Gewoon de bordjes volgen

Mijn appartement staat vlakbij een meer en aan de andere kant van het meer zijn Mick en Vivian kort geleden een Italiaans restaurant begonnen, op een idyllisch plekje. Toen Heleen en ik op een avond een rondje om het meer fietsten en bij een paar winkeltjes gingen kijken, kwamen we Mick tegen. Hij was stomverbaasd dat er ineens twee blonde dames langs zijn restaurant liepen in Fuyong, want zoveel buitenlanders zijn hier niet. Ik zei dat ik binnenkort een keer zou langskomen om een hapje te eten en om wat foto´s te maken (beetje reclame maken op WeChat).

Afgelopen vrijdag sleepte ik mezelf van de bank af, om daar toch maar eens een hapje te gaan eten. Iedere keer daarvoor als ik wilde gaan, kwam er steeds iets tussen. Ze hadden dat weekend ook een foto expositie, dus een goede reden om nu maar eens echt te gaan. Ik ging er wel met een beetje tegenzin naartoe, dat kwam omdat ik net zo lekker rustig thuis op de bank zat. Ik moest eerst nog op zoek naar een fiets, daarna met de fiets door het park waar het toch weer redelijk druk was op het fietspad. Daar aangekomen werd ik een beetje onzeker. Voor wie deed ik dit nou, deed ik dit voor mezelf of omdat ik had gezegd (beloofd) dat ik nog een keer langs zou komen om foto’s te maken. Wat nou als er heel veel mensen zouden zijn, die elkaar allemaal al kennen en ik er helemaal niemand zou kennen. Dan zou ik me eenzaam gaan voelen en zou ik zo snel mogelijk weer weg willen. Ik liep naar het restaurant en zag inderdaad andere mensen staan, maar dat is natuurlijk ook logisch bij een expositie. Ik begroette Mick en hij stelde me voor aan de rest. Onder anderen de fotografe en een Duitser. We kletsen wat en er kwam nog een buitenlander aan, weer een Duitser. Ik vroeg aan Vivian of ik wat te eten kon bestellen van de kaart. Binnen zaten nog meer buitenlanders (waar kwamen die ineens allemaal vandaan). Ik bestelde een pizza en een biertje en ging alleen aan een tafel zitten. Eén van de mannen riep direct mijn naam; of ik niet bij hun wilde komen zitten. Eigenlijk wel net zo gezellig, maar uit mezelf zou ik niet zomaar bij vreemde mensen aan tafel aanschuiven. Ik stelde me voor en zo zat ik ineens met vier Duitse tandtechnici en een Italiaanse architect aan tafel. (Als tandtechnicus heb je hier wel veel voldoening van je werk, want vele tanden rotten weg. Veel kindjes in mijn klassen hebben ook al zwarte tandjes).

Eén van die Duitsers is helemaal gek van Nederland. Hij spreek een beetje Nederlands, luistert altijd naar Radio 2 en als hij met pensioen gaat, wil hij in Hindeloopen gaan wonen. Het bleef die avond niet bij één drankje. Achteraf snap ik nooit waar mijn eerdere twijfels en onzekerheden vandaan komen, want ik had weer een supergezellige avond gehad. Elke dag is er wel weer een andere verrassing in Shenzhen.

Ik was om 0:00 thuis en zou de volgende dag naar Hongkong gaan. Ik zat zelf al een tijdje te denken om naar Hongkong te gaan, maar ook hierover was ik onzeker. Want hoe moest ik daarnaar toe en hoe zou alles verlopen aan de grens. Een vriend (Dzordze) stelde een paar weken terug voor om te gaan stappen in Hongkong. Dat leek mij een goede gelegenheid om mee te gaan. Ik dacht, dan hoef ik niet zelf de route uit te zoeken, want Dzordze weet dan wel waar we naartoe moeten. Ik wilde graag de stad zien, maar Dzordze had daar andere ideeën over. Hij wilde alleen maar stappen en dan met de nachtbus weer terug, maar dat was niet mijn plan. Ik wilde overdag de stad bekijken en ’s avonds stappen en dan overnachten in een hotel, om vervolgens de volgende dag weer een ander stukje van de stad te zien. Dus kwam het erop neer dat ik toch alleen de grens over zou gaan.

