hongerig, neer op een terras, want van dansen krijg je trek. Ik bestel een spaghetti, een bananen-kiwi shake en nog maar weer een flesje water. Bij thuiskomst zie ik pas hoe rood ik ben. Ik had me slechts deels ingesmeerd met zonnebrand, maar het overgrote deel was ik vergeten in te smeren.
Twee dagen later blijkt dat we toch teveel hebben gedanst. Te gek, te hard, te enthousiast of wat dan ook, hebben we dan toch per ongeluk de regengod Pluvius aangeroepen? Er is een tyfoon op komst. Tyfoon Ewiniar komt eraan, de vierde in China dit jaar, maar voor mij de eerste. Heleen stuurt me als eerste een bericht, dat ze iets heeft gelezen over een tyfoon en ze schrijft dat ze lichtelijk opgewonden is over de komst van de tyfoon. Ik schrijf terug dat ik dat ook ben. Dan zie ik dat ik zelf ook een sms alert heb ontvangen op mijn telefoon over de tyfoon die in Shenzhen verwacht wordt op zaterdag 9 juni. Ik schrijf terug dat het jammer is dat de tyfoon pas in het weekend komt, want ik had gehoord dat als het erg slecht weer is, de scholen worden gesloten.
Een tyfoon gaat blijkbaar gepaard met regenachtig weer in het gebied daar rondom heen en op woensdagochtend regent het zo hard dat ik met natte schoenen en sokken op school aankom. ’s Middags is er weer een open class bijeenkomst georganiseerd, met als hoogtepunt de groepsfoto met de buitenlanders, waar ik absoluut geen zin in heb, maar waar ik dit keer niet onderuit lijk te kunnen komen, want onze collega’s gaan ook mee. Om 13:00 staan we bij de poort te wachten op het busje en komt het verontrustende nieuws over code rood. Code rood in Shenzhen betekent volgens James (mijn collega uit Amerika) dat de gehele stad op slot gaat. Er is kans op overstromingen en de metro stations kunnen overstromen en daarom gaat alles dicht. Er is dus code rood, maar nog niemand heeft gezegd dat de bijeenkomst is afgelast en dus stappen we gewoon in het busje. Na een kilometer te hebben gereden volgt dan toch het verlossende bericht, de bijeenkomst is afgelast. We gaan direct rechtsomkeert terug naar school. De school gaat dicht, er zullen dus geen kinderen op school komen en wij mogen ook naar huis. Heleen merkt ironisch op dat ze het jammer vind dat de bijeenkomst is afgelast, want het was zo’n goed leermoment geweest. Ik zeg dat ik graag thuis aan mijn lesson plannen ga werken, want daar is het stil en kan ik me beter concentreren. 10 meter verder zeg ik enthousiast tegen Heleen dat ik de voetmassage ga nemen die zij me had aangeraden. Maar wel pas nadat ik eerst een voorraad water en eten in huis heb gehaald, want we hebben allebei geen idee wat het betekent dat de stad op slot gaat. Moeten we een noodrantsoen aanleggen?
Nadat ik mijn water, groenten en laptop thuis heb gedropt, loop ik naar de andere kant van het gebouw en vraag om een voetmassage. Ik word naar een kamertje gebracht met een grote bruine leren lounge stoel en een voetenbank. Mevrouw vraagt welke voetmassage ik wil. Ik kies voor nummer 1. Ik heb dit nog nooit eerder gedaan, dus heb geen idee wat me te wachten staat. Mevrouw vraagt of ik wat wil drinken en ik zeg water. Ik doe mijn sandalen uit en ga alvast relaxed achterover in de grote stoel zitten. Het is een donkere kamer, matig verlicht, met beige behang met getekende Chinese landschappen in het bruin. De plafondlatten zijn wit met gouden randen. Er komt een jongen binnen die een buiging maakt. Ik maak vanuit die grote stoel een onhandige buiging terug. Dan komt er nog een jongen binnen die met een buiging water en een schoteltje met watermeloen op het tafeltje naast me zet.
Er wordt een grote teil met warme ‘thee’ voor mij op de grond gezet , waar ik mijn voeten in moet zetten, dan moet ik zelf op het voetenbankje gaan zitten en verrassend genoeg begint de voetmassage op mijn……. schouders.
