Schoolreisje
Door: Margon
Blijf op de hoogte en volg Margon
28 Maart 2018 | China, Shenzhen
Daar gingen we dan, op schoolreisje. Om 8:00 vertrekken we, werd mij verteld. Dus ik was extra vroeg naar school gekomen, om te kunnen ontbijten op school, want als ik thuis zou ontbijten wist ik zeker dat ik te laat zou komen (want ik kom elke dag pas na 8:00 aan). Om 7:50 ging ik op zoek naar de bussen. Ik vond ze aan de voorkant van de school. Meer dan 20 bussen telde ik, maar nog geen leerling te bekennen…….
De dag ervoor werd mij verteld dat ik op dinsdag niet op school hoefde te komen, omdat de groepen 1, 2 en 3 op schoolreisje zouden gaan. Ik kreeg dus een vrije dag. Ik was echter nieuwsgierig naar zo’n schoolreisje en gaf aan dat ik wel mee wilde. Dat mocht wel. We zouden naar Guangming Farm gaan, met van elke groep 6 klassen. Dat zijn dus 18 klassen, met ongeveer 50 kinderen per klas, dat zijn dan ongeveer 900 kinderen (waarschijnlijk zelfs iets meer).
Net voor half negen kwamen de klassen dan één voor één aangelopen. Met een klassenleider voorop met een klassenbord in de hand, de leerlingen marcheerden er netjes achteraan. Op zo’n dag worden er begeleiders ingehuurd, die de kinderen in de gaten houden en rondleiden over de boerderij en speeltuin. Elke klas kreeg twee begeleiders, met rode hesjes en een microfoon. De kinderen waren zo blij om mij te zien, ze zwaaiden en schreeuwden en ik was blij om op schoolreisje te gaan, dus ik zwaaide terug naar iedereen.
Ik had vooraf nog willen vragen of ik zelf ook lunch ofzo moest meenemen, maar ik dacht dat dat wel geregeld zou worden. Toen de kinderen door hadden dat ik ook mee ging op reis, sleepten ze me mee naar een bus. Ik kreeg een Yakult van een meisje in mijn handen gedrukt en koekjes van iemand anders. Maar ik mocht die bus niet in, want de andere leraressen wisten van niets. Er moest eerst overlegd worden in welke bus ik mocht zitten. Uiteindelijk mocht ik toch mee in een andere bus, daar kreeg ik nog een paar snoepjes en cakejes toegestopt en zo ging het de gehele ochtend door. Die kinderen hadden hun rugzakken vol met snoep en snacks en dat wilden ze allemaal met mij delen. Koekjes, cakejes, chips, zeewier blaadjes, ik kreeg alles door elkaar heen. Alles wat in de verpakking zat, stopte ik eerst in mijn tas.
Toen ik later ergens zat te pauzeren en alle verpakkingen van de kinderen open werden getrokken, kreeg ik het rechtstreeks aangereikt, zoutige zoetjes, zoetige zoutjes, zeewier met suiker, chips, zoute stokjes, chocolade, aardappel koekjes met zeewier en nog meer chocolade, tussendoor werd er een Skittle in mijn mond gestopt. Ik kreeg nog meer Skittles aangereikt en nog meer zoutjes, nog een cakeje, waarvan ik zei dat ik die eigenlijk niet wilde, ik had al zoveel gegeten, maar nee, dat cakeje mocht ik niet teruggeven. Toen heb ik mijn eigen tas maar geleegd, want alles wat daarin was verdwenen zou ik toch niet meer opeten. Toen er een jongetje langs kwam gelopen die al twee dagen ‘Banana’ tegen mij zei……..
By the way, had ik al een keer verteld dat mijn Chinese naam Mango (Mang guo) is. Ik heb die naam gekregen van mijn collega Cindy, omdat Mango blijkbaar het enige woord is dat het meest op Margon lijkt. Al noemen sommige me soms ‘Appel’ (Ping guo), omdat ik nogal snel rood aanloop, bijvoorbeeld als ik bloos, het koud en/of warm heb of als ik op de kop heb gestaan. Chinese mensen hebben daar geen last van, van rood aanlopen, dus de kinderen kijken me af en toe heel raar aan als ik een rood gezicht heb (Teacher, teacher, your face is red).