Op donderdag boekte ik nog even snel een guesthouse in Kowloon. Waarom in Kowloon? Omdat Dzordze wilde stappen in Central. Maar Central bleek erg duur te zijn qua hotels en het guesthouse in Kowloon, was maar twee metro stops bij Central vandaan. Ik bereid me altijd voor op een stedentrip, door een paar bezienswaardigheden op te zoeken op internet en dan op een kladblaadje te schrijven waar het ongeveer is, bij welk metro station. Ik had voor mezelf Victoria Peak en Ten Thousend Buddhas Monastery uitgezocht en opgeschreven. Dan zou ik ter plekke met mijn Apple maps (op de iPhone) wel kijken waar ik naartoe moest.
Ik kwam wat langzaam op gang op de zaterdag, moest mijn hele tas nog inpakken en ook nog even langs het postkantoor (ik ga het adres van de school uittesten). Ik was om 10:00 vertrokken vanuit huis. Aangekomen bij het eindstation van de metro aan de grens liep ik naar de uitgang en daar hing een bordje met afbeelding en tekst; roltrap naar Hongkong. Ach ja, waarom ook niet, ik ga gewoon met de roltrap naar Hongkong. Eerst door de douane van China. Aangekomen bij de douanier moest ik nog een departure kaart invullen. Ik had die kaarten nergens zien liggen, dus ik kon vervolgens weer achteraan aansluiten. Daarna een lange gang doorlopen, over de Pearl rivier, welke de natuurlijk grens vormt tussen China en Hongkong en daarna een arrival kaart invullen voor Hongkong. Ik heb direct ook wat kaartjes in mijn tas gestopt, dan kan ik ze de volgende keer vooraf al invullen. En toen was ik in Hongkong, op het metro station Lok Ma Chau. Het was zo’n beetje lunchtijd, maar ze hadden geen eetgelegenheden op het station, dus ik had besloten om dan eerst maar naar het guesthouse te gaan. Om een metro kaartje te kunnen kopen, moest ik nog wel even mijn Chinese Yuan omwisselen voor Hongkong Dollars. Gelukkig werken de metro’s in de hele wereld zo’n beetje op dezelfde manier, dus dat verliep verder wel goed.

Dzordze had me die ochtend een bericht gestuurd, dat hij twijfelde of hij nog wel naar Hongkong wilde gaan. Hij had behoefte aan een rustig weekend. Ja, daar had ik ook behoefte aan. Ik plan teveel activiteiten doordeweeks en in de weekenden, maar ik had al een guesthouse geboekt, omdat hij op woensdag nog zei dat hij wel wilde gaan. Hij schreef dat hij twijfelde, maar ik heb daarna geen andere berichtjes meer van hem ontvangen.

Aangekomen in Kowloon overviel de stad me wel. Wat een drukte, kleine straatjes en wat een verschillende mensen ineens, Indiërs, blanken, Afrikanen, een multiculturele samenleving. Het was overigens wel een opluchting dat iedereen Engels sprak. Ik vroeg de weg aan een man bij een winkel en hij kon me gewoon vertellen waar ik naartoe moest. Ik moest in een gebouw zijn, waar allemaal guesthouses gehuisvest zijn, tot aan de 20ste verdieping. Daar aangekomen bleek mijn guesthouse toch vol te zitten en of ik met die mevrouw mee wilde lopen naar een ander gebouw, want ze had nog wel een andere kamer. Ik dacht alleen maar ‘als ik maar een bed heb vannacht.’ Het was allemaal een beetje vreemd. In het andere gebouw was geen WiFi, ze was een kussen en een handdoek vergeten. Een kussen kon ze nog wel van een andere verdieping halen en een handdoek zou ze later brengen. Ik kreeg een SIM kaart en daarmee zou ik een internetverbinding hebben. Ik had trouwens geen mobiel netwerk meer op mijn iPhone. Blijkbaar werkt de Chinese provider niet in Hongkong.