Na mijn schouders worden mijn rug, armen en nek gemasseerd. Als mijn voeten goed ingeweekt zijn, gaat de jongen met zijn handen ook in de teil met theewater en voelt aan mijn voeten. Het kietelt een beetje en ik kan mijn lach nog maar net inhouden. Ik kijk voorzichtig door de spleetjes van mijn ogen, maar de jongen heeft zijn ogen dicht en lijkt heel serieus mijn voeten te bestuderen. Als ik mijn voeten vervolgens op het voetenbankje mag leggen (ik zit zelf inmiddels weer in de grote stoel). Ziet de jongen dat mijn voeten schilferig zijn aan de onderkant. Dat klopt, dat had ik zelf ook al gezien. Of ik misschien ook een pedicure wil. Ja, dat wil ik wel. Dus ik bestel er een pedicure behandeling bij. Met mesjes en raspjes haalt hij het afbladderende eelt onder mijn voeten vandaan en met een ander mesje werkt hij mijn nagels bij. Daarna begint de voetmassage. Het kietelt en doet op sommige plekken ongelofelijk pijn. In een reflex wil ik mijn voet wegtrekken uit zijn handen, maar ik probeer met al mijn kracht die reflex te negeren en mijn voet in zijn handen te laten rusten. Ik voel dat mijn gezicht vertrekt in allerlei rare uitdrukkingen van lachen, samen geknepen mond tot fronsende wenkbrauwen. Ik denk ‘man, knijp niet zo hard in mijn voeten’. De masseur merkt dat ik pijn heb en zegt dat het zo pijn doet, omdat ik last van mijn maag heb. Ik vraag wat het probleem dan is met mijn maag. Hij vertaald iets op zijn telefoon en het heeft te maken met spijsverteringsproblemen. Ik denk dat dit wel kan kloppen, want soms eet ik te laat, te snel of te veel en dan heb ik daarna buikpijn. Daar had ik als kind al last van.
Als ik na de massage buiten kom is er geen regen of tyfoon te bekennen. Het is zelfs gestopt met regenen en volgens mij is het zelfs al een tijdje droog, want de straat begint op te drogen. Ik vind het allemaal spannend en grappig en op donderdag hoopt iedereen op een nieuwe ‘code rood’, maar helaas, het blijft bij code geel. Er worden foto’s en filmpjes rondgestuurd van spuitende toiletten, ondergelopen straten, springende putdeksels en ondergelopen metrostation met rondzwemmende haaien (al is die laatste foto niet uit Shenzhen). Inmiddels heb ik plastic slippers aangeschaft, om door de waterstroompjes en plassen te kunnen lopen, zodat mijn schoenen en sandalen niet steeds nat worden. Mijn sandalen neem ik mee in mijn tas, zodat ik die op school kan dragen.
Op vrijdagochtend regent het keihard. Ik draag mijn rugtas op mijn buik, omdat ik hem dan beter kan beschermen onder de paraplu tegen het water. Ik loop naar de bushalte, het water spat op van alle kanten, de regen valt schuin uit de lucht en mijn broek wordt langzaam nat. Mijn bus rijdt net weg. Ik zal moeten wachten op de volgende. Een aantal mannen staat op het bankje om hun schoenen te sparen. Het regenwater stroomt naar de put, maar het is een behoorlijke stroom en als er een bus aan komt rijden, komt er een kleine golf onze kant op. Ik kan het niet helpen, maar ik moet er om lachen, mijn broek ik immers toch al nat, dus ik verzet geen stap. Als ik eindelijk in de bus zit, zie ik bij de andere bushaltes dat het water daar hoger staat. Ik blijf lachen en ik hoop weer op code rood vandaag.
‘Helaas’ hoorde ik vandaag tijdens de lunch dat de tyfoon afzwakt en al voorbij Shenzhen is getrokken. Misschien dat ik vanavond een kleine regendans in mijn woonkamer uitvoer, in de hoop op een nieuwe tyfoon.
Op een voetbalveld met kunstgras is een constructie gebouwd met buizen en pijpen, waar straks de regen uit zal gaan vallen. Deze regendans is geen rituele ceremoniële dans waarmee we regen proberen op te roepen. We gaan dus niet dansen in de hoop dat het binnenkort gaat regenen, maar we gaan dansen in kunstmatige regen, gewoon…… voor de leuk.