Maar ik dwaal af, er was dus een jongen die ‘Banana’ naar me riep, omdat hij de vorige dag een banaan in mijn tas had gezien, dus ik stopte snel een stuk chocola in zijn mond (dan hield ‘ie zich in ieder geval stil). Ik deelde mijn pas verworven snacks op mijn beurt weer met anderen. Met 900 kinderen, zien ze toch niet dat wat ik net heb aangenomen, alweer weggeef. Ik gaf aan dat ik vol zat, ik legde mijn hand op mijn buik, om te verduidelijken wat ik bedoelde. Daarop werden er vele handen op mijn buik gelegd en moest ik natuurlijk even de buiken van de kinderen voelen. De conclusie was, dat er nog wel wat bij kon.
We waren op een soort demo boerderij met speeltuin. Mij was verteld dat alle melk die gedronken wordt in Shenzhen uit Guangming komt (en ik dacht ook specifiek van deze boerderij). Maar ik denk dat er een miscommunicatie was, want ik zag maar 1 koe en een paar kalfjes en die ene koe werd met de hand gemolken ter demonstratie voor de kinderen. Voor de rest hadden ze veel tuinen met groente en fruit. Deze demo boerderij was bedoeld om de kinderen uit de stad kennis te laten maken met waar hun voedsel vandaan komt.
Er waren wel veel paarden. Ik wilde eigenlijk wel gaan paardrijden, maar dat zat niet in het programma. Daarnaast waren er varkens en honden, maar die werden niet gebruikt voor demo klassen, maar voor het vermaak, tijdens een dierenshow. Eerst waren er honden die kunstjes deden, daarna een geit en een aap en daarna werden er een paar varkens van een springplank ‘afgeduwd’ (bijna eraf geschopt) het water in. De kinderen vonden het geweldig.
Er kwam een meisje naar mij toe en ze vroeg ‘weet je nog hoe ik heet?’ Ik zei ‘nee, sorry. Er zijn zoveel kinderen, dat kan ik allemaal niet onthou......” Verontwaardigd zei ze, ‘ik heet Kate.’
“Lieve Kate,
Ik geloof je meteen als je zegt dat je Kate heet,
maar ik heb geen idee in welke klas je zit.
Ik herken je niet, met je lange zwarte haren
en je blauwe uniform, lijk je op de meeste andere meisjes
En dan hebben ze jullie vandaag ook nog allemaal hetzelfde rode petje gegeven.
Als er over 5 minuten een meisje voor me zou staan en zou vragen ‘weet je nog hoe ik heet’, zou ik gaan twijfelen of jij het bent of een ander meisje”
Ik had me aan het begin van de dag aangesloten bij één klas,dat leek me het handigst. Naast de twee begeleiders, liepen er nog twee leraressen mee en ik. Al was ik niet echt geschikt als begeleider. Want ik herkende mijn groep niet eens, ik was ze zelfs een keer kwijt. Ik was overigens wel heel goed in het openmaken van flesjes water de gehele dag.
Halverwege de dag loop ik een rondje met mijn contact persoon (Sophi) van school. Ze verteld me dat ze ook van het platteland komt, maar bij de koeienstal zegt ze dat het er niet lekker ruikt. Ik ruik juist een hele bekende geur van koeien en mest, de bekende boerderijgeur. Ik zeg dat deze geur me juist aan ‘thuis’ doet denken.
Daarna was het tijd voor de lunch. Piepschuimen bakjes eten werden aangevoerd (te vergelijken met vliegtuig eten). Ik at mijn lunch aan een picknicktafel met een stel kinderen. We kregen rijst, wortels, vleesballetjes en een kippenpoot (drumstick). Ik ruilde mijn vleesballetjes om voor wortel. Altijd handig als je met kinderen zit te eten.
