Laat jongens weer jongens zijn

Teacher, TEACHER, teacher. How are you? Hello Morgan, High five. How are you “I am fine, thank you. How are you?” Iamfinethankyou. Teacher, you are so beautiful. High five, Teacher, are you from America? Hello Margon. Teacher you are so tall. Teacher, teacher. Are you from UK? TEACHER, I love you. How tall are you? Give me five. Good morning teacher. Hello Margon…………..….This is my nose.

Ik loop door de gangen op zoek naar mijn lokaal. Overal liggen kinderen op de grond, vooral jongetjes, ze rennen door de gangen, want ze hebben even tien minuten pauze tussen twee lessen in om te ravotten. Ze liggen in bergen bovenop elkaar op de grond. Laat jongens weer jongens zijn is toch de reclame van SIRE, nou jongens zijn het zeker.

Ik weet steeds beter mijn weg te vinden in de school, al moet ik soms nog even om me heen kijken op welke verdieping ik ook alweer sta. De kinderen zijn altijd blij als ik langsloop. Zelfs de kinderen van de hogere groepen. Vandaag zag ik een meisje bijna in katzwijm vallen, toen ik “Hello” tegen haar zei.

Ik kom ook steeds beter in een ritme, dat was de eerste week wel anders. Zat ik midden in een les, zegt de co-teacher ineens dat de les is afgelopen. Verbaasd kijk ik van de klok naar mijn horloge, volgens mij heb ik nog een kwartier. Ik kijk haar verbaasd aan en ze zegt dat de laagste groepen voor de lunch eerder weggaan, anders is de ochtend te lang voor ze. Ik begrijp hieruit dat dit alleen geldt voor grade 1,maar later blijkt dat het ook geldt voor grade 2. Dus af en toe moet ik mijn geplande lesstof flink inkorten, maar dat gaat me nu wel goed af.

De kunstlessen gaan me goed af. De kinderen vinden het interessant wat ik ze laat zien en gaan daarna ook ijverig aan de slag met de opdrachten die ik ze geef. Ze vragen wel veel aandacht. Als één iemand ‘teacher’ roept, begint de rest ook. Ze willen graag hun werkjes aan me laten zien en vinden het prettig om mijn goedkeuring te krijgen. Helaas kan ik maar één kindje tegelijk helpen. Zo moesten ze van mij vorige week hun hand omlijnen en daarmee gingen we een 3D tekening maken. Sommige kindjes hielp ik met het omcirkelen van hun hand. Er was een meisje die ik net had geholpen, ze sloeg haar bladzijde in het tekenblok om en begon weer te roepen, ‘teacher, teacher’. Toen heb ik wel gezegd dat ze het nu zelf wel kon, op de andere pagina had ze immers al een hand staan, daarmee kon ze gewoon verder aan de slag.

De Oral English lessen gaan nog niet zo goed. Ik heb twee klassen die ik niet rustig krijg. Dan blijf ik maar schreeuwen om me verstaanbaar te maken, maar dat houd ik niet vol, omdat de halve klas aan het kletsen is. Dan loop ik door de klas en maak oogcontact, dan zijn ze even stil, maar als ik de ene helft van de klas heb stil gekregen, beginnen ze aan de andere kant alweer te praten. Er zitten ook kinderen tussen met een ‘gebruiksaanwijzing’. Zo zijn er een paar jongetjes die maar blijven praten en geen moment stil zijn. Niet alleen tegen hun klasgenootjes, maar ook tegen mij, dan kijken ze me aan en gaan me een heel verhaal in het Chinees vertellen. Ik weet niet of ik zo’n kindje moet negeren of juist moet uitnodigen om me te helpen voor de klas. Sommige kunnen niet op hun stoel blijven zitten, die gaan steeds staan. Het is verrekte lastig om een klas van > 50 kinderen les te geven in het Engels, als ze me niet verstaan. En mijn lessen zijn ook nog niet goed afgestemd op het niveau. Zo wilde ik ze kleuren en dierennamen leren, maar die kenden ze al. Ik ga de komende weken proberen om nog meer te werken met plaatjes of symbolen en ik hoop dat ik ze kan leren om zinnen te gebruiken, in plaats van losse woorden te schreeuwen. Maar het aller belangrijkste is, dat ze eerst stil blijven en aandachtig luisteren. Ik kan niet boos worden op de kinderen, dat lukt me gewoon niet. Als ik oogcontact maak, dan ga ik automatisch lachen. Ik heb nu wel een fluitje gekocht. Mocht het te rumoerig worden, dan ga ik vanaf volgende week maar eens fluiten. En, ik weet niet of het mag, maar ik denk dat ik een paar kindjes in de hoek of op de gang ga zetten, die verstoren de les gewoon teveel.

