En............. weer door

Mijn verjaardag viel op een donderdag. Dat is enige dag in de week waarop ik het eerste lesuur al les moet geven. Ik had een traktatie voor mijn collega’s meegenomen, maar had nog niet gezegd dat ik jarig was.
Omdat ik nog niet echt het gevoel had dat ik jarig was, liet ik de kinderen ‘happy birthday’ voor me zingen, dat liedje kenden ze wel. De eerste twee lessen gaf ik les, om daarna terug te keren naar mijn kantoor. Spontaan begon Eric een verjaardagsliedje te zingen en ik trakteerde op mini Snickers in mijn kantoor en mijn collega’s in de andere kantoren.
Ik zat rustig wat muziek te luisteren, toen er ineens allemaal kinderen binnen kwamen stormen met tekeningen. Ze wensten me allemaal een goede verjaardag (forever young and beautiful) en fijne kerstdagen en ik vroeg me af hoe deze kinderen wisten dat ik jarig was. Ik herkende een deel van de tekeningen van de les van de dag ervoor. Ik vond het zo schattig en ik heb ze een grote groepsknuffel gegeven. Toen voelde ik me pas echt jarig.

’s Avonds ging ik met Heleen een hapje eten bij Rustic Kitchen. Het was ontzettend gezellig, we zaten met de andere gasten aan een tafel lekker te eten en te kletsen. Vivian had een apple crumble taart voor ons gebakken en ik mocht het kaarsje uitblazen. Het was een leuke dag geweest.

Op vrijdag had ik Dzordze, Daniel en Heleen uitgenodigd voor mijn verjaardag om gezellig te kletsen en om pop-art te komen schilderen. Ik had bier, kaasblokjes en oranje tomaatjes gehaald. Het was een rustige avond, maar wel heel gezellig.

Op zaterdag had ik overdag een afspraak om daarna weer terug te reizen naar Fuyong voor een kerst buffet met mijn collega Cindy en haar gezin en vrienden. Ik was ruim op tijd bij het metro station waar we hadden afgesproken. Cindy had me gevraagd om te wachten bij uitgang C en dat deed ik. Ze belde en vroeg “waar ben je? Ik zie je niet.” Ik zei “ik zit bij uitgang C.” Ik stuurde haar foto’s van waar ik was (er is maar één uitgang C). Zij stuurde ook een foto, daarop zag ik dat ze nog boven stond ook bij uitgang C, (ik stond beneden en buiten). Ze zei dat ik moest blijven waar ik was. Zo ver was uitgang C niet van uitgang C. Maar Cindy besloot om het metro station te verlaten bij uitgang D en om vervolgens terug te rennen om mij op te halen bij uitgang C. Om vervolgens samen terug te lopen naar uitgang B waar de auto geparkeerd stond (vrouwen logica). Ik dacht dat ik bij uitgang C moest wachten, omdat we zouden gaan fietsen, maar ze had een hele grote auto van haar man bij zich, waar ze helemaal niet bij leek te passen met haar kleine gestalte. Op weg naar het restaurant wist ze ook niet waar ze naartoe moest, dus ik wees haar de weg, maar omdat ik nog steeds geen Chinees spreek, kwam mijn aanwijzing om rechts af te slaan iets te laat aan, maar dat maakt hier niets uit. Ze remde en keerde de auto midden op de weg. De rest van het verkeer remde gelukkig ook. Het was een rustig buffet met lekker eten en ik heb nog drie bekers gewonnen door een kerstliedje te zingen. Ik vond het reuze gezellig. Na het eten liep de zaal al snel leeg en bracht Cindy mij ook weer naar huis met de auto. Ze vroeg nog wel aan mij “Margon, waar hebben we de auto geparkeerd”. Toen dacht ik ‘inderdaad een echte vrouw.’

Op zondag had ik overdag weer een afspraak in de stad om daarna direct door te reizen naar een kerst BBQ op een dakterras. De BBQ was speciaal verzet naar 16:00, voor iemand die wat verder weg woonde en op tijd weer naar huis moest, maar toen Maaike en ik daar aankwamen, was er nog niemand en waren de voorbereidingen nog in volle gang en dus mochten wij ook helpen met het voorbereiden, namelijk het opblazen van ballonnen om het dakterras te versieren. Dat vond ik wel leuk om te doen. Ik had ook wat ballonnen opgeblazen voor beneden, zodat de andere gasten de ballonnen konden volgen en het huis konden vinden, maar die ballonnen waren later alweer ‘gestolen’ door een meisje. Er stond een prachtig gedekte tafel op het dakterras. De Chinese gasten zaten rechtstreeks aan de BBQ te BBQ-en en de buitenlandse gasten aten aan de tafel. We hebben nog salsa gedanst op het dakterras en ik ben ’s avonds met de taxi weer naar huis gegaan.

Op eerste kerstdag hadden we een vrije dag gekregen. Dat is niet een gebruikelijke vrij dag, maar wij als buitenlandse leraren hadden wel een vrije dag gekregen. Ik was ’s ochtends een beetje lui, maar Dzordze appte of ik met hem mee wilde naar een park. Dus sleepte ik mezelf van de bank af om toch maar weer het drukke openbaar vervoer in te stappen en op weg te gaan naar een park. Het was heerlijk weer (net zoals het hele weekend), ongeveer 22 graden. In het park stonden de sprinklers aan en werden we nat gespoten, maar na de tweede keer hadden we dan toch een droog plekje kunnen vinden om te zitten. Na het park zijn we nog naar een oude ommuurde stad geweest. Dzordze was daar al eerder geweest en wilde het aan mij laten zien. Toen we de stad uitgingen bleek dat we in Nantou waren geweest. Eén van de weinige historische plekken van de stad. Ik had al wel iets gelezen over Nantou op het internet, maar ik wist niet precies waar het lag en nu waren we er dus per ongeluk beland, gewoon bij Dzordze om de hoek. Omdat het al begon te schemeren, hebben we niet alles kunnen zien, dus we gaan er binnenkort nog een keer kijken en foto’s maken.