Eén jongetje hield de hele dag mijn hand vast, zo schattig. Ik herken het ventje uit mijn kunstlessen uit grade 2, maar weet niet zijn naam. Hij spreekt bijna geen Engels, in de klas ook niet. Hij blijft altijd maar Chinees tegen mij praten en ik zeg dan ‘aha’, ‘okay’ of ‘really?’. En dat zegt hij ‘Yes’. Aan de andere hand wisselden de kinderen steeds. De begeleiders moesten de kinderen regelmatig tellen. Stond ik op een gegeven moment tussen de kinderen die blijkbaar weer geteld werden (had ik even niet door). Ik stond daar met aan elke hand een kind, werd er ineens tegen mijn gezegd. ‘Margon, je moet nu even niet met de kinderen spelen’ (nou ja zeg). Die kinderen moesten tijdens het tellen netjes in twee rijen staan en dan ook stil blijven staan. Dat ging niet elke keer goed, want ze bewegen nogal veel.
Op de boerderij stond ook een kraampje met speelgoed. Ik kocht daar een koker met belleblaas. (Ik was ook even weer kind en vind bellenblazen gewoon leuk). Toen een van de jongens dat zag noemde hij mij baby. Blijkbaar is bellenblaas voor baby’s. Je was pas echt stoer als je hier een miniatuur van de Eiffeltoren kocht. En er waren echt veel kinderen die een miniatuur van de Eiffeltoren kochten of een Eiffeltoren in een plastic piramidevorm met gouden glitters. Ik heb even mijn wenkbrauwen opgetrokken,waarom zou je een miniatuur van de Eiffeltoren verkopen op een demo boerderij in Shenzhen, China????? Waarschijnlijk omdat het gewoon goed verkoopt.
En toen was het tijd voor de terugreis. Meerdere bussen die elkaar links en rechts inhaalden op de vijfbaans weg en ik maar zwaaien naar alle kindjes in de andere bussen. Ik heb er nog een video van gemaakt. Ik krijg nog steeds een glimlach op mijn gezicht als ik al die vrolijke gezichtjes zie. Al lagen sommige kinderen al helemaal voor pampus, tegen het raam aan, met hun mondjes open, te slapen.
Twee dagen later sta ik voor de klas. Ik vraag wie er allemaal naar Guangming Farm is geweest en met mijn grootste glimlach vraag ik ‘en vond je het leuk?’ Eén meisje zegt ‘nee’. Ik denk dat ze mijn vraag niet goed heeft verstaan. Ik vraag ‘waarom niet?’ Ze knijpt haar neus dicht.... met andere woorden, het stonk.
De dag ervoor werd mij verteld dat ik op dinsdag niet op school hoefde te komen, omdat de groepen 1, 2 en 3 op schoolreisje zouden gaan. Ik kreeg dus een vrije dag. Ik was echter nieuwsgierig naar zo’n schoolreisje en gaf aan dat ik wel mee wilde. Dat mocht wel. We zouden naar Guangming Farm gaan, met van elke groep 6 klassen. Dat zijn dus 18 klassen, met ongeveer 50 kinderen per klas, dat zijn dan ongeveer 900 kinderen (waarschijnlijk zelfs iets meer).
Net voor half negen kwamen de klassen dan één voor één aangelopen. Met een klassenleider voorop met een klassenbord in de hand, de leerlingen marcheerden er netjes achteraan. Op zo’n dag worden er begeleiders ingehuurd, die de kinderen in de gaten houden en rondleiden over de boerderij en speeltuin. Elke klas kreeg twee begeleiders, met rode hesjes en een microfoon. De kinderen waren zo blij om mij te zien, ze zwaaiden en schreeuwden en ik was blij om op schoolreisje te gaan, dus ik zwaaide terug naar iedereen.
Ik had vooraf nog willen vragen of ik zelf ook lunch ofzo moest meenemen, maar ik dacht dat dat wel geregeld zou worden. Toen de kinderen door hadden dat ik ook mee ging op reis, sleepten ze me mee naar een bus. Ik kreeg een Yakult van een meisje in mijn handen gedrukt en koekjes van iemand anders. Maar ik mocht die bus niet in, want de andere leraressen wisten van niets. Er moest eerst overlegd worden in welke bus ik mocht zitten. Uiteindelijk mocht ik toch mee in een andere bus, daar kreeg ik nog een paar snoepjes en cakejes toegestopt en zo ging het de gehele ochtend door. Die kinderen hadden hun rugzakken vol met snoep en snacks en dat wilden ze allemaal met mij delen. Koekjes, cakejes, chips, zeewier blaadjes, ik kreeg alles door elkaar heen. Alles wat in de verpakking zat, stopte ik eerst in mijn tas.