We dansen salsa, bachata en bollywood dansjes en we dansen op blote voeten. Het kunstgras is gloeiend heet onder de voeten, maar daar waar het nat is, is het redelijk te doen. Het water is koel en met een klein briesje koelt het een beetje af. Ik eet samosa’s en loempia’s en drink flesjes water leeg. We dansen van 11:00 tot 16:00 in de zon, door de verkoelende regen niet door hebbende dat onze huid aan het verbranden is.
Na afloop ploffen we als een stelletje rood verbrandde kreeften, moe en hongerig, neer op een terras, want van dansen krijg je trek. Ik bestel een spaghetti, een bananen-kiwi shake en nog maar weer een flesje water. Bij thuiskomst zie ik pas hoe rood ik ben. Ik had me slechts deels ingesmeerd met zonnebrand, maar het overgrote deel was ik vergeten in te smeren.
Twee dagen later blijkt dat we toch teveel hebben gedanst. Te gek, te hard, te enthousiast of wat dan ook, hebben we dan toch per ongeluk de regengod Pluvius aangeroepen? Er is een tyfoon op komst. Tyfoon Ewiniar komt eraan, de vierde in China dit jaar, maar voor mij de eerste. Heleen stuurt me als eerste een bericht, dat ze iets heeft gelezen over een tyfoon en ze schrijft dat ze lichtelijk opgewonden is over de komst van de tyfoon. Ik schrijf terug dat ik dat ook ben. Dan zie ik dat ik zelf ook een sms alert heb ontvangen op mijn telefoon over de tyfoon die in Shenzhen verwacht wordt op zaterdag 9 juni. Ik schrijf terug dat het jammer is dat de tyfoon pas in het weekend komt, want ik had gehoord dat als het erg slecht weer is, de scholen worden gesloten.
Een tyfoon gaat blijkbaar gepaard met regenachtig weer in het gebied daar rondom heen en op woensdagochtend regent het zo hard dat ik met natte schoenen en sokken op school aankom. ’s Middags is er weer een open class bijeenkomst georganiseerd, met als hoogtepunt de groepsfoto met de buitenlanders, waar ik absoluut geen zin in heb, maar waar ik dit keer niet onderuit lijk te kunnen komen, want onze collega’s gaan ook mee. Om 13:00 staan we bij de poort te wachten op het busje en komt het verontrustende nieuws over code rood. Code rood in Shenzhen betekent volgens James (mijn collega uit Amerika) dat de gehele stad op slot gaat. Er is kans op overstromingen en de metro stations kunnen overstromen en daarom gaat alles dicht. Er is dus code rood, maar nog niemand heeft gezegd dat de bijeenkomst is afgelast en dus stappen we gewoon in het busje. Na een kilometer te hebben gereden volgt dan toch het verlossende bericht, de bijeenkomst is afgelast. We gaan direct rechtsomkeert terug naar school. De school gaat dicht, er zullen dus geen kinderen op school komen en wij mogen ook naar huis. Heleen merkt ironisch op dat ze het jammer vind dat de bijeenkomst is afgelast, want het was zo’n goed leermoment geweest. Ik zeg dat ik graag thuis aan mijn lesson plannen ga werken, want daar is het stil en kan ik me beter concentreren. 10 meter verder zeg ik enthousiast tegen Heleen dat ik de voetmassage ga nemen die zij me had aangeraden. Maar wel pas nadat ik eerst een voorraad water en eten in huis heb gehaald, want we hebben allebei geen idee wat het betekent dat de stad op slot gaat. Moeten we een noodrantsoen aanleggen?
Nadat ik mijn water, groenten en laptop thuis heb gedropt, loop ik naar de andere kant van het gebouw en vraag om een voetmassage. Ik word naar een kamertje gebracht met een grote bruine leren lounge stoel en een voetenbank. Mevrouw vraagt welke voetmassage ik wil. Ik kies voor nummer 1. Ik heb dit nog nooit eerder gedaan, dus heb geen idee wat me te wachten staat. Mevrouw vraagt of ik wat wil drinken en ik zeg water. Ik doe mijn sandalen uit en ga alvast relaxed achterover in de grote stoel zitten. Het is een donkere kamer, matig verlicht, met beige behang met getekende Chinese landschappen in het bruin. De plafondlatten zijn wit met gouden randen. Er komt een jongen binnen die een buiging maakt. Ik maak vanuit die grote stoel een onhandige buiging terug. Dan komt er nog een jongen binnen die met een buiging water en een schoteltje met watermeloen op het tafeltje naast me zet.