Nog even een paar grappige voorbeelden uit de Oral English klas:
Ik: Elephant, this is an elephant. Can you say Elephant?
Leerling: Yes
Ik: Okay, say it
Leerling: Yes
Ik: Can you say elephant?
Leerling: Can you say elephant?
Ik: Elephant
Leerling: Elephant

Ik: Can you say Elephant?
Leerling: ……….
Ik: Can you say Elephant
Leerling: …………
Ik: Watch my mouth, ELEPHANT
Leerling: Tiger
Ik: No, well, yes, that’s also an animal from the zoo, but now I want you to say Elephant (dit is een te lange zin voor deze kinderen). Say Elephant
Leerling: Tiger

Ik: Can you say snake?
Leerling:………..
Ik: Snake
Leerling: Mouse
Ik: No, watch my mouth, Ssssssssnake
Leerling: Sssssnake
Ik: Yessss, well done.


En toen die nieuwe lerares ineens ging voorstellen om de week erna met verf te gaan werken, stonden er plotseling twee kunstleraressen aan mijn bureau om mij te vertellen dat dat toch echt niet kon. De kinderen waren te klein, de verf zou overal belanden en ze probeerden het echt uit mijn hoofd de praten dat de kinderen niet met verf zouden gaan werken. Ik bleef koppig en liet me dit geweldige idee niet uit mijn hoofd praten. Ik zei “het is een kunstles en de kinderen zullen toch een keer moeten leren om met verf te leren werken. Dat was volgens hun wel waar, maar de verf zou overal terecht komen en het was gewoon geen goed idee. Ik beloofde dat ik het zelf zou schoonmaken (maar dat mocht niet van hun) en ik beloofde dat, als het echt een puinhoop zou worden, dat ik het dan nooooooit meer zou doen. Hihi.

Op maandag droegen de kinderen hun nette schooluniform, dus niet die blauwe, maar die met dat mooie spierwitte overhemd. Er was inderdaad wat verf dat daarop terecht kwam, maar over het algemeen vond ik het best goed gaan. Alle appels waren al doormidden gesneden en de ene helft werd gebruikt om te stempelen en de andere helft werd netjes opgegeten.

Op dinsdag hadden de kinderen pompoenen en appels meegenomen. Huh, ik had gevraagd om appels, verf en wit papier, maar ik heb nooit het woord pompoen genoemd. In deze klas waren de appels nog niet door de helft gesneden, gelukkig had ik een mes meegenomen om 50 appels doormidden te snijden. (Uit een plastic fles drinken mag niet, maar met een mes in de klas rondlopen tijdens Halloween week, daar kijkt niemand van op). De les erna hadden alle kindjes ook netjes een appel meegenomen en nieuwe doosjes met tubes verf. Toen moesten er weer appels gesneden worden en de tubes verf moesten ook nog open. Cindy liep met het mes rond om appels te snijden en ik ging met een potlood op pad op tubes verf open te drukken. Een jongetje kwam aan mijn bureau met rode handjes, hij had zelf een poging gewaagd om de tube rode verf te openen en het verf zat zelfs op zijn voorhoofd. Hihi, dat krijg je ervan als je met je kleine handjes die tube heel stevig vasthoud en dan aan de andere kant nog harder gaat drukken met een potlood, dan komt er altijd wel ergens verf uit gespoten.

Na de les hielpen de kinderen zo goed mogelijk mee met opruimen. Een meisje had haar handen, trui, tafel en vloer onder de verf zitten. Ik liet haar mijn handen zien, die er ook onder zaten en ik vertelde haar dat ze het goed had gedaan, want zij kon later wel eens een goede kunstenares worden. Andere kindjes wilden hun appels niet inleveren, want die waren nog helemaal niet klaar met hun kunstwerkje. De co-teacher werd een beetje boos, ze moesten nu meekomen, maar telkens zag ik weer kindjes terugkomen in de klas en snel nog even die appel op het papier drukken.

Tot aan de laatste les op vrijdag ging het super goed. Iedereen was enthousiast, maar toen ik net aankwam in de laatste les van de week, had niemand een appel en verf bij zich. Ik was zo teleurgesteld dat mijn bericht niet was doorgekomen bij de ouders om de kinderen een appel en verf mee te geven. Had iemand dit nou express gedaan. Ik kreeg te horen dat de hoofdonderwijzeres van grade 1 het bericht niet had ontvangen. Ja daaag, de kinderen uit grade 1 op dinsdag hadden wel appels en verf. Ik begreep er niets van en kon mijn teleurstelling niet van mijn gezicht halen. Cindy zei dat ik wel mocht gaan. Eigenlijk wilde ik de kinderen niet de dupe laten worden van deze miscommunicatie, maar ik ben toch weggegaan. Ik had wel een appel en als ik die in tweeën zou snijden, zou ik twee helften hebben en ik had verf. Ik wist allen even niet hoe ik 50 kinderen aan het werk kon zetten met maar twee appelhelften.

Over twee weken gaan we weer met verf werken. Dan zal ik beter voorbereid zijn en zelf heel veel verf meenemen.