Het was 14:30 en ik had nog geen lunch gehad. Als ik in een nieuwe stad aankom, dan wil ik altijd direct de omgeving verkennen, maar ik wilde ook eigenlijk wel wat eten. Ik dacht, ik ga lekker makkelijk even naar de McDonalds, maar daar stond een lange rij en ik had geen zin om in de rij te staan. Toen heb ik toch maar de metro gepakt, naar Central. Ik dacht, dan ga ik daar eerst wel wat eten. Maar ik was zo onrustig en ik zag geen restaurantjes, maar ik zag wel een bordje waar ‘peak tram’ op stond. Ik wilde naar Victoria Peak en automatisch volgde ik de bordje naar de peak tram, niet dat ik de tram naar boven wilde nemen, want lopen is veel leuker. Waar de Peak tram begint, zal er ook wel een pad naar boven gaan. Ik volgde de bordjes en andere mensen, die eruit zagen alsof ze wel een stevige wandeling wilden gaan maken. En zo stond ik ineens op de Central greenway, met een pad dat naar boven liep. Het was helemaal niet druk op het pad (iedereen ging met de tram of met een taxi omhoog) en uiteindelijk kwam ik dan ook op de top aan. Daar hadden ze een splinternieuw winkelcentrum gebouwd en ik zag een tosti restaurant en ik voelde eindelijk de rust om even te gaan zitten en wat te gaan eten, het was inmiddels 16:30. Ze hadden lichtgevende ijsblokjes, tosti’s met regenboog kaas en een Bubba Gump shop (uit de film Forrest Gump). Ik kocht een kaartje voor het panorama deck. Ik bleef wachten op de zonsondergang en ik bleef nog langer wachten tot er een donkere laken over de stad viel. Ik liet alle indrukken een beetje bezinken en het voelde heel onwerkelijk om daar te staan. Er waren heel veel toeristen die blijkbaar vakantie aan het vieren waren en ik was vandaag ‘gewoon’ met de metro aangekomen vanuit China en ik stond bovenop een berg te kijken naar allemaal wolkenkrabbers, waar langzaam allemaal lampjes gingen branden in en aan de buitenkant van de gebouwen.

Terug in het winkelcentrum was het ontzettend druk met mensen die nog naar het panorama deck wilden gaan en bij de tram stond een twee uur wachtende rij mensen. Ik ging lopend terug, ik had er ongeveer een uur over gedaan naar boven en naar beneden zou sneller gaan. Toen ik op het smallere pad was aangekomen was er helemaal niemand meer. Ik liep in het pikkedonker terug en ik hoorde alleen maar krekels en wat water stromen. Ook dit was onwerkelijk, dat ik daar alleen op een donker bospaadje liep in een miljoenen stad. Ik liep wel met een glimlach op mijn gezicht terug naar beneden.

Aangekomen in Kowloon ben ik naar de 7/11 gegaan voor drinken en chips en daarna heb ik wat te eten gehaald bij de McDonalds. Ik had geen zin om ergens in de drukte te gaan eten. Ik heb alles lekker opgegeten in mijn kamer.

Ik sliep die nacht heel slecht door het lawaai van de straat en door de oordoppen die ik in had gedaan. De volgende ochtend heb ik mijn ontbijt ook bij de 7/11 gehaald en in mijn kamer opgegeten. Daarna ging ik met mijn tas op weg naar Ten Thousend Buddhas Monastery. Hier stonden geen bordjes. Ik dacht dat het ook een toeristische trekpleister was, maar het stond niet aangegeven. Daardoor kwam ik eerst terecht op een plek waar ze as van overledenen bewaren. Het was er erg druk met mensen die wierrook kwamen branden. Het was een erg groot complex met vele trappen omhoog. Toen ik weer beneden aankwam vroeg ik waar de Ten Thousend Buddhas waren en de mevrouw liet mij een geprinte tekst lezen, waarop stond dat ik niet bij de Ten thousend Buddhas was (Nee, hihi, daar was ik al achter). Mijn eerdere vraag aan een willekeurige voorbijganger of ik ook entree moest betalen, leek mij ineens ook erg ongepast op deze plek. De ingang naar de Ten thousend buddhas was om de hoek.

Na een bezoek aan de Ten Thousend Buddhas heb ik de metro terug genomen naar de grens. Het was wel weer druk genoeg geweest dit weekend en ik moest nog een heel eind terug reizen. Aangekomen bij de Chinese douane, legde die douanier mij in het Engels uit dat ik me het beste kon laten registeren voor de elektronische-zelf-scan-service. Dan hoefde ik de volgende keer niet in de rij te staan wachten, maar mag ik mijn paspoort zelf scannen als ik naar Hongkong wil en terug. Wow, ik wist niet dat dat kon. Misschien kan het, omdat ik een verblijfsvergunning heb. Het kostte me twee vingerafdrukken, een foto en een handtekening en na 24 uur kon ik er al gebruik van gaan maken.

De volgende keer zoek ik een rustiger hotel/guesthouse op in Hongkong, dan zal ik vooraf iets eerder beginnen met het voorbereiden van mijn Hongkong weekendje.

En dit weekend ga ik eens een keer helemaal niets doen. Ik ga lekker een keertje in huis rommelen en wat achterstallige klusjes wegwerken.