Na het bezoek aan de stad zijn we nog een hapje gaan eten. We kregen een voorafje en de kaart, maar de serveerster liep weg en het duurde tijden voordat ze weer terug kwam om onze bestelling op te nemen. Ik werd zenuwachtig, want ik wilde graag eten bestellen, maar Dzordze zei dat ik gewoon rustig moest blijven wachten en dat ze vanzelf wel zou komen. Maar ik wilde het niet al te laat maken en ik zag de serveerster ook geen aanstalten maken om naar boven te komen. Dzorzde bleef verrassend rustig. Hij woonde ook vlakbij, ik moest nog een uur terug met de metro en bus. Toen kwam uiteindelijk de serveerster en ik bestelde mijn eten en ineens zegt Dzordze, “Huh, hebben we nog niet besteld?” Ik zei “nee, we hebben nog niet besteld, daarom was ik zo zenuwachtig.” Hij was dus in de veronderstelling dat we al hadden besteld en was zo rustig omdat hij dacht dat het eten zo wel zou komen, maar ik wist dat we nog niet besteld hadden en dat het dus nog wel heel lang kon duren voordat het eten zou komen. Haha, miscommunicatie is dus niet alleen iets tussen culturen, maar kan ook ontstaan als je met je gedachten ergens anders bent.

Net zoals die keer dat ik met Heleen op Bao’An Center metro station had afgesproken, omdat we allebei in het winkelcentrum boven dat metro station waren. Ik stond al 10 minuten op haar stond te wachten en kreeg toen pas een appje dat zij bij Bao’An metro station was. En ik vervolgens met de metro helemaal om ging reizen om ook bij Bao’An te komen, terwijl lopen sneller was geweest, maar ik toen nog niet helemaal wist hoe daar lopend moest komen.

Toen was eerste kerstdag voorbij en moest ik weer aan het werk. Het voelde als een druk weekend dat voorbij was en weer door ………op naar het volgende weekend…… nog een paar dagen en dan zou het oud en nieuw zijn, nog meer afspraken, nog meer feestjes. Maar daar dacht ‘de Griep’ heel anders over. De griep die mij keihard onderuit haalde en als het ware zei, ‘ga jij maar eens een paar dagen plat liggen’. Op dinsdag was ik nog wel aan het werk geweest, maar ik had al koorts, want ik kwam doorweekt thuis. Ik ben in bed gaan liggen en ik heb er twee dagen in gelegen, af en toe mijn kleren omwisselen, omdat ik zo zweette. Af en toe douchen en voor de rest gewoon liggen. Geen energie om ook maar iets te gaan doen. Op dag twee had ik al bedacht dat ik mijn afspraak voor het oud en nieuw feest zou afzeggen, want ik wist dat ik niet hersteld zou zijn. Want ook op dag 3 en 4, (ik lag niet meer in bed, maar op de bank,)als ik rechtop zat, voelde mijn hoofd zo zwaar en duizelig, dat ik het toch het liefste op een kussen neerlegde om zo weer verder te slapen.

En zo zat ik op zondagavond op de bank filmpjes te kijken op Youtube. Had ik om 23:30 nog even met mijn ouders en opa gebeld en was het ineens 0:03 en was het muisstil op straat. Ik dacht ik wacht nog even 3 minuten, maar om 0:06 bleef het muisstil. Geen vuurwerk, geen juigende mensen op straat, nog geen gillende keukenmeid gehoord, he-le-maal ……….niets. Ik weet natuurlijk niet hoe het in de andere delen van de stad was, maar in Fuyong steken ze geen vuurwerk af om 0:00 op oudejaarsavond. Ik heb nog even door de gordijnen gespiekt, om te zien wat er in de andere appartementen gaande was. Er brandde wel licht, maar er leken geen feestjes te zijn. En zo kon ik lekker rustig gaan slapen die nacht. Overigens is nieuwjaarsdag wel een nationale feestdag, maar ik denk dat de meeste mensen gaan feesten op 16 februari, dan is het Spring festival (het Chinese Nieuwjaar).

Normaal gesproken is de periode rond kerst en oud&nieuw een periode waarin ik het wat rustiger aan doe, meestal heb ik een paar dagen vrij, om dan in het nieuwe jaar weer een ‘nieuwe start’ te maken. Nu heb ik dat gevoel van een nieuwe start helemaal niet, ik heb wel veel rust gehad, maar ik heb het gevoel dat ik gewoon weer door moet. Al merk ik dat ik niet zoveel aandacht meer besteed aan het voorbreiden van lessen, alsof ik behoefte heb aan vakantie. Ben ik echt toe aan vakantie of ben ik gewoon heel erg enthousiast over mijn komende vakantie? Waarschijnlijk dat laatste. Officieel begint mijn vakantie op 26 januari, maar op mijn lesrooster staan nog maar twee weken ingeroosterd.

En dan vlieg ik naar India, voor een vakantie van 3 weken…..