Toen ik later ergens zat te pauzeren en alle verpakkingen van de kinderen open werden getrokken, kreeg ik het rechtstreeks aangereikt, zoutige zoetjes, zoetige zoutjes, zeewier met suiker, chips, zoute stokjes, chocolade, aardappel koekjes met zeewier en nog meer chocolade, tussendoor werd er een Skittle in mijn mond gestopt. Ik kreeg nog meer Skittles aangereikt en nog meer zoutjes, nog een cakeje, waarvan ik zei dat ik die eigenlijk niet wilde, ik had al zoveel gegeten, maar nee, dat cakeje mocht ik niet teruggeven. Toen heb ik mijn eigen tas maar geleegd, want alles wat daarin was verdwenen zou ik toch niet meer opeten. Toen er een jongetje langs kwam gelopen die al twee dagen ‘Banana’ tegen mij zei……..
By the way, had ik al een keer verteld dat mijn Chinese naam Mango (Mang guo) is. Ik heb die naam gekregen van mijn collega Cindy, omdat Mango blijkbaar het enige woord is dat het meest op Margon lijkt. Al noemen sommige me soms ‘Appel’ (Ping guo), omdat ik nogal snel rood aanloop, bijvoorbeeld als ik bloos, het koud en/of warm heb of als ik op de kop heb gestaan. Chinese mensen hebben daar geen last van, van rood aanlopen, dus de kinderen kijken me af en toe heel raar aan als ik een rood gezicht heb (Teacher, teacher, your face is red).
Maar ik dwaal af, er was dus een jongen die ‘Banana’ naar me riep, omdat hij de vorige dag een banaan in mijn tas had gezien, dus ik stopte snel een stuk chocola in zijn mond (dan hield ‘ie zich in ieder geval stil). Ik deelde mijn pas verworven snacks op mijn beurt weer met anderen. Met 900 kinderen, zien ze toch niet dat wat ik net heb aangenomen, alweer weggeef. Ik gaf aan dat ik vol zat, ik legde mijn hand op mijn buik, om te verduidelijken wat ik bedoelde. Daarop werden er vele handen op mijn buik gelegd en moest ik natuurlijk even de buiken van de kinderen voelen. De conclusie was, dat er nog wel wat bij kon.
We waren op een soort demo boerderij met speeltuin. Mij was verteld dat alle melk die gedronken wordt in Shenzhen uit Guangming komt (en ik dacht ook specifiek van deze boerderij). Maar ik denk dat er een miscommunicatie was, want ik zag maar 1 koe en een paar kalfjes en die ene koe werd met de hand gemolken ter demonstratie voor de kinderen. Voor de rest hadden ze veel tuinen met groente en fruit. Deze demo boerderij was bedoeld om de kinderen uit de stad kennis te laten maken met waar hun voedsel vandaan komt.
Er waren wel veel paarden. Ik wilde eigenlijk wel gaan paardrijden, maar dat zat niet in het programma. Daarnaast waren er varkens en honden, maar die werden niet gebruikt voor demo klassen, maar voor het vermaak, tijdens een dierenshow. Eerst waren er honden die kunstjes deden, daarna een geit en een aap en daarna werden er een paar varkens van een springplank ‘afgeduwd’ (bijna eraf geschopt) het water in. De kinderen vonden het geweldig.
Er kwam een meisje naar mij toe en ze vroeg ‘weet je nog hoe ik heet?’ Ik zei ‘nee, sorry. Er zijn zoveel kinderen, dat kan ik allemaal niet onthou......” Verontwaardigd zei ze, ‘ik heet Kate.’
“Lieve Kate,
Ik geloof je meteen als je zegt dat je Kate heet,
maar ik heb geen idee in welke klas je zit.