Er wordt een grote teil met warme ‘thee’ voor mij op de grond gezet , waar ik mijn voeten in moet zetten, dan moet ik zelf op het voetenbankje gaan zitten en verrassend genoeg begint de voetmassage op mijn……. schouders.
Na mijn schouders worden mijn rug, armen en nek gemasseerd. Als mijn voeten goed ingeweekt zijn, gaat de jongen met zijn handen ook in de teil met theewater en voelt aan mijn voeten. Het kietelt een beetje en ik kan mijn lach nog maar net inhouden. Ik kijk voorzichtig door de spleetjes van mijn ogen, maar de jongen heeft zijn ogen dicht en lijkt heel serieus mijn voeten te bestuderen. Als ik mijn voeten vervolgens op het voetenbankje mag leggen (ik zit zelf inmiddels weer in de grote stoel). Ziet de jongen dat mijn voeten schilferig zijn aan de onderkant. Dat klopt, dat had ik zelf ook al gezien. Of ik misschien ook een pedicure wil. Ja, dat wil ik wel. Dus ik bestel er een pedicure behandeling bij. Met mesjes en raspjes haalt hij het afbladderende eelt onder mijn voeten vandaan en met een ander mesje werkt hij mijn nagels bij. Daarna begint de voetmassage. Het kietelt en doet op sommige plekken ongelofelijk pijn. In een reflex wil ik mijn voet wegtrekken uit zijn handen, maar ik probeer met al mijn kracht die reflex te negeren en mijn voet in zijn handen te laten rusten. Ik voel dat mijn gezicht vertrekt in allerlei rare uitdrukkingen van lachen, samen geknepen mond tot fronsende wenkbrauwen. Ik denk ‘man, knijp niet zo hard in mijn voeten’. De masseur merkt dat ik pijn heb en zegt dat het zo pijn doet, omdat ik last van mijn maag heb. Ik vraag wat het probleem dan is met mijn maag. Hij vertaald iets op zijn telefoon en het heeft te maken met spijsverteringsproblemen. Ik denk dat dit wel kan kloppen, want soms eet ik te laat, te snel of te veel en dan heb ik daarna buikpijn. Daar had ik als kind al last van.
Als ik na de massage buiten kom is er geen regen of tyfoon te bekennen. Het is zelfs gestopt met regenen en volgens mij is het zelfs al een tijdje droog, want de straat begint op te drogen. Ik vind het allemaal spannend en grappig en op donderdag hoopt iedereen op een nieuwe ‘code rood’, maar helaas, het blijft bij code geel. Er worden foto’s en filmpjes rondgestuurd van spuitende toiletten, ondergelopen straten, springende putdeksels en ondergelopen metrostation met rondzwemmende haaien (al is die laatste foto niet uit Shenzhen). Inmiddels heb ik plastic slippers aangeschaft, om door de waterstroompjes en plassen te kunnen lopen, zodat mijn schoenen en sandalen niet steeds nat worden. Mijn sandalen neem ik mee in mijn tas, zodat ik die op school kan dragen.
Op vrijdagochtend regent het keihard. Ik draag mijn rugtas op mijn buik, omdat ik hem dan beter kan beschermen onder de paraplu tegen het water. Ik loop naar de bushalte, het water spat op van alle kanten, de regen valt schuin uit de lucht en mijn broek wordt langzaam nat. Mijn bus rijdt net weg. Ik zal moeten wachten op de volgende. Een aantal mannen staat op het bankje om hun schoenen te sparen. Het regenwater stroomt naar de put, maar het is een behoorlijke stroom en als er een bus aan komt rijden, komt er een kleine golf onze kant op. Ik kan het niet helpen, maar ik moet er om lachen, mijn broek ik immers toch al nat, dus ik verzet geen stap. Als ik eindelijk in de bus zit, zie ik bij de andere bushaltes dat het water daar hoger staat. Ik blijf lachen en ik hoop weer op code rood vandaag.
‘Helaas’ hoorde ik vandaag tijdens de lunch dat de tyfoon afzwakt en al voorbij Shenzhen is getrokken. Misschien dat ik vanavond een kleine regendans in mijn woonkamer uitvoer, in de hoop op een nieuwe tyfoon.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