Ik herken je niet, met je lange zwarte haren
en je blauwe uniform, lijk je op de meeste andere meisjes
En dan hebben ze jullie vandaag ook nog allemaal hetzelfde rode petje gegeven.
Als er over 5 minuten een meisje voor me zou staan en zou vragen ‘weet je nog hoe ik heet’, zou ik gaan twijfelen of jij het bent of een ander meisje”
Ik had me aan het begin van de dag aangesloten bij één klas,dat leek me het handigst. Naast de twee begeleiders, liepen er nog twee leraressen mee en ik. Al was ik niet echt geschikt als begeleider. Want ik herkende mijn groep niet eens, ik was ze zelfs een keer kwijt. Ik was overigens wel heel goed in het openmaken van flesjes water de gehele dag.
Halverwege de dag loop ik een rondje met mijn contact persoon (Sophi) van school. Ze verteld me dat ze ook van het platteland komt, maar bij de koeienstal zegt ze dat het er niet lekker ruikt. Ik ruik juist een hele bekende geur van koeien en mest, de bekende boerderijgeur. Ik zeg dat deze geur me juist aan ‘thuis’ doet denken.
Daarna was het tijd voor de lunch. Piepschuimen bakjes eten werden aangevoerd (te vergelijken met vliegtuig eten). Ik at mijn lunch aan een picknicktafel met een stel kinderen. We kregen rijst, wortels, vleesballetjes en een kippenpoot (drumstick). Ik ruilde mijn vleesballetjes om voor wortel. Altijd handig als je met kinderen zit te eten.
Eén jongetje hield de hele dag mijn hand vast, zo schattig. Ik herken het ventje uit mijn kunstlessen uit grade 2, maar weet niet zijn naam. Hij spreekt bijna geen Engels, in de klas ook niet. Hij blijft altijd maar Chinees tegen mij praten en ik zeg dan ‘aha’, ‘okay’ of ‘really?’. En dat zegt hij ‘Yes’. Aan de andere hand wisselden de kinderen steeds. De begeleiders moesten de kinderen regelmatig tellen. Stond ik op een gegeven moment tussen de kinderen die blijkbaar weer geteld werden (had ik even niet door). Ik stond daar met aan elke hand een kind, werd er ineens tegen mijn gezegd. ‘Margon, je moet nu even niet met de kinderen spelen’ (nou ja zeg). Die kinderen moesten tijdens het tellen netjes in twee rijen staan en dan ook stil blijven staan. Dat ging niet elke keer goed, want ze bewegen nogal veel.
Op de boerderij stond ook een kraampje met speelgoed. Ik kocht daar een koker met belleblaas. (Ik was ook even weer kind en vind bellenblazen gewoon leuk). Toen een van de jongens dat zag noemde hij mij baby. Blijkbaar is bellenblaas voor baby’s. Je was pas echt stoer als je hier een miniatuur van de Eiffeltoren kocht. En er waren echt veel kinderen die een miniatuur van de Eiffeltoren kochten of een Eiffeltoren in een plastic piramidevorm met gouden glitters. Ik heb even mijn wenkbrauwen opgetrokken,waarom zou je een miniatuur van de Eiffeltoren verkopen op een demo boerderij in Shenzhen, China????? Waarschijnlijk omdat het gewoon goed verkoopt.
En toen was het tijd voor de terugreis. Meerdere bussen die elkaar links en rechts inhaalden op de vijfbaans weg en ik maar zwaaien naar alle kindjes in de andere bussen. Ik heb er nog een video van gemaakt. Ik krijg nog steeds een glimlach op mijn gezicht als ik al die vrolijke gezichtjes zie. Al lagen sommige kinderen al helemaal voor pampus, tegen het raam aan, met hun mondjes open, te slapen.
Twee dagen later sta ik voor de klas. Ik vraag wie er allemaal naar Guangming Farm is geweest en met mijn grootste glimlach vraag ik ‘en vond je het leuk?’ Eén meisje zegt ‘nee’. Ik denk dat ze mijn vraag niet goed heeft verstaan. Ik vraag ‘waarom niet?’ Ze knijpt haar neus dicht.... met andere woorden, het stonk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
